Եվ այսպես, ավարտվեցին Հայաստանի հանրության «ծանր» ու «տառապալից» սպասումները՝ կապված խորհրդարանական ընտրությունների համամասնական ցուցակների հետ: Դրանք այլևս ներկայացված են, «գաղտնազերծված» և հանրությունն այլևս «դեմքով» է ճանաչում իր «հերոսներին»: Ընդ որում, հանրությունը տեսավ, համոզվեց, որ նրանց ճանաչում է շատ վաղուց և ընդ որում նրանց գերակշիռ մեծամասնությունն էլ ավելի շուտ հակահերոսներ են, քան հերոսներ: Հակահերոսներ են որոշների պարագայում այդ բառի բուն իմաստով, իսկ որոշների պարագայում՝ պատկերավոր:
Ավելին, որոշ դեպքերում հակահերոսը, ըստ էության, մեղմ բնորոշում է, քանի որ հանրությունը գործ ունի պարզապես օրենքը ոտնահարած, այսինքն՝ հանցագործություն կատարած անձանց հետ, և եթե երկրում լիներ անկախ արդարադատություն և իրապես գործող իրավապահ համակարգ, ապա այդ մարդկանցից շատերը ոչ թե կուսակցական ցուցակներում, այլ պարզապես քրեակատարողական հիմնարկներում կլինեին: Սակայն, դրա փոխարեն այդ մարդիկ գնում են հերթական անգամ խորհրդարանում հայտնվելու, կամ պարզապես իշխանական կարկանդակից, համակարգային կարկանդակից իրենց բաժինը ստանալու: Ոմաց դա կտրվի պատգամավորական մանդատի, ոմանց կանխիկ փողի, մի մասին նոր բիզնես քվոտաների կամ հների պահպանման տեսքով: Ոմանք իրենց բաժինը կստանան որպես իշխանություն, ոմանք՝ որպես այլընտրանք կամ որպես ոչիշխանություն, ոմանք՝ որպես ընդդիմություն:
Մի բան երևի թե հստակ է՝ համամասնական ցուցակների կամ խորհրդարանի ընտրության տարբեր մաստի մասնակիցների ցուցակների հրապարակումից հետո, որ շատ քիչ է շանսը, որ այս ընտրությամբ վերջապես իրենց բաժինը, իրենց շահաբաժինը կստանան հասարակությունն ու պետությունը և հենց դա կլինի խորհրդարանական ընտրության գլխավոր արդյունքը: Դժբախտաբար, այդպիսի արդյունքի հեռանկարն իսկապես փոքր է, և այն գործնականում ուղիղ համեմատական է այն մարդկանց թվին կամ տեսակարար կշռին, որոնք խորհրդարանական ընտրությունների մասնակիցների շարքում ներկայանում են նոր որակով, նոր մտածողությամբ, նոր մոտեցումներով, թարմ թե՛ մտքերով, թե՛ դեմքերով, ներկայանում են հանրային խնդիրների և պետական մարտահրավերների համարժեք օրակարգով: Այդ տեսակի տեսակարար կշիռը ակնհայտորեն փոքր է:
Միևնույն ժամանակ, ի վերջո հենց դա է Հայաստանի ներկայիս խնդիրների արմատը՝ թարմության, նորարարության, սկզբունքայնության և ազնվության տեսակարար կշռի շատ փոքր ծավալը և հենց այդ խնդիրն է, որ պետք է կարողանա լուծել հասարակությունը պետության խնդիրները լուծելու համար, համարժեք իշխանություն ձևավորելու համար: Հակառակ դեպքում ամեն ինչ կլիներ այլ կերպ և հանրությունն ու պետությունը կարձանագրեին ընդամենը հերթական բնականոն ընտրական ցիկլը, ինչպես տեղի է ունենում ցանկացած նորմալ ժողովրդավարական պետության մեջ:
Եվ ուրեմն, մեծ հաշվով, հանրության դիմաց ընդամենը կանգնում է հենց այն խնդիրը, որը պետք է լուծել, և որի լուծման համար ուժերի փոքր ծավալն էլ նորություն չէ: Խնդիրը հենց այն է, որ հասարակությունը գտնի այդ փոքրաթիվ, համեմատական առումով իշխող մեծամասնության ռեսուրսներին զգալիորեն զիջող ուժերով իրավիճակ փոխելու կամ փոփոխության իրական գործընթաց սկսելու հարցը, գտնել այդ հարցի լուծման առավել արդյունավետ, առավել արագ, միևնույն ժամանակ պետության անվտանգության տեսանկյունից բացառապես խաղաղ և սահուն ճանապարհը, քառորդ դարի ծուղակից անցնցում, բայց անշրջելի ելքը:
