Ակնհայտ է, որ Հաց բերող Արթուր Սարգսյանի ողբերգական մահը բավական մեծացրել է նախընտրական օդում առանց այդ էլ կուտակված լարվածությունը, որ առկա էր առերևույթ ընդհանուր առմամբ հանդարտ ընթացող նախընտրական զարգացումներում: Սարգսյանի մահվան հանգամանքը արդեն իսկ դարձել է բավական բուռն քաղաքական ներգրավումների առարկա, ընդ որում՝ ամենատարբեր դիրքերից և ամենատարբեր վեկտորներով, ուղղակի թե անուղղակի:
Իրավիճակը լուրջ է ընկալում նաև իշխանությունը, ինչը վկայում է իրավապահների գործողությունները առնվազն հայտարարությունների մակարդակում: Նրանք հայտարարել են, որ Հաց բերողի մահվան հանգամանքները պարզելու իրավական գործընթաց են սկսել, կատարում են քննություն, որին օրենքի սահմաններում մասնակցելու հնարավորություն են ընձեռում նաև Արթուր Սարգսյանի հարազատներին կամ նրանց համար վստահելի անձանց: Հայտարարություն է եղել նաև միջազգային փորձագետների ներգրավելու մասին:
Ակնհայտ է, որ իշխանությունն իսկապես ունի անցանկալի գեներատիվ ազդեցության մտավախություն և փորձում է կատարել իր քայլերը իրավիճակը լիցքաթափելու կամ լիցքերի ավելորդ կուտակում թույլ չտալու համար, գուցե ինչ-որ իմաստով նաև կանխարգելիչ քայլեր: Մյուս կողմից, իհարկե, ակնհայտ է մի բան՝ իշխանությունը երբեք չի կարողանալու «մաքրվել» Արթուր Սարգսյանի ողբերգական մահվան համար առնվազն բարոյական պատասխանատվությունից, քանի որ խոսքը հանկարծամահ լինելու մասին չէ, այլ մի իրավիճակի, որն ըստ էության ծավալվել է հենց իշխանության գործողությունների հետևանքով: Ընդ որում, գործողություններ, որոնց վտանգավորության մասին հնչել են բազմաթիվ ահազանգեր:
Այս տեսանկյունից ակնհայտ է, որ իշխանությունը չունի ամբողջական լուծում և պատասխան ու ընդամենը խնդիր ունի գոնե նախընտրական շրջանում թույլ չտալու կրակի բռնկում, զսպելու հասարակական տրամադրությունների վրա տեղի ունեցածի հնարավոր ազդեցությունը, որպեսզի գործընթացը կամ թափանիվը դուրս չգա վերահսկողությունից, երբ կանգնեցնելն այլևս հնարավոր չի լինի կամ կլինի միայն ու միայն նորանոր մահերի գնով: Իսկ դա կլինի հայկական պետականության վերջը:
Ստեղծված իրավիճակում խնդիրը, սակայն, միայն նախընտրական կրքերի կառավարումը չէ: Բանն այն է, որ Հաց բերողի մահը ընտրական գործընթացում առաջ է բերել մի բան, որը եթե անգամ եղել է մինչ ողբերգական մահը, այդուամենայնիվ՝ եղել է չափազանց թույլ արտահայտված: Խոսքը, այսպես ասած, քաղաքական գործընթացներում բարոյական նշաձողի կամ սահմանաչափի առկայության մասին է, որը խորհրդարանի ընտրության մասնակիցներին ապահովում էր տարատեսակ մանևրի հնարավորություններով, այդ թվում՝ իշխանության հետ ստվերային կամ բացահայտ այս կամ այն պայմանավորվածության մասով:
Արթուր Սարգսյանի մահը բերեց չեղած նշաձողը կամ առավել արտահայտիչ, ընդգծված, չնկատելը և հաշվի չառնելը անհնար դարձնող այդ նշաձողը, որն անկասկած մեծացնելու է «մթնոլորտային ճնշումը» ընտրության մասնակիցների վրա: Այդ առումով, մի կողմից՝ հանդիսանալով քաղաքական շահարկումների և խաղարկումների, տարբեր դիվիդենդների համար հարմար թեմա, մյուս կողմից՝ Արթուր Սարգսյանի ողբերգական մահը անկասկած բարոյական ճնշման տակ է պահելու բոլոր ուժերին և այդպիսով, իհարկե, բավական նեղացնելու է այն ճանապարհները, որոնցով ընթանում են նախընտրական զարգացումները:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
