Փետրվարի 9-ին իշխանություններ-ՀՅԴ բանակցությունների արդյունքում կողմերը կարծես թե եկել էին հանրագումարի, ինչի ապացույցը կարելի էր համարել փետրվարի 10-ին նշանակված ՀՀԿ Գործադիր մարմնի արտահերթ նիստը: Սպասվում էր, որ նիստի ընթացքում նախագահ Սարգսյանը կուսակցական վերնախավին կտեղեկացնի կայացած համաձայնությունների մասին եւ դրանով համաձայնությունները կհրապարակայնացվեն:
ՀՀԿ գործադիր մարմնի նիստերը սովորաբար տեղի են ունենում հինգշաբթի օրը, սակայն չորեքշաբթի օրը Գործադիր մարմնի նիստի տեղափոխումը կարող էր նշանակել, որ ցանկություն կա հինգշաբթի օրը կայանալիք կառավարության նիստում ներկայացնել նորանշանակ նախարարներին: Սակայն ՀՀԿ խոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը երեկ հայտարարեց, որ պետք է սպասել եւս երկու-երեք օր, այսինքն՝ պայմանավորվածության արդյունքների մասին կհայտարարվի միայն ուրբաթ կամ շաբաթ օրը:
Առայժմ որեւէ մեկը չի կարող ասել, թե ինչն է պատճառը, որ երեկ կայացած ՀՀԿ գործադիր մարմնի նիստում պայմանավորվածության արդյունքները չեն հրապարակայնացվել: Արդյո՞ք պատճառը ՀՀԿ-ՀՅԴ հարաբերությունների տիրույթում է, թե՞ ներիշխանական: Ամենայն հավանականությամբ, երկրորդ տարբերակը, քանի որ Դաշնակցության հետ կարծես թե ամեն ինչ պարզ է: Պարզ է, թե այդ կուսակցությունը ինչ է ստանում եւ ում է պատրաստվում տեղավորել այդ պաշտոններում: Շարմազանովը ինքն էլ հաստատեց, որ այն, ինչի մասին գրում է մամուլը Դաշնակցությանը հասանելիք պաշտոնների մասին՝ մեծ մասամբ համապատասխանում է իրականությանը:
Ներիշխանական հարթության մեջ է, որ ամեն ինչ չէ, որ միանշանակ հարթ է: Հանրապետական վերնախավի որոշ ներկայացուցիչներ համարում են, որ Դաշնակցության հետ կայացած համաձայնությունը խիստ անարդար է, եւ հակասում է Հանրապետական կուսակցության շահերին: Հանրապետականներին չի բավարարում այն, որ խախտվել է խորհրդարանում ՀՅԴ-ի ունեցած քաղաքական ներկայացվածության եւ կառավարությունում ստանալիքի հարաբերակցությունը: Դաշնակցությունը խորհրդարանում ունի ընդամենը 5 պատգամավորական մանդատ, սակայն ստանում է երեք նախարարական պորտֆել եւ երկու մարզպետի պաշտոն: Թե ինչու է իշխանությունը այդքան առատաձեռն Դաշնակցության հանդեպ՝ նույնպես անբացատրելի է:
Կա նաեւ հարցի մյուս կողմը, դա նոր նշանակումների տրամաբանությունն է: Երբ կառավարությունում որեւէ նոր կադրային նշանակում է տեղի ունենում, ապա ենթադրվում է, որ նախորդ նախարարը տապալել էր իր ղեկավարության տակ գտնվող ոլորտը, եւ նրան փոխարինում են այնպիսի մի գործիչով, ով կարող է փոխել իրավիճակը դեպի լավը: Մինչեւ վերջերս իշխանությունները մեզ բոլորիս հավաստիացնում էին, որ կրթական ոլորտում ամեն ինչ հրաշալի է, կրթական բարեփոխումները տալիս են սպասված արդյունքը, այդ համակարգում կոռուպցիան հասել է նվազագույնի, բուհական համակարգում իրականացված բարեփոխումները եւս տալիս են սպասված արդյունքները:
Եթե Արմեն Աշոտյանը հաջողված նախարար էր, ապա ի՞նչ իմաստ ունի եւ ի՞նչ բացատրությամբ է փոխվում այդ նախարարը. մի՞թե միայն նրա համար, որ Դաշնակցությունը ցանկանում է ստանալ այդ նախարարությունը եւ այդ նախարարական պորտֆելն օգտագործել խորհրդարանական ընտրություններում ավելի շատ ձայն ստանալու համար: Մի՞թե Ֆելիքս Ցոլակյանին, ով համարվում է հաջողված մարզպետ, պաշտոնազրկում են միայն այն պատճառով, որ Ռոմիկ Մանուկյանը խոստանում է իրեն մարզպետ նշանակելու դեպքում ՀՅԴ-ի համար ավելի շատ ձայն ապահովել այդ մարզից: Մի՞թե կարելի է ինչ-որ կուսակցական նախընտրական ամբիցիաների բավարարման համար կադրային փոփոխություններ իրականացնել կառավարությունում:
Իշխանությունները չունեն հստակ պատասխան այն հարցին, թե վերջապես ինչու են իրենք որոշել, այսպես ասած, համագործակցել Դաշնակցության հետ: Դաշնակցությունն ունի իր բացատրությունը եւ ասում է, որ իրենք համագործակցում են պարտադրաբար՝ երկիրը փրկելու համար: Արդյոք իշխանությունը համաձա՞յն է, որ իրենք երկիրը տանում էին կործանման, եւ հիմա ստիպված են եղել դիմել Դաշնակցության աջակցությանը՝ գոնե եղածը փրկելու համար: