Սոցիոլոգ Ահարոն Ադիբեկյանը նախօրեին հրապարակել է սոցհարցման տվյալներ, ըստ որի Հայաստանի բնակչության 43 տոկոսը կողմնորոշված է, թե ում է տալու ձայնը խորհրդարանի ընտրությանը, 36 տոկոսը հետաքրքրված չէ ընտրական գործընթացով, իսկ 24 տոկոսը դեռևս չունի որոշում: Ուշագրավ թվեր են, անկախ, թե ինչ տեսանկյունից կգնահատենք սոցիոլոգիական հարցումների ինստիտուտը Հայաստանում: Այդ ինստիտուտը ակնհայտորեն չունի վստահություն, հանրության մոտ այդօրինակ հարցումների անաչառությունը մշտապես արժանանում է մեղմ ասած զգալի կասկածների: Ադիբեկյանն էլ այն սոցիոլոգներից է, որը գործնականում յուրաքանչյուր ընտրության կանխատեսում է իշխանության հաղթանակը, ինչն էլ տեղի է ունենում: Միաժամանակ հանրությունը գիտի, տեսնում է, զգում, թե երկու տասնամյակի ընթացքում իշխանությունն ինչպես է ապահովել իր հաղթանակները: Եվ համադրելով իրականությունը սոցիոլոգիական հարցումների հետ, հասարակությունը սկսում է կասկածել հարցումներին, որովհետև անտրամաբանական կլինի կասկածել իրականությանը: Բայց եթե փորձենք հրապարակված տվյալները դիտարկել երկու տարբեր վարկածներով էլ, միևնույն է, առկա է ուշագրավ պատկեր: Այդպիսով, դիտարկենք առաջին վարկածը, որը կառուցում ենք սոցիոլոգիական հարցումների հայաստանյան ինստիտուտի հանդեպ անվստահության կանխավարկածից կամ ենթադրությունից ելնելով: Եթե անգամ հրապարակված է իշխանության սցենարով թելադրված կամ առավել ևս ենթադրաբար պատվիրված տվյալ, ապա պատկերը, միևնույն է, արտացոլում է բավականին ուշագրավ մի վիճակ:
Փաստորեն հայտարարվում է, որ բաց է ընտրողների 60 տոկոսանոց մի հատված՝ չհետաքրքրվողների և չկողմնորոշվածների ցուցանիշները ներառված: Դա նշանակում է, որ առկա է նախընտրական աշխատանքի 60 տոկոսանոց դաշտ: Այստեղ էլ աշխատանքի հարցը կարող ենք բաժանել երկու վարկածի: Վարկած առաջին՝ մրցակցային աշխատանք, որտեղ յուրաքանչյուր քաղաքական ուժ կարող է պայքարել այդ բաց ձայների համար, կամ այն ծավալը, որտեղ մասնակից ուժերը կարող են հավակնել իշխանության հետ պայմանավորվածության և ըստ այդ պայմանավորվածության էլ ստանան իրենց բաժինն այդ 60 տոկոսից: Եթե ելնում ենք սոցիոլոգիայի հանդեպ անվստահության և իշխանական պատվեր լինելու կանխավարկածից կամ ենթադրությունից, ապա, թերևս, իբրև արտացոլված պատկերից բխող եզրակացություն, գործ ունենք աշխատանքի երկրորդ վարկածի հետ, այսինքն, իշխանությունը հայտարարում է այն տիրույթի սահմանը, որի շրջանակում նա կարող է պայմանավորվել մասնակից ուժերի հետ, բաժին հանել նրանց համար: Մասնակից ուժերը, իշխող ՀՀԿ-ից և նրա կոալիցիոն գործընկեր ՀՅԴ-ից բացի, ևս յոթն են: Կոմկուսն այս դեպքում թերևս «մրցակցությունից դուրս» է, այդ բառի, իհարկե, վատ իմաստով: Մնում է վեց ուժ, որոնց էլ իշխանությունը փաստորեն ներկայացնում է «ազգային համաձայնության» տոկոսային ծավալը, շրջանակը, դաշտի սահմանները: Նկատելի է, որ դրանք այնպիսին են, որ ցանկության դեպքում կտեղավորվեն բոլորը և այդ իմաստով, ելնելով դիտարկվող վարկածի տրամաբանությունից, իշխանությունը փաստորեն հանդես է գալիս բոլորի համար խորհրդարանական «արևի տակ» տեղ ապահովելու պատրաստակամությունից: Ավելորդ է թերևս եզրակացնել, որ պայմանն այդ դեպքում կլինի իշխանության զբաղեցնելիք մեծ մասի հանդեպ լոյալությունը:
Դիտարկենք մյուս վարկածը, որը կառուցված է սոցիոլոգիայի՝ որպես նախընտրական գործընթացն ուղեկցող ինստիտուտի անաչառության վրա: Այդ դեպքում էլ ստացվում է ուշագրավ մի պատկեր՝ 60 տոկոս ազատ տարածության մասով, որի համար փաստորեն պայքարելու է արդեն ութ սուբյեկտ՝ ներառյալ ՀՀԿ-ն և նրա կոալիցիոն դաշնակից ՀՅԴ-ն: Ու թեև այստեղ ստացվում է պայքարի, մրցակցության դաշտ, այնուհանդերձ մի բան ակնհայտ է, որ մրցակցությունը Հայաստանում երաշխավորված «իշխանական պատվեր» է, այսինքն՝ ընթանում է իշխանության թելադրած ու սահմանած խաղի կանոնով, որը քիչ առնչություն ունի օրինականության և իրավականության հետ: Դա նշանակում է, որ երկրորդ վարկածի ելակետից դիտարկելու պարագայում 60 տոկոսն առավել զգալի մասով կգնա իշխանությանն ու այն ուժերին, որոնց իշխանությունը թույլ կտա խաղարկել առանցքայինը՝ ֆինանսա-տեղեկատվական ռեսուրսները: Այդ մասով պատկերը փաստորեն ստացվում է ավելի տխուր, և ինչքան էլ տարօրինակ, պարադոքսալ հնչի՝ երկու կանխավարկածի տեսական դիտարկման և համեմատության (իհարկե մոտավոր), կոպիտ համեմատության ու դիտարկման պայմաններում ստացվում է, որ ներկայիս ներքաղաքական փաստական իրողությունների և խաղի կանոնների պայմաններում իշխանությունը շատ ավելի մեծ ներկայացվածության հնարավորություն է ստանում այսպես ասած «մրցակցության» պայմաններում, քան՝ այսպես ասած ներքաղաքական պայմանավորվածության կամ «ազգային համաձայնության»: Այստեղ է նաև Հայաստանի ներքաղաքական կամ հասարակական-քաղաքական կյանք, պայքար, կամ այսպես ասած ներքաղաքական կյանք ու կռիվ կոչվածի պերճանքն ու թշվառությունը, ամբողջ փակուղայնությունը: