Հայաստանում առաջիկայում կնվազեն գազի և էլեկտրաէներգիայի գները: Էկոնոմիկայի նախարար Արծվիկ Մինասյանը հայտարարել է, որ դա կօգնի բարձրացնել հայկական ապրանքների մրցունակությունը: Իրականում դա խաբկանք է, և կա այդ խաբկանքի նախադեպը: 2006 թվականին նույն փաստարկը բերում էր Ռոբերտ Քոչարյանը, երբ որոշվեց, որ Ռուսաստանին վաճառված Հրազդանի ՊՇԷԿ-ի հինգերորդ բլոկի գնով կսուբսիդավորվի գազի թանկացած մասը: Սակայն, ինչպես հայաստանյան տնտեսության հետագա ընթացքը ցույց տվեց, տնտեսությունը զարգացավ՝ չակերտավոր զարգացավ, ոչ թե տեղական արտադրության, այլ ընդամենը կապիտալ շինարարության հիմքով, որն անգամ իշխանությունը մի քանի տարի անց հայտարարեց սպեկուլյատիվ էֆեկտ:
Գազի և էլեկտրաէներգիայի գինն իհարկե շատ կարևոր է տնտեսության համար, և եթե այն նվազի, դա իհարկե օգտակար է բիզնեսին, սակայն մրցունակության խնդիրը դրա հետ կապելն ունի սպեկուլյատիվ բնույթ: Ընդհանրապես, Հայաստանի տնտեսության հետ կապված այդօրինակ որևէ դատողություն սպեկուլյատիվ է ի սկզբանե, քանի որ տնտեսությունն ինքնին մի մեծ սպեկուլյացիա է: Տնտեսություն՝ որպես այդպիսին, չկա, քանի որ իրական տնտեսությունը մրցակցությունն է, ազատ տնտեսական հարաբերությունը, սեփականության դատական կարգով պաշտպանությունը: Հայաստանի տնտեսությունը բաժանվել է քաղաքական նկատառումներով, բաժանվել է մոնոպոլ և օլիգոպոլ սեգմենտների, դրանց տիրացել են ընտրյալները, ընտրությունը կատարվել է քաղաքական լոյալության, ոչ թե բիզնեսի օրինական մրցակցության՝ այսպես ասած բնական ճանապարհով:
Տնտեսությունը՝ որպես երևույթ, մրցակցային ցիկլ է, որն այդ տնտեսության կենսունակության առաջնային գրավականը և անփոխարինելի պայմանն է: Հայաստանում այդ ամենը չկա, Հայաստանում այդ ցիկլը գոյություն չունի, հետևաբար չկա այդ ցիկլը՝ չկա տնտեսություն, կա մեծ սպեկուլյացիա, որ անում է իշխանությունը պետության և հասարակության հաշվին: Հետևաբար, գազի և էլեկտրաէներգիայի գնի իջեցումը Հայաստանում կարող է ունենալ թույլ սոցիալական, սակայն ոչ տնտեսական էֆեկտ: Տնտեսական էֆեկտի համար պետք է իջեցնել տնտեսության մոնոպոլացվածության, օլիգոպոլիաների մակարդակը, պետք է իջեցնել կոռուպցիայի մակարդակը: Մինչդեռ դրանք միայն ու միայն բարձրանում են, կարծրանում, ուժգնանում:
Հայաստանում տնտեսությունը սպանվում է ամեն օր, քանի դեռ շարունակվում է այդ վիճակը: Թյուր է կարծիքը, թե փուչիկ էր կապիտալ շինարարությունը: Հայաստանի տնտեսությունն ինքնին մի մեծ փուչիկ է, որը շարունակում են փչել, անգամ ներկայիս թեժացած պատերազմի պայմաններում, թեև թվում է, որ գոնե պատերազմը պետք է ստիպեր անել հակառակը և վերջապես սպեկուլյացիայից անցնել իրական տնտեսության կառուցման: Հակառակը՝ պատերազմի ընթացքում, փաստորեն, ավելի եռանդով են սկսել փչել փուչիկը, այսպես ասած՝ առավել ապահով փչել՝ հույս ունենալով, որ այդ փուչիկի պայթյունը կվերագրեն պատերազմի պայթյուններին: