Երեկ Սերժ Սարգսյանն ընդունել է Եվրոպական խորհրդարանի Եվրոպական պահպանողականների և ռեֆորմիստների խմբի նախագահ Յան Զահրադիլին, որի հետ հանդիպման ընթացքում ընդգծել է, որ Հայաստանը պատրաստակամ է առաջ մղելու Եվրոպական միության հետ փոխգործակցությունը բարեփոխումների խթանման, շարժունակության, արդյունավետ կառավարման, ժողովրդավարության, մարդու իրավունքների, բազմոլորտ տնտեսական համագործակցության և երկուստեք հետաքրքրություն ներկայացնող այլ բնագավառներում:
Պաշտոնական հաղորդագրության համաձայն, Եվրոպական խորհրդարանի Եվրոպական պահպանողականների և ռեֆորմիստների խմբի նախագահ Յան Զահրադիլը ընդգծել է, որ կուսակցությունը շահագրգռված է Հայաստանի հետ զարգացնելու համագործակցությունը ինչպես միջկուսակցական, այնպես էլ Հայաստան-Եվրամիություն ձևաչափերով:
Այն, որ Եվրամիությունը Հայաստանի վրա խաչ չէր քաշելու` ակնհայտ էր հենց սկզբից: Այստեղ առանձնակի դիտողունակություն կամ պայծառատեսություն պետք չէր: Խնդիրն այն է, որ մի բան է գործընկերությունը, մի բան է զարգացման ակնկալիքը, առաջընթացի ակնկալիքը, մեկ այլ բան ընդամենը հարաբերությունների լիմիտավորումն ու կապի պահպանումը: Ինչպե՞ս կարող էր Եվրամիությունն ընդհանրապես խզել Հայաստանի հետ հարաբերությունները, եթե Հայաստանը գտնվում է կարևոր տարածաշրջանում, աշխարհաքաղաքական կարևոր գոտում, եթե կա Հայաստանի և Թուրքիայի հարց, իսկ Թուրքիան միջազգային քաղաքականության մեջ կարևոր սուբյեկտներից մեկն է, որի հանդեպ էլ Հայկական հարցն է կարևոր գործիքներից կամ մահակներից մեկը, երբ կա ղարաբաղյան հարց:
Ինչպե՞ս կարող էր Եվրամիությունը, Արևմուտքը Հայաստանի վրա ընդհանրապես խաչ քաշել և կողպեք կախել: Իհարկե` չէր կարող, և իհարկե` հարաբերությունների ինչ-որ բարակ անոթ պահպանվելու էր: Սակայն այստեղ, ըստ էության, շահագործվում է Հայաստանի աշխարհաքաղաքական դիրքը: Այսինքն` սպառվում է Հայաստանի ներքին էներգիան, և այդ սպառումը կշարունակվի այնքան, մինչև կսպառվի Հայաստանը: Ասել է թե` Եվրոպան այլևս Հայաստանին տալու բան չի տեսնում, Հայաստանի սուբյեկտության ամրացման գործում սեփական անելիք ներկայումս գոնե չի տեսնում, դա համարում է ավելորդ և Հայաստանին չի հորդորում, չի մոտիվացնում ավելին անելու ակնկալիքով՝ ավելին տալու խոստման դիմաց: Այսինքն` եվրոպացիները այլևս նույնիսկ Հայաստանի իշխանությունների բնազդն են անտեսում և չեն փորձում նրանց շատ փողերով մոտիվացնել:
Առնվազն քաղաքական անմեղսունակության վկայություն է այս իրավիճակը դիտարկել և հասարակությանը ներկայացնել որպես Հայաստանի հանդեպ Եվրամիության մեծ ուշադրության վկայություն, Եվրամիության համար Հայաստանի գործընկերային կարևորության հաստատում: Հակառակը` այս իրավիճակը հաստատում է, որ Հայաստանը կորցրել է այդ կարևորությունը, և Եվրամիությունը գոնե այսօր հույս չի տալիս, որ այն կարող է վերականգնվել մոտ ապագայում:
Մտահոգիչ է, որ Եվրամիությունը շարունակում է Հայաստանի հետ իր հիմնական ծրագրային գործընկեր դիտարկել ՀՀ իշխանություններին, ոչ թե հասարակությանը: Այստեղ, իհարկե, եվրոպացի բարեկամները և գործընկերները կասեն, թե իշխանություններ իրենք, օրինակ, տեսնում են՝ լավ թե վատ, ահա նրանք կայացրել են Եվրասիական միություն գնալու որոշում, և ոչ ոք, ոչ ոք չի խանգարել նրանց: Ուր է հասարակությունը, չենք տեսնում` արդարացիորեն կասի Եվրամիությունը: Սակայն, մյուս կողմից, Եվրամիությունը եվրոպական հասարակություններին է՞լ չի տեսնում: Եթե այո, ապա ինչպե՞ս կարող է եվրոպական հասարակությունների՝ հարկատուների գումարների տնօրինման հարցում կրկնվել նույն ռազմավարական սխալը՝ գործընկերոջ սխալ ընտրությունը, ինչը, ի վերջո, հանգեցնում է ծախսվող գումարների անարդյունավետության:
Այսինքն` պատասխանատվությունն ու առաքելությունն այստեղ երկուստեք է՝ Հայաստանի հասարակությունը պետք է, իհարկե, կարողանա Եվրամիությանը ներկայացնել իր գործընկերային սուբյեկտության կարողունակությունը, սակայն Եվրամիությունն էլ պետք է ընդառաջ քայլ կատարի և ներկայանա նոր ռազմավարության առաջարկներով, ինչը կարող է օգնող գործոն հանդիսանալ հասարակության ինքնադրսևորման հարցում: Հարցը, բնականաբար, հանգում է հետևյալին՝ դա պե՞տք է Եվրամիությանը, թե՞ ոչ: Անկասկած պետք է, քանի որ ներկայիս տարածաշրջանում լուծվում են հենց Եվրամիության անվտանգության և ապագայի համար կենսական նշանակություն ունեցող հարցեր: Հետևաբար` այդ տարածաշրջանում թեկուզ ժամանակավոր իներտությունը կարող է ճակատագրական լինել: Իսկ ՀՀ իշխանությունների հետ համագործակցությունը ներկայումս հավասարազոր է հենց ժամանակավոր իներտության: