Հուլիսի 17-ից ի վեր Հայաստանում ծավալվող գերլարված մթնոլորտի վեցերորդ օրն անդրադառնալով ստեղծված իրավիճակին՝ Սերժ Սարգսյանը հայտարարեց, որ տեղի ունեցողը փորձություն, քննություն է պետականության համար, որը պետք է հաղթահարել: Նա միաժամանակ խոսում էր այն մասին, որ պետք է դասեր քաղել ստեղծված իրավիճակից:
Սերժ Սարգսյանը վեցերորդ օրը խոսեց այդ մասին՝ խախտելով իշխանության լռությունը, և էլի վեց օր է՝ այդ լռությունը վերականգնվել է: Ու պարզ չէ, թե ինչպես է իշխանությունը պատրաստվում հաղթահարել պետականության քննությունը, ինչ դասեր է քաղել իշխանությունը տեղի ունեցածից: Առայժմ միայն տեսանելի է, որ իշխանությունը դիմում է ոստիկանական կառույցի օգնությանը կամ ավելի ճիշտ՝ գործածում է միայն ոստիկանական կառույցի կարողությունները:
Դա՞ է դասը: Այսինքն՝ իշխանության քաղած դասն այն է, որ ոստիկանությունը բավարար արդյունավետությամբ չի կատարել ոստիկանական գործառույթնե՞րը: Այստեղ, իհարկե, ինչպես ասում են՝ ռեզոն կա, այն իմաստով, որ զինված ջոկատը գրավել է հենց ոստիկանական կառույցը՝ այդպիսով իշխանություններին դնելով գերծանր դրության մեջ և ստեղծելով կյանքի ու մահվան գերլարված վիճակը, պետությունը կանգնեցնելով բարդ հեռանկարների առաջ: Այսինքն՝ ակնհայտ է, որ ոստիկանությունը լավ չի աշխատել, և քաղվող դասերը իսկապես կարող են վերաբերել ոստիկանությանը, և հավանաբար այդ կառույցի ղեկավարությանն ասել են՝ «դե գնացեք և ինչպես ուզում եք՝ աշխատեք, «ուղղեք» ձեր սխալները»:
Բայց, միայն դա՞ է իշխանության քաղած դասը, այդպե՞ս է միայն իշխանությունը պատրաստվում հաղթահարել փորձությունը, պետական քննությունը:
Եթե այդ դասն արտահայտվում է միայն ոստիկանության գործողություններով, իսկ Հայաստանում իշխանության գոյության այլ դրսևորում ստեղծված իրավիճակի կոնտեքստում հասարակությունը չի տեսնում՝ իհարկե, չհաշված այն գործողությունները, որ կատարվում են անմիջապես ՊՊԾ գնդի շուրջ, ապա, մեղմ ասած, դժվար է պատկերացնել, որ իշխանությունը կկարողանա հաղթահարել պետականության այն փորձությունը, որի մասին խոսում էր Սերժ Սարգսյանը:
Այդ փորձությունը հաղթահարելու համար պահանջվում են բոլորովին այլ մեթոդներ, քան ոստիկանականը: Եվ եթե անգամ իշխանությունները օպերատիվ-հրատապ ռեժիմում այլ մեթոդ չունեն՝ մի շարք օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներից ելնելով, ապա գոնե պետք է տեսանելի լինեին այլ մեթոդներ արդեն հեռանկարային ժամանակահատվածի համար՝ պետությանը բաժին ընկած լուրջ փորձությունն ու քննությունը հաղթահարելու համար: Բայց այլ քայլեր չեն երևում, չի երևում իշխանության որևէ այլ օղակ, որը պատասխանատվություն կվերցներ առկա իրավիճակում հասարակության հետ հաղորդակցության համար:
Փորձությունը հաղթահարելու համար պահանջվում է ոչ միայն ուժային վճռականության դրսևորում, այլ նաև, և ըստ էության առաջին հերթին, պահանջում է փոփոխությունների իրական հակվածության դրսևորում: Այս մասով գործնական քայլերը կարող են էապես լիցքաթափել վիճակը ու նաև ի հայտ բերել խաղաղ հանգուցալուծման նոր հնարավորություններ և ուղիներ:
Այստեղ սևի ու սպիտակի, հաղթանակի և պարտության ընկալումները պետք է փոխվեն, պետք է դրանք դուրս բերվեն ավանդական ընկալումներից, որտեղ հաղթանակը ասոցացվում է բիրտ և անզիջում կեցվածքի հետ, իսկ հանդուրժողությունը դիտվում է թուլություն ու պարտվողականություն: Պետք է դուրս գալ մտածողության այդ ծուղակներից: Դրանցից դուրս չգալու դեպքում ճգնաժամից դուրս գալ չի հաջողցվելու, այսինքն՝ չի հաջողվելու այնպես դուրս գալ, որ փորձությունը հաղթահարողը պետությունը լինի, ոչ թե իշխանությունը:
