Վերջին քննարկումները Հայաստանում արտագաղթի ահագնացող ծավալների և դրանից բխող սպառնալիքների մասին հաշվի չեն առնում երևույթի մեկ այլ, ոչ պակաս կարևոր կողմը՝ Հայաստանի բնակչության արտագաղթը դատարկում է ոչ միայն ֆիզիկապես, այլ նաև որակապես: Սա ամենևին չի նշանակում, որ նախկին տարիներին գնացողներն անորակ են եղել: Ամենևին: Ոչ մեկին վիրավորելու խնդիր չկա, միտք անգամ չկա: Պարզապես ամեն հասարակություն էլ ունի իր տարբեր շերտերը, և այսօր արտագաղթը հասել է Հայաստանի հասարակության ակտիվ շերտերին, որոնք հետաքրքրված են հասարակական-քաղաքական կյանքով մասնակցային տրամաբանությամբ, ոչ թե դիտորդական, որոնք որակավորված մասնագետներ են և ունեն հասարակական իրավիճակի հանդեպ այլ պահանջներ, քան ոչ որակավորված աշխատուժը, որը նախկին տարիներին արտագաղթողների հիմնական կորիզն էր կազմում: Իսկ երբ արտագաղթը ձեռք է բերում արդեն որակական հատկանիշներ, այդ արտագաղթի կործանարար հետևանքը կրկնապատկվում է:
Այսինքն` եթե նախկինում կար սեգմենտ, որը մնալով Հայաստանում ու պայքարելով` կարող է ստեղծել մի վիճակ, որը հետ կբերի, այսպես ասած, ոչ որակավորված աշխատուժ-արտագաղթողներին, ապա այսօր արտագաղթում է նաև հենց այդ որակավորված սեգմենտը: Այսպիսով հեռանում են նրանք, ովքեր հեռացածներին պոտենցիալ հետ բերողները կարող էին լինել: Ահա այդ շերտը աղետալիորեն նվազում է:
Խոսել արտագաղթի պատճառների մասին, նշանակում է ոչինչ չխոսել, կամ ասել այն, ինչ բոլորը լսել են հազար անգամ և գիտեն անգիր՝ առանց որևէ մեկի ասելու էլ: Իշխանության անարդյունավետ քաղաքականությունը, պետական բուրգի վերից մինչև վար կոռումպացվածությունը, ինստիտուցիոնալացված ընտրակեղծարարությունն ու թալանը ստեղծել են անտանելի մթնոլորտ, որին գումարվում է նաև ցածրարժեք մշակութային «ցողը», որ իջնում է հանրային կյանքի վրա պետական մշակված քաղաքականությամբ:
Այս իրավիճակում հասարակության գործողությունները, իհարկե, տրամաբանորեն պետք է ուղղված լինեն այդպիսի իշխանության հեռացմանն ու իշխող համակարգի չեզոքացմանը: Սակայն այստեղ կա զուգահեռ անելիք: Արտագաղթի պայմաններում կենսական է դառնում այդ գործում ռեսուրսների օպտիմալացման և բյուրեղացման ուղղությամբ մանրակրկիտ ուսումնասիրությունն ու նոր մշակումները: Հանրային ռեսուրսի քանակական նվազումը հրամայական է դարձնում յուրաքանչյուր ակտիվ անհատի ՕԳԳ-ի կրկնապատկմանը բերող մեխանիզմների մշակումը: Դա նշանակում է հասարակության նոր ցանցային կառուցվածք, պայքարի նոր մեխանիզմներ ու դրսևորումներ, նոր մեթոդաբանություն, համախմբող նոր գաղափարներ և նպատակներ, թեկուզ կարճաժամկետ էֆեկտներից հրաժարվելու տարբերակով՝ ի շահ հասարակական նոր ցանցի կամ ֆորմատների ամրության և արդյունավետության: