Գագիկ Ծառուկյանի «լայն կոնսոլիդացիան» ակնհայտորեն տապալվեց, և այդ գաղափարի ներքո քաղաքականության ակտիվ էջը բացած Ծառուկյանը դաշինքի մասին համաձայնագիր ստորագրեց ընդամենը «Ալյանս» և «Առաքելություն» կուսակցությունների հետ: Եթե հաշվի առնենք, որ «Ալյանսն» էլ ըստ էության հենց ԲՀԿ-ից տրոհված կուսակցություն էր՝ 2015-ից հետո, որ ստեղծեց Տիգրան Ուրիխանյանը, ապա ըստ էության ստացվում է, որ Ծառուկյանը դաշինք կազմեց միայն «Առաքելություն» կուսակցության հետ:
Խոշոր հաշվով՝ Գագիկ Ծառուկյանն այլևս քաղաքականության էջը վերաբացում է որպես «շարքային ընդդիմադիր», ինչպես 2007 թվականին քաղաքականության էջը բացող Լևոն Տեր-Պետրոսյանի մասին հայտարարել էր Ռոբերտ Քոչարյանը: Բայց եթե Տեր-Պետրոսյանի պարագայում Քոչարյանի այդ բնորոշումը խիստ սիմվոլիկ էր, և Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը միայն Մարտի 1-ի գնով կարողացան պահել իշխանությունը «շարքային ընդդիմության» հաղթանակից, ապա Գագիկ Ծառուկյանի դեպքում «շարքային ընդդիմադիր» կարգավիճակը դառնում է պարզ իրականություն, և լիովին հասկանալի է դառնում, թե ինչու Սերժ Սարգսյանը չողջունելով Ծառուկյանի վերադարձը՝ այնուհանդերձ, չխոչընդոտեց դրան, թեև անկասկած կարող էր:
Շարքային ընդդիմադրի կարգավիճակով Գագիկ Ծառուկյանը ոչ միայն որևէ լուրջ ռիսկ չի պարունակում իշխանության, մասնավորապես՝ Սերժ Սարգսյանի համար, այլև գործնականում նրա քաղաքական կարգավիճակը էական օժանդակություն է դառնում իշխանության համար՝ ներընդդիմադիր դաշտում բաժանարար գծերն ու մրցակցությունը խորացնելու համար:
Բանն այն է, որ լայն կոնսոլիդացիա ստանալու դեպքում Գագիկ Ծառուկյանը ընտրական գործընթացը դարձնելու էր եռաստիճան՝ իշխանություն, Ծառուկյանը՝ իր լայն կոնսոլիդացիայով, և մնացյալ ընդդիմադիր ուժերը: Այստեղ Սերժ Սարգսյանի համար տեսական ռիսկերը բավական շոշափելի էին, քանի որ Գագիկ Ծառուկյանը կարող էր ինչ-որ պահի միավորել նաև մնացյալ դաշտին, և Սերժ Սարգսյանը հարկադրված կլիներ դիմել 2015-ի մեթոդներին: Բայց կար նաև վտանգ, որ այս անգամ ամեն ինչ կարող էր ստացվել այլ կերպ: Երբ Ծառուկյանի լայն կոնսոլիդացիան չի ստացվում, և նա դառնում է շարքային ընդդիմություն, ապա Ծառուկյանն արդեն ստիպված է պայքարել իր ձայների համար: Իսկ այդ ձայների համար նա պետք է պայքարի հենց ընդդիմադիր ուժերի դեմ:
Տեսականում կրկին կա միավորման վտանգը, այն առկա է միշտ, սակայն գործնականում այդ վտանգի հավանականությունը մեծ է այն ժամանակ, երբ ամբողջ դաշտի համար հստակ է մեկի առավելությունը: Օրինակ՝ 2015-ից առաջ Գագիկ Ծառուկյանի առավելությունը հստակ էր: Եվ դա պայմանավորված չէր միայն նրա ունեցած ֆինանսական ռեսուրսներով, այլ նաև քաղաքական «կուսականությամբ», որը նրա խարիզմային հաղորդում էր բավականին մեծ ներուժ: Այժմ այդ ներուժը չկա, խարիզման պահպանվում է, բայց այլևս նախկինը չէ, չի տալիս համոզիչ և անվիճելի առավելություն:
Իսկ հայաստանյան քաղաքականության փորձը ցույց է տալիս, որ նման դեպքերում տեղի է ունենում անձնական հավակնությունների և շահերի այնպիսի բախում, որը գործնականում բացառում է որևէ լուրջ միավորում:
