Ինչպես հասնել մի իրավիճակի, երբ կլինի բոլորին միավորող առարկայական նպատակ, երբ ամեն մեկը, ամեն խումբ ու նախաձեռնություն, ամեն անհատ յուրովի կանի ինչ-որ քայլ, որը ինքնաբերաբար կնպաստի ընդհանուր նպատակին հասնելու հավաքական գործընթացին: Առայժմ Հայաստանի հասարակական օրգանիզմում տեղի է ունենում հակառակ պրոցեսների մի շղթա, երբ ամեն անհատի, նախաձեռնության, խմբի և կուսակցության գործողությունները հանրությանը շեղում են, փոշիացնում են հանրության պոտենցիալը և շեղում ընդհանուր նպատակից, ընդհանուր գործընթաց ձևավորելու և այդ գործընթացը ողնաշարավորելու հնարավորություններից:
Իրավապաշտպան Արթուր Սաքունցն ու կինոռեժիսոր Տիգրան Խզմալյանը որոշել են պայքարել մինչև մարտի 1-ը Շանթ Հարությունյանին, նրա ընկերներին և մյուս քաղբանտարկյալներին ազատ արձակելու նպատակով։ Մի քանի օր է համացանցում ստորագրահավաք է սկսվել ի պաշտպանություն նախաձեռնության, որն ի զարմանս շատերի, լայն թափ և ընդգրկում չի ստանում։ Ամբողջ խնդիրը, սակայն, այն է, որ առկա գործընթացը չի դիտարկվում որպես լայն պայքարի մոդելային նախատիպ: Եվ այս իմաստով մենք գործ ունենք հայաստանյան հասարակության ամենամեծ բացերի հետ: Այդ քննարկումն ու դիտարկումը չեղավ Մաշտոցի պուրակի հաջողված պայքարի պարագայում, չեղավ «100 դրամ»-ի շարժման պարագայում: Այդ իրադարձությունները հպանցիկ եղան ու անցան, իսկ հանրությունը որևէ փորձ չարեց դրանց վերամոդելավորման: Այսինքն, այստեղ առկա է «ուղեղային կենտրոնների» բացակայության խնդիրը, որտեղ հավաքված մարդիկ կկարողանան իրականացնել հաջողված, և ինչու չէ՝ նաև անհաջող, անարդյունավետ օրինակների հանգամանալից զննությունը և հարկ եղած դեպքում մոդելավորումն ու վերամոդելավորումը:
Հասարակության համար այդ «ուղեղային կենտրոնները» դարձել են անհրաժեշտություն: Առանց դրանց, քաղաքացիական հասարակության հասունացման գործընթացն էապես դանդաղելու է: Այդ հանրույթը կայացել է, սակայն արդեն այսօր նկատելի է հասունացման լուրջ խնդիր: Այդ խնդիրը չլուծելու պարագայում այդ համակարգին էլ սպասում է կուսակցական համակարգի ճակատագիրը, այսինքն՝ լճացում և տեղապտույտ, ժամանակի ընթացքում համարժեքության ու հնարամտության կորուստ: Դա կլինի ամենավտանգավորը Հայաստանի համար, մոտավորապես հավասարազոր, ասենք, ֆուտբոլային մի վիճակի, երբ սխալվում է դարպասապահը: Հայաստանում, այսպես ասած, պայմանական հարձակվողները, կիսապաշտպաններն ու պաշտպանները արդեն սխալվել են՝ ստեղծելով Հայաստանի դարպասին գրեթե անխուսափելի գոլի սպառնալիք: Քաղաքացիական հանրույթը վերջին խաղացողն է՝ դարպասապահը, որի սխալից հետո այլևս Հայաստանի դարպասի գրավումը անդառնալի կլինի:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
