Մամուլը շարունակում է տեղեկություններ հրապարակել պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանի հետագա հավանական քաղաքական գործունեության վերաբերյալ:
Ինչպես արդեն հայտնի է, նրան տեսնում են նախագահական աշխատակազմի ղեկավարի նախկին տեղակալ, նախկին ՀՀԿ-ական Վիկտոր Դալլաքյանի կուսակցության մեջ: Այս մասին տեղեկությունները հաճախակիանում են, և արդեն հրապարակվում է, որ Օհանյանն արդեն իսկ կայացրել է վերջնական որոշում:
Սեյրան Օհանյանի մոտիվները բնութագրվում են Սերժ Սարգսյանից նրա նեղացածությամբ: Ըստ էության, Սերժ Սարգսյանից նեղացած է նաև Վիկտոր Դալլաքյանը, ինչը ակնհայտ էր նրա, այսպես ասած, հրաժարականի ասուլիսի տողատակերում:
Այսպիսով, ըստ էության, ձևավորվելու է Սերժ Սարգսյանից նեղացած նրա նախկին թիմակիցների կամ ենթակաների կուսակցություն, որը գործելու է կոշտ ընդդիմադիր դաշտում: Այսինքն՝ Վիկտոր Դալլաքյանի կուսակցությունն այդ տեսանկյունից կլինի երկրորդ կուսակցությունը, որտեղ կոշտ ընդդիմադիր կեցվածքով կգործեն նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաներ:
Խոսքը 1998-ից հետո եղած իշխանական համակարգի ներկայացուցիչներով կուսակցությունների մասին է, քանի որ 1998 թվականից հետո իշխանական համակարգը, որքան էլ լինելով դրանից առաջ եղածի շարունակություն, այնուհանդերձ՝ իր թե՛ տրամաբանությամբ և թե՛ արդեն առաջին ջութակներով լրիվ այլ համակարգ էր:
Այս իմաստով ըստ էության ստացվում է, որ այդ համակարգը արդեն իսկ ստեղծել է կամ ծնել երկու կոշտ ընդդիմադիր քաղաքական ուժեր: Այստեղ, իհարկե, իրավիճակը բավականին բազմազան գործոններով է թելադրված: Մի կողմից՝ այս հանգամանքը վկայում է ներիշխանական հակասությունների, իշխանական մոնոլիտի ճաքերի և նույնիսկ փլուզումների մասին, մյուս կողմից՝ սա ունի նաև հակառակ վկայություններ, որ այդ ճաքերով ու փլուզումներով հանդերձ՝ այդ համակարգը բավականին ճկուն և կենսունակ է հայաստանյան իրողությունների համեմատ, և այդ փլուզումները, համակարգի թափվող «ծեփերը» փաստորեն ավելի շատ ոչ այնքան հենց իշխանության համակարգին են վնաս հասցնում կամ թուլացնում, այլ թուլացնում, դեստրուկտիվ դերակատարում են ունենում, այսպես ասած, ընդդիմադիր դաշտի համար:
Ինչքան էլ կոշտ են այդ ընդդիմադիր ուժերը իշխանության հանդեպ, Սերժ Սարգսյանի հանդեպ, այնուհանդերձ՝ ակնհայտ է, որ նրանք Սարգսյանի համար իրենց կոշտությամբ ըստ էության առավել նախընտրելի են, քանի որ առավել լավ ճանաչելի են: Միևնույն ժամանակ նաև համատեղ իշխանական կամ ներիշխանական կյանքը որքան էլ ժամանակի ընթացքում բաժանել է նրանց, այնուհանդերձ՝ անկասկած ունեցել է թելեր, որոնք երբեք հնարավոր չէ կտրել, կամ եթե հնարավոր է, ապա բացառապես արդեն որևէ երրորդ ձեռքի դեպքում: Եվ սա էլ իր հերթին այդ ուժերին կամա, թե ակամա՝ ինչքան էլ որ նրանք դուրս են գալիս միմյանց դեմ, այդուհանդերձ՝ դաշնակից է դարձնում այդ երրորդ ձեռքի դեմ:
Ըստ էության, հայաստանյան ներքաղաքական անցուդարձը իշխանությունը ներկայումս առավելապես վերահսկում է, կառավարում հենց այս իրադրության շնորհիվ:
