2017 թվականի խորհրդարանի ընտրությունից իշխանափոխության սպասման ռացիոնալ հիմքն ու նախադրյալները բացակայում էին ինքնին, հաշվի առնելով թե՛ հասարակական տրամադրությունները, թե՛ քաղաքական դաշտի իրավիճակը և ուժերի հարաբերակցությունը, թե՛ մի շարք այլ մեծ ու փոքր գործոններ: Այդ իմաստով, իրատեսական չէր սպասել, թե խորհրդարանի 2017 թվականի ընտրությունը կարող է հանգեցնել խորքային որևէ իշխանափոխության: Այժմ, արդեն որոշակիացող քարտեզի պարագայում, երբ արդեն զգալիորեն հստակ են մասնակից հիմնական սուբյեկտները, իշխանափոխության հավանականությունը կամ հեռանկարը բացառված է արդեն տեսականում: Բանն այն է, որ իշխանությանը հաջողվել է ընտրական մրցասպարեզ բերել երկու խոշոր համակարգային ուժ, ամեն մեկն իր ռեսուրսներով և իր «մեխով», որոնք, անկասկած, տոն են հաղորդելու այսպես ասած, ընդդիմադիր հարթությանը: Խոսքը Գագիկ Ծառուկյանի վերադարձի մասին է, ինչպես նաև արդեն փաստացի ձևավորված Սեյրան Օհանյանի դաշինքի կամ բևեռի:
Ծառուկյանն ու Օհանյանը միմյանցից լիովին տարբեր երկու բևեռներ են, որոնց միավորում է ընդհանուր կապը իշխող համակարգի հետ, ընդհանուր համակարգային ծագումը: Երկու ուժերը գործնականում բացառում են ընդդիմադիր դաշտում որևէ այլ գերակայություն և առնվազն «ոչ-ոքին» այդ դաշտում նրանք կապահովեն, թեև Ծառուկյանն, իհարկե, մի շարք իրողություններից ելնելով՝ այդ դաշտում հաղթանակը, թերևս, արդեն պահում է գրպանում՝ ֆինանսատնտեսական ռեսուրսը մի գրպանից հանելու և հաղթանակը մյուս գրպանում դնելու տարբերակով: Դա էլ իր հերթին նշանակելու է իշխանության հաղթանակ: Եվ եթե անգամ տեսականում ենթադրենք, որ իշխանության հաղթանակը այս դեպքում կարող է չլինել ՀՀԿ-ի տեսքով, ապա այդ դեպքում իշխանափոխություն ասվածը լավագույն դեպքոմ կարող է տեղի ունենալ ֆորմալ տեսանկյունից այդպիսին դիտվող, սակայն բնույթով և բովանդակությամբ ընդամենը ներհամակարգային թավշյա հեղափոխություն հանդիսացող երևույթի տեսքով: Ընդ որում, անգամ այդ պարագայում, դրանից օգտվող մի հատված էլ կարող է լինել ՀՀԿ-ն, նկատի ունենալով մի շարք հանգամանքներ: Մեծ հաշվով, ընտրական ներկայիս գործընթացում համակարգն իր տարբեր թևերով և դեմքերով լուծում է ընդամենը այդ հարցը, այսինքն՝ իշխանության բաժնեմասերի վերանայման հարցը, բաժնետերերի կազմի և նրանց տնօրինած «արժեթղթերի» ծավալի հարցը: Այլ կերպ ասած՝ գործնականում փակ է նույնիսկ թավշյա հեղաշրջման հարցը, այն պարզ պատճառով, որ իշխանությունը ներկայումս չափազանց «ապակենտրոն» կամ բազմաբևեռ է, իսկ թավշյա հեղաշրջման համար դա այդքան էլ հարմար միջավայր չէ:
Բանն այն է, որ այդ հեղաշրջումը, ներիշխանական այդ «ապստամբությունը» պահանջում է կազմակերպման, խմորման, մշակման բավական մանրակրկիտ գործընթաց, ինչն էլ իր հերթին պահանջում է բավականին մեծ խորհրդապահություն կամ պարզապես գաղտնիություն: Երբ իշխանությունը ապակենտրոնացված է, կամ չկա մեկ գերակա բևեռ, կամ գերակա մեկ բևեռին զուգահեռ կա մյուս բազմաթիվ բևեռների ուժերի որոշակի հավասարություն, չափազանց դժվար է պայմանավորվել կարևոր մանրուքների շուրջ այնպես, որ դրանք մնան խորհրդավորության, գաղտնապահության շրջանակում: Սերժ Սարգսյանը նաև հենց այդ վտանգից իր իշխանությունն ապահովագրելու համար էր գրեթե բացահայտորեն վարում իշխանության մեջ բաժանարար գծերը խորացնելու, հակասությունները հնարավորինս ընդգծելու մարտավարություն: Ընդդիմադիր դաշտում քայքայիչ միջոցառումների և խթանների կիրառմանը զուգահեռ, այդ մարտավարությունը հանգեցնում էր նրան, որ ներիշխանական հակասությունները խոշոր հաշվով չէին հանդիսանում իշխանության խոցելիության տանող սպառնալիք, այլ հնարավորինս բաժանում էին իշխանությունն ու օգնում տիրելուն, կառավարելուն, վերահսկելուն: Հատկապես, որ այդ խնդիրը բավական բարդանում է ռեսուրսների սղության և սոցիալ-տնտեսական բարդ կացության, նաև բարդ աշխարհաքաղաքական իրավիճակի պայմաններում: Այդ տեսանկյունից, Սերժ Սարգսյանը ներիշխանական հակասություններ և բաժանարար գծեր գեներացնելով, ստեղծել է մի իրավիճակ, երբ 2017-ի խորհրդարանի ընտրությունից առաջ և ընդհանրապես հնարավորինս չեզոքացրել է Հայաստանի իշխանության համար իշխանափոխության միակ գործնական տարբերակ հանդիսացող վտանգը՝ ներհամակարգային թավշյա հեղաշրջումը: Իհարկե, այդ ֆոնին, որպես հակադարձ էֆեկտ՝ երբ չեն լուծվում թե՛ հանրային, թե՛ նաև ներհամակարգային հիմնարար խնդիրները, բարձրանում է մեկ այլ սպառնալիքի աստիճան՝ ներիշխանական կամ ներհամակարգային «ֆիզիկական վտանգը»: Ի դեպ, այդ տեսանկյունից հատկանշական է, որ նախընտրական ալիքի ծավալմանը զուգահեռ, անգամ լրագրողական հանրությունն է արձանագրել, որ բավական ուժեղացված է պետական անվտանգություն իրականացնող ծառայությունների աշխատանքը, որոնք պատասխանատու են Սերժ Սարգսյանի և այլ բարձրագույն օղակների պահպանության համար:
