Ասում են, թե քաղաքականության մեջ չեն լինում պատահականություններ: Դժվար է գնահատել, բայց անկասկած լինում են շատ խորհրդանշականություններ, և դրանցից զերծ չմնաց նաև Հայաստանի նոր կառավարության ծրագիրը:
Ծրագիրը ներկայացվում էր Հայաստանի խորհրդարանում այն ժամանակ, երբ Մաաստրիխտում մեկնարկում էր ԵԺԿ հերթական գագաթնաժողովը, որին մասնակցում է Սերժ Սագսյանը: Այս խորհրդանշականությունը իսկապես ուշագրավ է, քանի որ այստեղ իրապես արտացոլվում է Հայաստանի համար սկզբունքային դիլեման:
Խորհրդարանում Կարեն Կարապետյանը ներկայացնում է, թե կառավարությունն ինչպիսի սկզբունքային փոփոխություններ է պատրաստվում անել թե՛ կառավարման համակարգում, թե՛ ընդհանրապես հանրային ու պետական կյանքի կազմակերպման հարցում իշխանության դերակատարում ենթադրող ուղղություններում:
Այն, ինչ ներկայացնում է Կարապետյանը, շատ դժվար է վիճարկել, ինչպես դժվար էր վիճարկել բոլոր նախորդ կառավարությունների ներկայացրած ընդհանուր մոտեցումները: Սակայն այդ ամենով՝ լիովին ողջունելի նոր մոտեցումներով կամ, այսպես ասած, «դրայվով» հանդերձ՝ կա մի բան, որը աներկբա է բոլոր կառավարությունների, նաև նոր կառավարության համար. լավն է ծրագիրը, թե վատը, լավն է շատ, թե վատը, գորշն է շատ, թե գունեղը, այդուհանդերձ՝ ծրագիրը թուղթ է, ցանկությունների արտացոլում, որոնց միակ և անհերքելիորեն ճշգրիտ չափիչը ժամանակն է: Սա նույնիսկ Կարեն Կարապետյանն ընդունեց՝ կոռուպցիայի դեմ անվանական պայքարի հարցին ի պատասխան ասելով՝ կպայքարեն, թե չեն պայքարի՝ ժամանակը ցույց կտա: Սա իսկապես անկեղծ է:
Միայն ժամանակը կստուգի և կչափի, թե ինչքանով է նոր կառավարությունը նոր նաև գործով, մոտեցումներով և արդյունքներով: Դրան զուգահեռ՝ այդ ժամանակի մեջ Հայաստանը գտնվելու է Եվրասիական զսպաշապիկով, որը իր ներքին ու արտաքին լուրջ ազդեցությունն է թողնելու իշխանության կայացնելիք որոշումների վրա: Իսկ քանի որ արտաքին և ներքին քաղաքականություններն ու որոշումները առնվազն անտեսանելի թելով խիստ շաղկապված են, և մեկից բխում է մյուսը, գործնականում անհերքելի է, որ Հայաստանի խորհրդարանում ներկայացվող ամենալավ կառավարության ծրագրի ազդեցությունը Հայաստանի ընթացքի վրա ավելի քիչ է, քան Եվրասիական միություն կոչվող քաղաքական կառույցի:
Եվ այս իմաստով իրավիճակը, երբ Հայաստանում ներկայացվում է կառավարության նոր ծրագիրը, իսկ Սերժ Սարգսյանը Եվրոպայում մասնակցում է ԵԺԿ գագաթնաժողովին, խորհրդանշականությունից զատ՝ առաջ է բերում հարցը, թե որտե՞ղ է լինելու Սերժ Սարգսյանը, երբ ծրագիրը սկսի իրականացվել՝ Եվրոպայո՞ւմ, թե՞ Եվրասիայում:
Իհարկե, խոսքը ոչ թե ֆիզիկապես, այլ գործունեության և մոտեցումների մշակույթով, առաջնահերթություններով, արժեքներով որևէ տեղ լինելու մասին է, Հայաստանը որևէ քաղաքակրթական միջավայրում դիտարկելու մասին: Որովհետև, ըստ էության, այն ծրագիրը, որ այժմ ներկայացնում է կառավարությունն ու իրավացիորեն խոսում բարեփոխումների կենսական անհրաժեշտության մասին, խոշոր հաշվով Հայաստանին առաջարկվում էր, և Հայաստանը քննարկում էր դեռևս մի քանի տարի առաջ՝ Եվրամիության հետ Ասոցացման համաձայնագրի համատեքստում: Այդ համաձայնագիրը, որից Հայաստանը 2013 թվականի սեպտեմբերի 3-ին հրաժարվեց բավականին ամոթալի ձևով, Հայաստանին խոշոր հաշվով հենց բարեփոխումների գործընկերային առաջարկ էր՝ փոխշահավետ տարբեր ուղղություններով, նաև ռազմաքաղաքական զգալի ներքին կշռով:
Հայաստանը երեք տարի առաջ հրաժարվեց այդ բարեփոխումներից՝ հօգուտ Եվրասիական միության, որում հասկանալին միայն այն է, որ այդ միությունը Ռուսաստանի աշխարհաքաղաքական գործիքն է քաղաքակիրթ աշխարհի դեմ պայքարում: Հնարավո՞ր է բարեփոխվել՝ լինելով այդ գործիքի դետալներից մեկը:
