«Առաջին լրատվական»– ի զրուցակիցն է ԵՊՀ սոցիոլոգիայի ամբիոնի վարիչ Արթուր Աթանեսյանը:
-Պարոն Աթանեսյան, Մարդու իրավունքների պաշտպանին առընթեր ստեղծվել է զինակոչիկների և զինծառայողների իրավունքների հարցերով զբաղվող փորձագիտական խորհուրդ, և դուք, որպես սոցիոլոգ, ներգրավված եք խորհրդի աշխատակազմում: Ներկայացրեք խնդրեմ, ի՞նչ աշխատանքներ եք իրականացնելու, ո՞րն է լինելու Ձեր առաքելությունը խորհրդի կազմում:
-Շատ կարևոր է խորհրդի ստեղծումը, իհարկե այն աննախադեպ չէ, այն առնչվում է միջազգային փորձի, պրակտիկայի հետ, և մեզ մոտ՝ Հայաստանում զինծառայողների իրավունքներով զբաղվում է նաև պաշտպանության նախարարությունում գործող Մարդու իրավունքների և բարեվարքության ամրապնդման կենտրոնը: Նաև նախարարին կից գործում է հանրային խորհուրդը, որը տարիներ շարունակ ընդունում է դիմումներ՝ զինծառայողների իրավունքների վերաբերյալ: Մարդու իրավունքների պաշտպանը ևս ստեղծեց իրեն առընթեր փորձագիտական խորհուրդ: Շատ կարևոր է, որ այդ խորհրդի անդամներ են և՛ իրավաբաններ, և՛ հոգեբաններ, և՛ սոցիոլոգ, որոնք պետք է համալիր մոտեցում ցուցաբերեն և՛ դիմում-բողոքներին, և՛ առհասարակ իրավիճակին:
Սոցիոլոգիական մասը շատ կարևոր է այն առումով, որ մենք ուսումնասիրում ենք պատճառները, որոնք ստեղծում են բանակի վերաբերյալ այս կամ այն վերաբերմունքը: Պատճառներից են սոցիալական խնդիրները, կոնֆլիկտայնության մակարդակը, մեր հասարակության մեջ հանդուրժողականության հետ կապված խնդիրները: Գիտենք, որ բավականին կոնֆլիկտային է մեր բնակչությունը և շատ քիչ է հակված դիմելու օրինապահ մարմիններին՝ փորձելով վեճերը լուծել ինքնուրույն: Այս մշակույթը, ցավոք, ներառում է նաև քրեական տարրեր:
Փողոցային բարքերի դեմ պայքարը վաղուց սկսված է, բայց այն պետք է որոշակի հստակ տրամաբանություն ունենա և նաև արդյունավետ լինի, որովհետև այդ բարքերը տեղափոխվում են նաև բանակ: Երբ որ մենք ասում ենք՝ զինծառայողի իրավունքները խախտվում են, ոչ քիչ դեպքերում դրանք խախտվում են մեկ այլ զինծառայողի կողմից: Թաքցվում են, որովհետև այդպիսին է մշակույթը, որովհետև բողոքելը ամոթ է և վատ է համարվում: Սոցիոլոգիական մասը կարևոր է նաև այն առումով, որ եթե, օրինակ, հաշվի առնենք մեր մշակույթը մեր մենթալիտետը, մեր մտածողությունը, թե բողոքելը վատ է, ապա, օրինակ, զորացրվածների հետ հարցազրույցների միջոցով կարելի է բացահայտել այն, ինչ իրենց հետ կատարվել է: Զինծառայողները հակված չեն իրենց հետ կատարվածը պատմելու, իսկ զորացրվածները, որպես նախկին զինծառայողներ, կարող են խոսել ընդհանուր առմամբ խնդիրների մասին և մասնավորապես իրենց հետ առնչված խնդիրների մասին: Խորհրդի իրականացրած աշխատանքի շնորհիվ կարող ենք ունենալ ավելի հստակ պատկերացում պրոբլեմներիի մասին և ավելի հասցեական լուծումներ տալ դրանց:
Հարցազրույցն ամբողջոթյամբ՝ տեսանյութում:
