Սերժ Սարգսյանն այսօր հանձնել է տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ոլորտի նախագահական մրցանակները, որ արդեն ավանդական իրադարձություն է Հայաստանում: Հանձնելով մրցանակները՝ Սերժ Սարգսյանը ելույթ է ունեցել տեղեկատվական աշխարհի և դրանում Հայաստանի տեղի ու դերի մասին՝ հայտարարելով, որ վաղվա Հայաստանն անխուսափելիորեն լինելու է տեղեկատվական աշխարհի մաս, և նոր սերունդը պատրաստ է դրան:
Այնպիսի տպավորություն է, որ Սերժ Սարգսյանը ոչ թե այսօրվա, այլ վաղվա Հայաստանի իշխանությունն է: Միգուցե նրա քաղաքական ծրագրերը հենց այդ մտադրությունն ու տրամաբանությունն էլ ունեն, բայց Հայաստանի իշխանության ներկայացուցիչների հրապարակային ելույթներից հետո մի պարզ հարց է առաջանում՝ իսկ այսօրվա՞ Հայաստանը, այսօրվա, ներկա Հայաստան էլ չկա՞: Իսկ հնարավոր չէ՞ պատասխանատվություն ստանձնել ներկա Հայաստանի համար, ավելի շատ խոսել ներկա Հայաստանի տեղի, դերի, իրավիճակի մասին՝ թե՛ երկրի ներքին շրջանակների, թե՛ արտաքին հարցերի առումով:
Վաղը կերտվում է ներկայում, սակայն Հայաստանի իշխանությունը ներկան է թաքցնում վաղվա մեջ: Այն ներկան, որը Հայաստանի բնակչության մեծ մասին հասցրել է ոչ թե տեղեկատվական աշխարհ, այլ «ռուսական աշխարհ», որտեղ Հայաստանից հեռացած հարյուր հազարավոր մարդիկ օրվա հաց են փնտրում՝ նաև այստեղ մնացած իրենց հարազատներին պահելու համար:
«Ռուսական աշխարհից» այդ համակողմանի կախվածության մեջ գտնվող Հայաստանը, այդ կախվածությունը խորացնող քաղաքականության համար պատասխանատու պաշտոնյաները չեն կարող խոսել տեղեկատվական աշխարհում Հայաստանի վաղվա դերի մասին, որովհետև տեղեկատվական և «ռուսական աշխարհները» միանգամայն տարբեր, միմյանց տրամագծորեն հակասող բաներ են: Անհամատեղելի են այն պարզ պատճառով, որ տեղեկատվությունը՝ ազատ տեղեկատվությունը, որ տեղեկատվական աշխարհի առաջընթացի հիմնասյուներից է, «ռուսական աշխարհում» ըստ էության դիտարկվում է որպես սպառնալիք:
Չի կարող ներկա Հայաստանը խրվել «ռուսական աշխարհի» տեղեկատվական ճահճում, բայց վաղվա Հայաստանը հանկարծ դառնա տեղեկատվական աշխարհի մաս: Իսկ ներկայումս Հայաստանն այդ ճահճում է բոլոր առումներով և ընդ որում՝ նաև արձանագրվող միտումներով: Հայաստանի ներկայիս իշխանությունը պետությունը տեղեկատվական աշխարհ է տանում խոսքով, իսկ գործով պետությունը էլ ավելի է մղում «ռուսական աշխարհի» խորքը:
Մինչդեռ Հայաստանի զարգացումն ու անվտանգությունն իսկապես տեղեկատվական աշխարհում է, ազատ տեղեկատվական միջավայրում, որը Հայաստանի ունեցած մարդկային ներուժի գեներացման միակ պարարտ միջավայրն է: Բայց դա չպետք է լինի ելույթների վաղվա օրը, այլ պետք է լինի գործերի այսօրը, ներկան: Հայաստանն ապագա ունենալու համար պետք է նախ փրկի իր ներկան այդ ճահճից:
Հայաստանը պետք է այսօր զբաղեցնի իր տեղը համաշխարհային գործընթացներում՝ հատկապես, եթե դրանք այդպես արագ են զարգանում, ինչպես արդարացիորեն մատնանշում է Սարգսյանը: Բայց այդ արագությունն առավել ևս ստիպում է Հայաստանի իշխանությանը խոսել այսօրով, ներկայով, ոչ թե վաղվա օրով: Այլապես այսպիսի ներկայի ամեն մի շարունակվող օրը Հայաստանի մի օր է խլում Հայաստանի ապագայից: