Վաղը Գյումրիում և Վանաձորում կայանալիք ՏԻՄ ընտրությունները երևի թե առաջին անգամ հավակնում են լինել խորհրդարանական ընտրությունների որոշակի մանրակերտ, թեև, իհարկե, դրանց մասնակցում են ոչ բոլոր ուժերը, որոնք անպայմանորեն այս կամ այն կերպ կմասնակցեն խորհրդարանական ընտրություններին:
Սա, իհարկե, չի նշանակում, որ այդ քաղաքներում ՏԻՄ ընտրությունների արդյունքները լիովին կամ մեծ մասամբ արտացոլվելու են նաև խորհրդարանական ընտրություններում, և ինչ պատկեր լինի աշնանը, մոտավորապես այն կստացվի գարնանը՝ խորհրդարանական ընտրությունների ընթացքում: Պարզապես այդ ընտրությունները կարող են էապես ձևավորել խորհրդարանական ընտրությունների միջավայրը ոչ միայն և, գուցե թե, ոչ այնքան իրենց արդյունքներով՝ որպես այդպիսին, այլ այն միջավայրով, որում կստացվեն այդ արդյունքները:
Մի շարք ընդդիմադիր ուժերի մասնակցությունը հետաքրքրական ինտրիգ է հաղորդում տեղական ընտրություններին թե՛ իշխանության հետ մրցակցության, թե՛ միմյանց հետ մրցակցության առումով, սակայն նաև այն տեսանկյունից, թե ինչքանով իշխանությունները կարող են փորձել այդ հանգամանքը ծառայեցնել ընդդիմադիր ուժերի հանդեպ հանրային ընկալումներում որոշակի փոփոխությունների, կառավարման փորձերի համար:
Եվ այս առումով ուշագրավ կարող է լինել այն հանգամանքը, թե արդյոք իշխանությունը կփորձի՞ նպաստել այս կամ այն ուժի հաջողությանը՝ ըստ էության դրանով իսկ ազդելով ընդդիմադիր ուժերի հանրային վարկանիշների վրա խորհրդարանական ընտրություններից առաջ՝ ձևավորելով իր համար նպաստավոր «ընդդիմադիր ստատուս քվո»:
Իհարկե, այս առումով ամենևին միարժեք չէ, թե ինչպիսին կլինի հասարակության վերաբերմունքը տվյալ ուժերի հանդեպ՝ այն դեպքում, երբ նրանց ներկայացուցիչները կհաղթեն այս կամ այն համայնքում, հասարակությունը կհամարի, որ հաղթել են այդ ուժերն իշխանությա՞նը, թե՞ հաղթել են իշխանության օգնությամբ:
Այսինքն՝ այս դեպքում բավական հարաբերական կլինի ընկալման հեռանկարը՝ ուժեղ և կենսունակ ընդդիմադիր ուժից մինչև իշխանական ծրագիր ընդդիմություն:
