Առաջիկա խորհրդարանի ընտրությանը Սերժ Սարգսյանի գլխավոր խնդիրը հակակշիռների առավելագույնս երաշխավորված մեխանիզմների ձևավորումն է, որպեսզի իրադարձությունների որևէ զարգացման պարագայում խորհրդարանը իր համար լինի միարժեք կառավարելի և անակնկալներ չմատուցի վարչապետի 2018 թվականի ընտրության ժամանակ:
ՀՀԿ համար բացարձակ մեծամասնություն ապահովելու հավակնությունը, թերևս, պայմանավորվում է հենց դրանով, որովհետև ինչքան էլ Սերժ Սարգսյանը վստահի Գագիկ Ծառուկյանին, կամ որքան էլ վստահ լինի, որ այդ կուսակցությունն իր բռի մեջ է, և որքան էլ որ նույն վստահությունն ունենա Ռոբերտ Քոչարյանի կամ Հովիկ Աբրահամյանի հարցում, միևնույն է` նա չի կարող անվերապահ հավատալ նրանց: Սերժ Սարգսյանն, անկասկած, լավ է պատկերացնում, որ հնարավորության դեպքում թե՛ Գագիկ Ծառուկյանը, թե՛ Հովիկ Աբրահամյանը կարող են բարեկամանալ, ասենք, Սեյրան Օհանյանի, Սամվել Բաբայանի և Վարդան Օսկանյանի հետ, եթե տեսնեն այդ բարեկամության շնորհիվ իշխանության գալու հնարավորություն: Առայժմ չեն տեսնում, որովհետև առայժմ նկատելի է, որ այդ բարեկամությունից ավելի շատ ուրիշներն են շահելու: Բայց դժվար է ասել, թե ինչ կլինի մի քանի ամիս հետո, ասենք` 2018 թվականի աշնանը կամ ձմռանը: Դրա համար էլ Սերժ Սարգսյանը պետք է բացարձակ մեծամասնություն ապահովի ՀՀԿ-ի համար, որ նոր միայն հետո կարողանա հանգիստ նստել և Ծառուկյանին ընտրության տարբերակներ առաջարկել հետխորհրդարանական իշխանության բաժանման գործընթացում:
Սերժ Սարգսյանը հայտնվել կամ իրեն դրել է է մի իրավիճակում, որ ոչ միայն հաճախորդներին և գործընկերներին չի վստահում, այլ հարց է առաջանում, իսկ ՀՀԿ-ին վստահո՞ւմ է արդյոք Սերժ Սարգսյանը: Որ ՀՀԿ-ն այսօր միատարր ուժ չէ և վերածվել է միմյանց խանդող, նախանձող, միմյանց հանդեպ անգամ ատելությամբ լցված տարաբնույթ խմբերի հավաքատեղիի` ակնհայտ է բոլորի համար: Եվ թերևս ակնհայտ է նաև, որ Սերժ Սարգսյանն այնքան էլ լավ չի կառավարում այդ ամբողջությունը և ստիպված է անընդհատ գնալ տարաբնույթ փոխզիջումների, ինչի շնորհիվ էլ նախագահության չորս տարվա ընթացքում Սարգսյանն այդպես էլ աչքի չընկավ նախագահական վարքի կոնցեպտուալությամբ և առավելապես ապավինեց ոչինչ չասող գեղեցկակազմ ելույթներին:
Նորմալ երկրներում, այդ ամենն օրակարգից դուրս հարցեր են, որովհետև նորմալ երկրներում քաղաքական սուբյեկտները որևէ երաշխիքներ փնտրում են հանրության շրջանում և աշխատում, որոնողական աշխատանքը կազմակերպում են այդ վեկտորով: Բայց Հայաստանում դա նույնիսկ քննարկելու հարց չէ: Հայաստանում հասարակությունն առավելապես մանիպուլյացիաների օբյեկտ է, և թեև զգալի խմբեր հասկացել են այդ իրողությունն ու այսօր գործնական ու հաջող պայքար են մղում դրա դեմ, այնուհանդերձ այդ ամենը դեռ հեռու է ցանկալի մակարդակից և գրեթե չունի ընթացիկ գործընթացի վրա էապես ազդելու շանս: Այդպիսի պայմաններում, Սերժ Սարգսյանի միակ երաշխիքը մնում է արտաքին աջակցությունը: Այսինքն` փաստացի, Հայաստանում չի կարող ձևավորվել խորհրդարանական մի որևէ կոնֆիգուրացիա, որը չպարունակի Սերժ Սարգսյանի դեմ շրջվելու հնարավորություն, պոտենցիալ, վտանգ: Եվ թերևս դա շատ լավ են հասկացել արտաքին աջակցության կենտրոնները, ինչով էլ գուցե պայմանավորվում է նրանց աննախադեպ հետաքրքրությունը ընտրական գործընթացի նկատմամբ, քանի որ նրանք գիտակցում են, որ ընթացիկ գործընթացում Սերժ Սարգսյանն ամենից շատ ունի իրենց կարիքն ու չունի գրեթե ոչ մի այլ ելք:
Այստեղ, իհարկե, բարեբախտությունն այն է, որ աշխարհաքաղաքական ներկայիս գործընթացների տրամաբանությունը ներդաշնակել է այդ կենտրոնների և Հայաստանի Հանրապետության շահը, այլապես պետական ողբերգությունն, իհարկե, անխուսափելի է, երբ տեղի է ունենում համապետական ընտրություն, որի վրա ամենամեծ ազդեցություն ունեն արտաքին կենտրոնները, ոչ թե ներքին գործընթացների մասնակից սուբյեկտները: Թեև շահերի ներդաշնակումը տվյալ դեպքում շատ թույլ մխիթարություն է, որովհետև ընտրությամբ ոչինչ ոչ միայն չի ավարտվում, այլ նաև նոր է միայն սկսվում, և այստեղ Հայաստանը բախվելու է այդ շահը սպասարկելու խնդրին, որը այն որակով, ինչով Հայաստանը գնում է դեպի խորհրդարանի ընտրություն, պետության համար գրեթե անլուծելի է դարձնում այդ խնդիրը:
