Հիշո՞ւմ եք, տարիներ առաջ իշխանությունը ինչ անխոնջ պայքար էր մղում կոռուպցիայի դեմ: Հիմա ճգնաժամ է, և կոռուպցիայի դեմ պայքարն էլ համարժեք ճգնաժամային տեսք է ստացել:
Այդ ժամանակ դատախազության կոռուպցիոն բացահայտումներով ակնհայտ էր դառնում, որ պետությունը խնդիր էր դրել ոչ թե պայքարել կոռուպցիայի դեմ, այլ խորը թաքցնել այն: Ավելին` նույնիսկ կարելի է ասել, որ այդպիսով Հայաստանի իշխանությունն ուղղակի բյուրեղացրեց կոռուպցիան, այն դարձնելով ավելի կոմպակտ, մոբիլ, ճկուն:
Որևէ մեկը չի կարող հերքել, որ միջին և ստորին օղակներում առկա է կոռուպցիա, կաշառակերություն: Ընդ որում` դժվար է հերքել նաև, որ այն կրում է տոտալ բնույթ: Սակայն այդ կոռուպցիան ընդամենը հետևանք է այն իրավիճակի, որ առկա է վերնախավում: Բոլորովին կարիք չկա բացահայտել, ասենք, կեղծ տեղեկանք տված գյուղապետին, և դա ներկայացնել որպես անզիջում պայքար արատավոր երևույթի դեմ: Բավական է բացահայտել մեկ բարձրաստիճան պաշտոնյայի, ով կոռումպացված է, և դա հավասարազոր կլինի 100 գյուղապետի բացահայտման: Միայն բարձրաստիճան համակարգը մաքրելով է հնարավոր իրական պայքար մղել կոռուպցիայի դեմ: Սակայն փաստն այն է, որ իր պաշտոնավարման մեկ տարվա ընթացքում Սերժ Սարգսյանն այդպես էլ չունեցավ բարձրաստիճան պաշտոնյաների շահերին հարվածելու համարձակություն: Օրինակ` ընդունվեց, որ մաքսայինում եղել է կաշառակերություն և հովանավորչություն, բայց դրա համար այդպես էլ չհամարձակվեցին որևէ մեկին ենթարկել պատասխանատվության: Ինչու ազգային անվտանգության ծառայությունը կամ դատախազությունը մինչև օրս որևէ կաշառակեր մաքսավորի կամ հովանավորիչ մաքսավորի չեն բացահայտել:
Անկասկած, կլինեն մարդիկ, որոնք կասեն, թե կարևորն իրավիճակը շտկելն է, և Սերժ Սարգսյանը շտկեց այն, և կարիք չկա «արյուն», այսինքն` պատժվածներ որոնել, առավել ևս, որ պատիժը չի վերացնում տվյալ հանցավոր երևույթը: Պատիժն, իհարկե, դա չի վերացնում և ամենևին բավարար չէ, ասենք, կոռուպցիայի դեմ պայքարելու համար: Սակայն խնդիրն այլ է: Բարձրաստիճան պաշտոնյաներին չպատժելով, իշխանությունը չի կարող հանրությանը համոզել, թե ինքը բարեշրջումների կողմնակից է և պայքար է մղելու կոռուպցիայի դեմ: Եվ դա ոչ միայն հասարակությանը, այլ նաև արտասահմանցի, այդ թվում և հայ, ներդրողներին էլ չի կարող համոզել, ինչը փորձում են անել ծաղկաձորյան հավաքներ կազմակերպելով: Մյուս կողմից` ինչ է նշանակում պատժել բարձրաստիճան պաշտոնյաներին: Դա նշանակում է կոռուպցիոն երևույթների մի հսկայական շղթայի բացահայտում: Կոռուպցիոն շղթայի պարագայում, իսկ Հայաստանի պետական կառավարման համակարգում դա հենց շղթայական երևույթ է, ինքնապաշտպանությունը կենթադրի շղթայի մյուս օղակների բացահայտում: Այսինքն` կքանդվի իշխանության ամբողջ բուրգը: Հետևաբար պարզ է, թե ինչու որևէ բարձրաստիճան պաշտոնյա չի պատժվի կոռուպցիայի համար, եթե խոսքն, իհարկե, անկեղծ պատժի մասին է, ոչ թե բեմադրության:
Հետևաբար մնում են միայն, այսպես կոչված, մանր ձկները: Սակայն պարզ է, որ եթե նրանք վերանան, դա ընդամենը կնպաստի միայն, որ ավելանա խոշոր ձկների սնունդը:
