Պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանը նախօրեին խորհրդարանում կառավարության ծրագրի ներկայացման ժամանակ ունեցած իր ելույթում պարզաբանել է, թե ինչ է նշանակում ազգ-բանակ կոնցեպտը, որ նա ներկայացրել էր նախարար նշանակվելուց հետո ԱԺ կառավարություն հարց ու պատասխանի ժամանակ: Վիգեն Սարգսյանը մանրամասնել է, որ դա նշանակում է, որ յուրաքանչյուր քաղաքացի պետք է գիտակցի, որ գործ ունի, առնչվում է պետության պաշտպանության հետ, ներգրավված է պետության պաշտպանության գործին:
Դժվար է ասել, թե Սարգսյանի այս և այլ բացատրությունները որքանով են համոզիչ և հասկանալի հասարակության համար այն համատեքստում, թե ինչ է ուզում ի վերջո ասել նոր նախարարը կամ այն իշխանությունը, որ ներկայացնում է նա: Մյուս կողմից, ազգ-բանակ կոնցեպտը երևի թե հնարավոր չէ տեսական իմաստով հանրությանը ներկայացնել ամբողջապես, հանգամանալից և այնպես, որ լինի բոլորի համար ըմբռնելի, ընկալելի և առավել ևս ընդունելի: Ազգ-բանակը կոնցեպտ է, որը երևի թե պետք էլ չէ հասկանալ, և ընդհանրապես երևի թե առանձնապես պետք էլ չէ հռչակել, դրան պետք է հասնել: Ազգ-բանակ կոնցեպտով Հայաստանը պետք է ապրի ու կառավարվի, և այստեղ հռչակումների կարիք չկա, որովհետև ըստ էության այդ կոնցեպտից դուրս է իշխանությունը, ոչ թե հասարակությունը:
Հետևաբար իշխանությունն ինքն իրեն պետք է այդ կոնցեպտը ներկայացնի, հուշի, բացատրի: Հասարակությունն այդ կոնցեպտի կարիքը չունի, հասարակությունը բնազդով և էությամբ ապրում է այդ կոնցեպտով, ինչպես որ ցույց տվեց ապրիլյան պատերազմը:
Այդ պատերազմը ակնառու դարձրեց, որ Հայաստանի հասարակությունը պատրաստ է պետության պաշտպանությանը, այսինքն՝ չնայած ապրում է աղքատության, իրավական կամայականությունների պայմաններում, ապրում է գողացված իշխանության պայմաններում, բայց ներքուստ ապրում է ազգ-բանակ կոնցեպտով, և հենց այդ էր, որ պահեց պետությունն ապրիլին:
Եվ իշխանությունն է, որ պետք է գա այդ կոնցեպտին, հետևաբար հասկանա այդ կոնցեպտը և սկսի ապրել այդ կոնցեպտով: Իսկ ինչ է նշանակում, երբ իշխանությունն ապրում է այդ կոնցեպտով: Դա նշանակում է, որ իշխանությունը ոչ միայն չի գողանում, չի մսխում, հանրության հաշվին չի ապրում շքեղությունների մեջ, այլև անձնական հաշիվները չի վերածում շքեղությունների, այլ ծառայեցնում է հանրային և պետական նպատակներին: Ազգ-բանակ կոնցեպտը նշանակում է, որ եթե բանակը բավարար սպառազինություն չունի, եթե զինվորը գիշերային տեսողության բավարար սարք չունի, կամ եթե դրա փողը հավաքում են համազգային հանգանակությամբ, ապա ոչ մի իշխանավոր, ոչ մի պաշտոնյա՝ ներկա կամ նախկին, դղյակներ ու թանկարժեք մեքենաներ, միլիոնանոց հայտարարագրեր ունենալու իրավունք պարզապես չունի: Դա է ազգ-բանակ կոնցեպտը, որից դուրս է Հայաստանի իշխանությունը:
Եվ ուրեմն, իշխանությունը կարիք ունի ոչ թե հռչակելու այդ կոնցեպտը, այլ կարիք ունի գալու դրան: Իսկ այն, որ Հայաստանի համար այդ կոնցեպտը կենսական անհրաժեշտություն է, և առանց դրա Հայաստանն անկարող է լինելու դիմագրավել եղած մարտահրավերների նույնիսկ քառորդին, վկայեց հենց ապրիլյան քառօրյա պատերազմը: Բայց նաև հստակ է, որ եթե իշխանությունն էլ ոչ թե հռչակագրերով, այլ իրապես և խորապես գա ազգ-բանակ կոնցեպտին, Հայաստանն ի վիճակի է իսկապես լիովին չեզոքացնել եղած մարտահրավերներն ու օգտագործել այն հնարավորությունները, որ չնայած բարդ ժամանակաշրջանին, այնուհանդերձ ժամանակը շռայլորեն ընձեռում է Հայաստանին անգամ դրանց մի մեծ մասը քսանհինգ տարի շարունակ կորցրած լինելու դեպքում:
