«Այսօրվա դրությամբ իմ մարտական ընկերները չկան: 52 տարեկան եմ, բայց պարտավոր եմ ելնեմ ջոկատ՝ կռվելու: 20-22 օր գնացել էի, բայց երբ աղջիկս զանգեց, ասաց՝ պապ ջան, ինձ տնից պիտի հանեն, տան վարձը չէին ֆինանսավորում, ես էլ ստիպված հետ եմ եկե»լ,- «Առաջին լրատվական»- ի հետ զրույցում պատմում է սիրիացի ազատամարտիկ Եղիա Քյուշքարյանը:
«Ես պարտավոր եմ իմ հայրենիքը պաշտպանել, բայց եթե իմ հայրենիքի ղեկավարությունը իմ իրավունքը, իմ երեխու իրավունքը չի պահում, ինչո՞ւ պիտի գնամ Ղարաբաղ,- նեղսրտում է ազատամարտիկը:- Ես գնամ զոհվեմ, ի՞նչ «գարանտյա» կա, ո՞վ իմ երեխուն կպահի: Ես եղել եմ Լիբանանի ռազմական ոստիկանության մահապարտների պետի առաջին տեղակալը. ինձ համար մահը կա ու չկա, եթե ես իմանամեմ, որ իմ երեխան ապրելու է, իր տեղն ունի, նոր կգնամ, իմ հայրենիքն է»:
Մանրամասները՝ տեսանյութում:
