Առաջիկա աշնանը տեղի ունենալիք ՏԻՄ ընտրությունների հանդեպ ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի հետաքրքրությունն իսկապես աննախադեպ է: Բավական է միայն նշել, որ անգամ ընտրություններին մասնակցությունն անիմաստ համարող քաղաքական ուժի՝ «Հիմնադիր խորհրդարանի» շրջանակներից կա ՏԻՄ ընտրություններին մասնակցության հայտ, թեև դա իհարկե ներկայացվել է որպես Արայիկ Խանդոյանի անհատական որոշումը:
Հիշեցնենք, որ «Սասնա ծռեր» խմբի անդամ Արայիկ Խանդոյանն առաջադրվել է իր հայրենի Ծաղկահովիտ գյուղի գյուղապետի թեկնածու, թեև այդ առաջադրումը չի ստացել «Սասնա ծռերի» կամ «Հիմնադիր խորհրդարանի» աջակցությունը:
Այսպիսով, մենք ունենք ՏԻՄ ընտրությունների հանդեպ աննախադեպ հետաքրքրություն, և եթե նախկինում դրանցում իշխանություն-ընդդիմություն դիմակայությունը լինում էր մեկ կամ առավելագույնը երկու համայնքում, ապա այսօր ըստ էության մի շարք համայնքներում մի շարք ուժեր մտել են մրցակցության մեջ:
Ինչո՞վ է սա պայմանավորված՝ նոր Սահմանադրության, կառավարման նոր մոդելի հանգամանքո՞վ, թե՞ պարզապես համապետական ընտրությանը նախորդելու հանգամանքով: Շատ դժվար է ասել:
Այդ ակտիվությունը պայմանավորող գործոնները գուցե շատ են, ընդ որում՝ ոչ բոլորը հրապարակային կամ տեսանելի հարթության վրա: Դասական իմաստով սա, իհարկե, քաղաքականության հաջորդականությունն է, ճանապարհը՝ ՏԻՄ-ից համապետական: Սակայն Հայաստանում դասական քաղաքականությունից խոսելը միամտություն է և ինքնախաբեություն: Եվ կարծում ենք, որ ՏԻՄ ընտրությունների մասնակիցները շատ լավ հասկանում են դա: Իսկ այդ դեպքում, երբ բացակայում են դասական մեխանիզմները, ստացվում է, որ ՏԻՄ ընտրություններում հաջողության չհասնելու դեպքում այդ քաղաքական ուժերը, այսպես ասած, ժամանակից շուտ, այսինքն՝ համապետական ընտրություններից առաջ, հասարակությանը մատնելու են հուսահատության, և դժվար է ասել՝ կհաջողվի՞ մի քանի ամիս հետո խորհրդարանական ընտրություններում այդ հուսահատությունը հաղթահարել, թե՞ ոչ: Այսինքն՝ ՏԻՄ ընտրություններում աննախադեպ այդ ակտիվությունը, մի կողմից լինելով ներքաղաքական կյանքում որոշակի նոր իրողություն, մյուս կողմից բավականին մեծ հավանականություն ունի վերածվելու ընդամենը խորհրդարանական ընտրությունների ֆալստարտի: Եվ սա երևի թե իսկապես շատ նուրբ խնդիր է, որը հարկ կլինի հաղթահարել այդ ուժերին, եթե իհարկե նրանց նպատակը հենց այդ ֆալստարտը չէ, ինչի դիմաց իշխանությունը, գնահատելով այդ ծառայությունը, կհօգա 5 տոկոսի խնդիրը: Առավել ևս, որ թերևս վստահաբար կարող ենք ասել, որ մասնակից ուժերի մեջ անկասկած կան այնպիսիք, որոնց մասնակցության նպատակը կլինի հենց դա:
Այդպիսով, ՏԻՄ ընտրություններն իսկապես անկեղծ մղումով մասնակից ուժերի համար դառնում են ըստ էության երկակի փորձություն: Նախ որպես ընտրություն ինքնին՝ այն էլ հայաստանյան պայմաններում, և երկրորդ՝ փորձություն այդ նուրբ սահմանի իմաստով. ինչպես հասարակությանը չմատնել վաղաժամկետ հուսահատության, դրանով իշխանությունների համար 2017-ին ընդառաջ ստեղծելով վերարտադրության առավել նպաստավոր և կոմֆորտ միջավայր:
Լուսանկարը՝ Աղասի Թադևոսյանի ֆեյսբուքյան էջի
