Այսօր Սերժ Սարգսյանը Մոսկվայում կհանդիպի ՌԴ նախագահ Պուտինի հետ, և նախատեսվում է մի շարք երկկողմ փաստաթղթերի ստորագրում: Մինչև Պուտինին հանդիպելը, Սերժ Սարգսյանը հոդված է հրապարակել ռուսական «Իզվեստիա» պարբերականում: Այդ հոդվածը գործնականում այլ բանի մասին չէ, քան Ռուսաստանին՝ Հայաստանի հավատարմության: Համենայնդեպս, հոդվածում այլ բան չկար, քան հայ-ռուսական հարաբերության «Անվտանգության և առաջընթացի» պատրաստակամության, ավելի շուտ միշտ պատրաստ լինելու «պիոներական» հավաստիացումը: Դա այն դեպքում, երբ Ապրիլյան պատերազմից հետո, միաժամանակ նաև լայն տարածաշրջանային և միջազգային մի շարք այլ գերկարևոր իրողություններից հետո, նաև տեղի ունեցող գործընթացների ֆոնին Հայաստանի նախագահը երևի թե պետք է ունենար առավել բովանդակալից ասելիք՝ Ռուսաստանի նախագահի հետ հանդիպելուց առաջ: Ընդ որում, խնդիրը բոլորովին էլ Ռուսաստանի նախագահին կամ ռուսական քաղաքականությանն ընդդիմախոսությունը չէ և գործնականում ոչ էլ անմիջականորեն հայ-ռուսական հարաբերությանը վերաբերող որևէ բան:
Հայաստանը պարտավոր է աշխարհին, այդ թվում նաև ռազմավարական դաշնակից հանդիսացող երկրին ներկայացնել կամ ներկայանալ տարաշածշրջանային և միջազգային նոր դերակատարման հայտով: Ռուսաստան մեկնելուց առաջ Սերժ Սարգսյանն իսպանական գործակալությանը տված հարցազրույցում հայտարարել էր, թե շատ վտանգավոր է խաղալ գերտերությունների, Ռուսաստանի և Արևմուտքի հակասության վրա: Սերժ Սարգսյանը միանգամայն իրավացի է, դա խիստ վտանգավոր, արկածախնդիր խաղ է: Միևնույն ժամանակ նա հայտարարել էր, թե չի գերագնահատում Հայաստանի նշանակությունն ու կարծում, թե Հայաստանը կարող է լինել այդ հակասությունների հարթման կենտրոն, բայց մտածում է, որ այդուհանդերձ հնարավոր է համադրել նրան հետաքրքրությունն ու այդպիսով սպասարկել Հայաստանի շահն ու անվտանգությունը:
Տեսականում, իհարկե, դիտարկումը կամ միտվածությունը անվիճելի ճշմարիտ է, սակայն գործնականում ոչինչ չասող, քանի որ այն իրական քաղաքական արժեք ստանալու համար Հայաստանից պահանջում է կոնկրետ նախաձեռնություններ, գաղափարներ, առաջարկներ, կապված Կովկասի, Կովկասում իր դերի, նաև միջազգային անվտանգության և տնտեսա-քաղաքական համակարգում Կովկասի դերակատարման հետ: Ե՞րբ է Հայաստանը հանդես եկել որևէ նմանօրինակ գաղափարով, մեղմ ասած ոչ այնքան հաջողված հայ-թուրքական ֆուտբոլային նախաձեռնությունից հետո, որը նույնիսկ խիստ կասկածելի է, թե զուտ հայկական նախաձեռնություն էր, քանի որ Հայաստանի մայրաքաղաքից հնչելու փոխարեն հնչեց Մոսկվայից: Ե՞րբ է Հայաստանն առաջ քաշել տարածաշրջանային համակեցության մի որևէ նոր մոդուլ և փորձել քննարկել դրանք գերտերությունների, այդ թվում՝ Ռուսաստանի հետ:
Հայաստանը ոչ թե փորձում է համադրել գերտերությունների շահերը, այլ ընդամենը սպասում է, որ դրանք մի գեղեցիկ օր, մի ինչ որ հրաշքով կհամադրվեն և ինքն էլ կօգտվի դրանից՝ կամ ավելի շուտ ոչ թե Հայաստանը, այլ իշխանությունը կօգտվի, ինչպես մինչև 2008 թվականը: Ընդ որում, նախաձեռնողականության վեկտորները ամենևին չեն ենթադրում միայն Ռուսաստան և Արևմուտք արեալը, այլ նաև Ռուսաստան-Իրան, ներառյալ նաև Վրաստանը, Հայաստան-Իրան-Վրաստան-Արևմուտք, Իրան-Հայաստան-Վրաստան-Ուկրաինա:
Սրանք աշխատանքի ուղղություններ են, որտեղ իհարկե Հայաստանին չէ, որ սպասում են, որտեղ կան բազմաթիվ խնդիրներ, որոնք Հայաստանից չեն կախված, բայց որտեղ կա աշխատանքի ահռելի տարածություն, ահռելի հորիզոններ և պահանջվում են միայն աշխատողներ, մտածողներ, հետաքրքրվածներ, պահանջվում են ոչ անտարբերներ: Եվ ամենակարևորը՝ պահանջվում են մարդիկ, որոնց համար չկան չափից մեծ նպատակներ, որոնք ոչ թե նպատակներն են համապատասխանեցնում իրենց չափին, այլ իրենց չափն են փորձում հասցնել նպատակներին:
Լուսանկարը՝ Getty images