«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Պահպանողական կուսակցության նախագահ Միքայել Հայրապետյանը
-Պարոն Հայրապետյան, դաշինքները, քաղաքական ուժերը, որոնք մասնակցելու են ընտրություններին, արդյոք արտաքին քաղաքական կողմնորոշման հստակ ուղեգի՞ծ ունեն, արդյոք առհասարակ կա՞ գաղափարական հստակություն արտաքին քաղաքական կողմնորոշման հարցում:
-Ցավոք, ԱԺ ընտրություններին մասնակցության հայտ ներկայացրած որևէ խմբավորման մեջ չեմ տեսնում Ձեր նշած արտաքին քաղաքական դիրքորոշման հարցում գաղափարական հստակություն: Պատճառներից հիմնականը թերևս այն է, որ 25-ամյա էվոլյուցիայի ընթացքում տեսակների առաջացման խնդիրը լուծված չէ. Հայաստանում եղել է և կա մեկ կուսակցություն՝ Ռուսական իմպերիայի կուսակցությունը, որի ներսում էլ ընթանում է միջֆրակցիոն գզվռտոցը:
-Փորձագետները նշում են, որ Հայաստանում չի բացառվում ֆորս մաժորային իրավիճակ մինչև ընտրություններ։ Կա՞ն դրա նախադրյալները։
-Արտաքին աշխարհից սպառնացող ֆորսմաժորային իրավիճակի նախադրյալներ, բարեբախտաբար, չկան, ինչպես կային անցյալ երկու տարիներին: Մինչդեռ ներսում գեներացվող ֆորսմաժորներն ավելի քան երբևէ իրական են: Դրանց պարպումն ու կառավարելիության ապահովումը լինելու են իշխող կլանի գերակա ուղղությունները:
-Ձեր կարծիքով՝ այս ընտրություններին ինչու հնարավոր չեղա՞վ այնպիսի ուժ ստեղծել, որը հակակշիռ կլիներ:
-Եթե հակակշիռ պիտի ստեղծվեր իշխող կլանին, ապա ավելորդ էր, իսկ եթե համակարգին՝ ապա անհնարին, քանի որ համակարգը գավառական կլոնն է դեռևս հզոր մետրոպոլիայի:
-Տեսակետ կա, որ երբևէ Հայաստանի ընտրություններում այս աստիճանի մեծ չէր եղել Մոսկվայի դերակատարությունն ու ներգրավվածությունը, որքան այս անգամ, համամիտ ե՞ք, թե՞ ոչ:
-Համամիտ չեմ, քանի որ այդ դերակատարումն ու ներգրավվածությունը միշտ է եղել, իսկ որ ուշադրության մի փոքր ավելի սրում է նկատվում, օրինաչափ է՝ հաշվի առնելով Ռուսաստանի միջազգային բավականին նուրբ վիճակը:
-Ապագա խորհրդարանն ի՞նչ տեսակ կլինի, որակապես ավելի լավը, թե…Շատերը նշում են, որ այն նման կլինի Պետդումային: Համամի՞տ եք արդյոք:
-Հայաստանում միշտ էլ բոլոր կառույցները կապկել են ռուսականը, ինչի համար խստորեն մեղադրելն անարդար կլիներ: Խնդիրը Ձեր նշած որակի դաշտում պետք է փնտրել. այդտե՛ղ է առայժմ սկսվում և ավարտվում մեր իրավազորության սահմանը: Ափսոս, մենք 25 տարում երբեք որակական աճ արձանագրելու նախանձախնդրություն չդրսևորեցինք. մենք անպատրաստ ու խոցելի ենք հայտնվելու մոտեցող մարտահրավերների առջև: Այս առումով, թերևս լավագույն ելք և հույսի աղբյուր կլինեն 2017-ին կամ 2018-ին սպասվող ներքին ֆորսմաժորները, որոնք պետականության լինելության տեսանկյունից միանգամայն անընդունելի էին նախորդ երկու տարիներին:
