Արմավիրի մարզի Ջրառատ գյուղում «Օհանյան-Րաֆֆի-Օսկանյան» դաշինքի համակիրների և ոստիկանության զորքերի հրամանատար Լևոն Երանոսյանի ազգականների միջև աղմկոտ միջադեպը շարունակություն է ունեցել, և ՕՐՕ դաշինքը հայտարարել է, որ Երանոսյանների մի բարեկամ՝ գյուղապետի եղբայրը, կրակել է և հրազենով վիրավորել իրենց համակրին:
Ջրառատը, ինչպես հայտնի է, Երանոսյանի հայրենի գյուղն է, իսկ Երանոսյանն էլ հայտնի է հանրությանը բռնություններին առնչվող պատմություններով, որոնց գագաթնակետը Սարի Թաղն էր, թեև դրանից առաջ էլ Լևոն Երանոսյանի անունը կապվում էր մի խումբ ազատամարտիկների հանդեպ բռնության հետ:
Ինչ է տեղի ունենում Ջրառատում, մի կողմից՝ շատ պարզ է, մյուս կողմից՝ առաջացնում է մի շարք հարցեր: Պարզ է այն առումով, որ Ջրառատում տեղի է ունենում անպատժելիության հերթական դրսևորումներից մեկը, որը միանգամայն սովորական երևույթ է հայաստանյան իրականությունում, եթե խոսքը վերաբերում է իշխանության այս կամ այն առանցքային ներկայացուցչին կամ նրա հարազատներին ու բարեկամներին: Նախօրեին էլ Լևոն Երանոսյանի եղբայրը՝ կրկին Սարի Թաղի դեպքերից հայտնի Լեռնիկ Երանոսյանն էր զենք գործածել ՕՐՕ դաշինքի համակիրների դեմ: Տեղի ունեցողն առավել ևս պարզ է, եթե խոսքը վերաբերում է նախընտրական շրջանին: Ի վերջո՝ ինչի մասին է խոսքը, երբ ՀՀԿ-ական ռեյտինգային թեկնածուները նույնիսկ միմյանց հանդեպ են դիմում բռնությունների:
Սակայն այդ միջադեպերին Սերժ Սարգսյանը արձագանքել էր արագ և հատու, և այս տեսանկյունից Ջրառատում իրադարձությունների նման զարգացման շարունակությունը առաջացնում է հարցեր: Եթե տեղի է ունենում շարունակություն, ապա դա նշանակում է, որ իշխանության բարձրագույն մակարդակում նախօրեին տեղի ունեցած դեպքը չի ստացել համարժեք արձագանք և չի արժանացել համարժեք վերաբերմունքի: Բանն այն է, որ հազիվ թե լիներ շարունակություն, եթե իշխանության վերին օղակներում դրվեր նման բան թույլ չտալու խնդիր: Իսկ նման խնդիր ենթադրվում է, որ պետք է դրվեր՝ նկատի ունենալով այն, որ Սերժ Սարգսյանը խնդիր է դրել անցկացնել «լավագույն» ընտրություններ:
Եթե Ջրառատում տեղի ունեցածը արժանացել է Սերժ Սարգսյանի ուշադրությանը, սակայն եղել է շարունակություն, ապա դա նշանակում է, որ շարունակություն եղել է կա՛մ նրա կամքով, կա՛մ պարզապես նա չի տիրապետում իրավիճակին: Իհարկե, հնարավոր էր նաև Սերժ Սարգսյանի ուշադրության բացակայություն՝ նկատի ունենալով այն, որ նա Մոսկվայում է և հավանաբար նախօրեին էլ նախապատրաստվում էր Պուտինի հետ հանդիպմանը, որտեղ ամենայն հավանականությամբ կորոշի իր քաղաքական ճակատագրի հետ կապված հարցեր:
Ջրառատն այս առումով, իհարկե, դառնում է շատ մանր խնդիր նրա համար, չնայած մեծ աղմուկին: Մյուս կողմից՝ ստացվում է, որ եթե Սերժ Սարգսյանը չի հետևում իրավիճակին, այն անմիջապես դուրս է գալիս վերահսկողությունից կամ դառնում է անկառավարելի: Հակառակ դեպքում, եթե իրավիճակը կառավարելի է, ապա հարց է առաջանում, թե ով և ինչի համար է նման կերպ կառավարում Ջրառատի միջադեպն ու «ապահովում» շարունակություն, որը հղի կարող է լինել երկկողմ ավելի ուժգին բախումներով: Նման դեպքերում ասում են, թե պետք է փնտրել նրանց, ում ձեռնտու է հանցանքը:
Սակայն Հայաստանում ըստ էության շատ վաղուց մի իրավիճակ է, երբ հանցանքը՝ մեծ կամ փոքր, «հաղթանակի» նման է և ըստ էության ունի բազմաթիվ շահառուներ ու տերեր, իսկ ահա օրինականությունն ու իրավականությունը «պարտության» նման է՝ տեր չունի: Ընդ որում, այս ամենում նկատելի է իրավապահ համակարգի բավական իներտությունը, որտեղ կարող են շոշափվել նաև ներգերատեսչական շահերի բախման ուշագրավ երանգներ:
Եթե դեպքերը ունենում են շարունակություն, կնշանակի վատ է աշխատում իրավապահ համակարգը: Եվ հարց է առաջանում՝ ո՞ր կառույցը և ինչո՞ւ՝ ոստիկանությո՞ւնը, որի պետը հայտարարել է, թե պետք է լինեն ամենաանթերի գործող կառույցը ընտրական գործընթացում, թե՞ Աղվան Հովսեփյանի ղեկավարած քննչական կոմիտեն: Բացառված չէ նույնիսկ, որ համակարգը որոշել է եռացող կաթսայի «գոլորշին» բաց թողնել Ջրառատում:
