Դեկտեմբերի 3-ին Թուրքիայի վարչապետ Դավութօղլուն մեկնում է Բաքու: Ռուս-թուրքական լարվածության ֆոնին Թուրքիայի վարչապետի ադրբեջանական այցը ստանում է առանձնահատուկ նշանակություն Հայաստանի համար, քանի որ Ադրբեջանը դիտարկվում է որպես Ռուսաստանի հետ լարվածության գործընթացում Թուրքիայի կարևոր գործիքներից մեկը: Ըստ որում, կարևոր է ոչ միայն այն իմաստով, որ Անկարան Մոսկվային նյարդայնացնելու համար Բաքվի միջոցով կարող է խնդիրներ առաջացնել ղարաբաղյան ուղղությամբ, այլ նաև այն իմաստով, որ Բաքուն կարող է Անկարային որոշակի պայմաններ առաջադրել, այսպես ասած՝ կապրիզներ ներկայացնել՝ սպառնալով, որ եթե Անկարան այս կամ այն կերպ չաջակցի ադրբեջանական սադրանքների քաղաքականությանը Ղարաբաղի հարցում, Բաքուն ռուս-թուրքական լարվածության հարցում չի աջակցի Թուրքիայի դիրքորոշումը:
Այսինքն՝ ըստ էության, ոչ միայն Անկարան կարող է օգտագործել Բաքվին Մոսկվայի դեմ, այլև ռուս-թուրքական լարվածության պայմաններում Բաքուն կարող է օգտագործել Անկարային Երևանի դեմ:
Եվ սա մի վկայությունն է այն մասին, որ ռուս-թուրքական լարվածության գեներացիան Երևանի համար առաջ է բերում ոչ միագիծ, այսպես ասած՝ խաչաձև վտանգներ: Վտանգը ըստ էության այնքան էլ բազմազան չէ, բազմազան են այդ վտանգը առաջացնող վեկտորները, ինչը և վտանգի չեզոքացումը դարձնում է բավականին բարդ խնդիր:
Եվ այս պայմաններում Երևանից, բնականաբար, պահանջվում է չափից դուրս ակտիվ և ջանադիր աշխատանք՝ բազմավեկտոր պատճառահետևանքային վտանգը չեզոքացնելու համար: Սա ենթադրում է, իհարկե, աշխատանք ոչ միայն արտաքին ուղղություններով, այլ նաև ներքին:
Մասնավորապես, աշխատանք Հայաստանում հասարակական տրամադրությունների ուղղությամբ: Այստեղ, սակայն, մենք ստիպված ենք արձանագրել վտանգավոր մի երևույթ, որը կարելի է բնորոշել որպես ինֆորմացիոն քաոս, սակայն կարծես թե բավական հմտորեն կազմակերպված ինֆորմացիոն քաոս, որի արդյունքում փորձ է արվում Հայաստանի հասարակությանը հնարավորինս ներշնչել ոչ թե սեփական սուբյեկտության զգացում, այլ հակառակը՝ էլ ավելի խորացնել կախվածությունը այն մտքից, որ հայ ժողովրդի խնդիրների լուծումը Ռուսաստանի ձեռքում է, և ռուս-թուրքական լարվածությունը այդ խնդիրների լուծման լավ պահ է, երբ Ռուսաստանի ձեռքերը կազատվեն:
Իրականում նմանօրինակ ինֆորմացիոն հոսքերով ըստ էության կապվում են Հայաստանի հասարակության ձեռքերը, միտքը, խորացվում է այն համոզումը, որ Հայաստանից ըստ էության ոչինչ կախված չէ, և պետք է սպասել որևէ ազատարար «սապոգի»:
Սա ամենավտանգավորն է, որ տեղի է ունենում ներկայումս, ու սա թերևս աներկբայորեն այն էր, ինչ չպետք էր թույլ տալ որևէ դեպքում: Այսինքն՝ ստեղծված իրավիճակում հասարակության ինքնագնահատականն առաջնային գործոններից մեկն է, որը պետք է բարձրացվի և դրանով իսկ դրվի Հայաստանի դիմադրողունակության խնդրի առանցքում:
Սակայն ներկայումս տեղի է ունենում լիովին հակառակը, և Հայաստանի դիմադրողունակության առանցքն է հայտնվում ինֆորմացիոն գրոհի ներքո: Որտեղից է այս գրոհը կազմակերպված, ով է ղեկավարում և ինչ նպատակներով՝ մի հարց է, ու այս կապակցությամբ, իհարկե, կարող են լինել բազում տարբերակներ, վարկածներ:
Սակայն գլխավոր հարցն այն է, որ կարծես թե առայժմ չի նկատվում հայաստանյան հասարակության այն ռեսուրսը, որի օգնությամբ հնարավոր կլինի կանխարգելել ինֆորմացիոն այս գրոհը: Եվ սա շատ լուրջ սպառնալիք է Հայաստանի պետականությանը, ըստ որում՝ ոչ միայն ներկայիս ժամանակահատվածում, այլև հեռահար ռազմավարական կտրվածքով:
