Իշխանությունների վերաբերյալ հասարակական կարծիքը Հայաստանում վաղուց է ձևավորված, ընդ որում` բավական ամրացած և անբեկանելի, և ամենակարևորը՝ միանգամայն օբյեկտիվ ու ադեկվատ: Իսկ ահա ընդդիմության հանդեպ վերաբերմունքը շատ ավելի շերտավորված է: Ընդդիմության նկատմամբ վերաբերմունքը մեզանում երբեք միանշանակ չի եղել: Ընդդիմությունը եղել է մնում է շերտավորված: Այստեղ իշխանության պես չէ, երբ ուղղակի ի սկզբանե պարզ է, որ միանգամայն անկեղծ տարրերը ուղղակիորեն հինգ րոպե անգամ չեն մնա այս համակարգում: Ընդդիմության համակարգում անկեղծ տարրերը շատ են, շատ են ազնիվ, հասարակության հետ բաց աշխատանքի կողմնակիցներն ու այդպիսի վարք դրսևորողները: Իսկ այդ հանգամանքը հասարակության մեջ նպաստում է ընդհանուր ընդդիմության հանդեպ որոշակիորեն իռացիոնալ մոտեցումների ձևավորմանը, չնայած այն հանգամանքին, որ առանցքային, հանգուցային պահերին ընդդիմություն համակարգը միշտ էլ առաջնորդվել է իշխանություն համակարգի տարբեր սեգմենտների հետ հասարակության հաշվին կնքված գործարքներով:
Առնվազն վերջին մի քանի տարիներին հենց միայն այդ գործարքներն են բնորոշել Հայաստանի քաղաքական համակարգի ամբողջականությունը՝ կրկնում ենք, առանձին բացառություններով հանդերձ: Այդ բացառությունները որոշումների կայացման վրա ունեցել են գրեթե զրոյական ազդեցություն: Սակայն այս ամենով հանդերձ, ամբողջական համակարգի հանդեպ վերաբերմունքի հստակեցման և, այսպես ասած, լիարժեք ադեկվատացման համար պահանջվում են համարժեք գործողություններ:
Մյուս կողմից, այս համակարգը պարզապես ունակ չէ ավելիին ոչ միայն սուբյեկտիվ, այլ նաև մի շարք օբյեկտիվ հանգամանքներից ելնելով: Այս համակարգն իր ակունքներով, տեսակով և մտածողությամբ է այդպիսին և ավելիին ընդունակ չէ: Այդ իսկ պատճառով էլ համակարգը ոչ միայն իր իշխանական մասի դեմ է կռիվ տալիս, այլ նաև հասարակության մեջ տեղի ունեցող նորի ցանկացած որոնումների դեմ, որովհետև այդ նորը ոչ միայն իշխանություններին է սպառնում, այլև ամբողջական քաղաքական համակարգին, այն կազմող տեսակին և մտածողությանը:
Համենայն դեպս, թարմանալու, նոր արյունով ներարկվելու բոլոր հնարավորությունները ընդդիմության համակարգը բաց է թողել` առաջնորդվելով բացառապես կլանելու տրամաբանությամբ և ինքն էլ դառնալով իշխանության նույն տրամաբանության զոհը: Թեև, իհարկե, զոհ դառնալու հանգամանքը օրեցօր կասկածելի է դառնում, որովհետև եթե այս ամենում զոհ կա, ապա դա հասարակությունն ու պետությունն են:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
