Ոստիկանապետ Վովա Գասպարյանը ոստիկանությունում կայացած լայն ֆորմատի խորհրդակցության ընթացքում անդրադառնալով այն հատուկ գործողությանը, որ օրեր առաջ իրականացրել են ԱԱԾ և ոստիկանության հատուկ ստորաբաժանումները, ասել է, որ «տղաներն իրենց կյանքն են վտանգել, իսկ կան մարդիկ, որ նրանց արածը ծաղրում են»:
Իշխանության ներկայացուցիչները իրականացված հատուկ գործողությունից հետո այդքան հանգամանալից չեն խոսել բուն գործողության, հնարավոր վտանգների և այլնի մասին, որքան այն մասին, որ հասարակության մի ստվար հատված չի հավատացել իրենց, չի հավատացել, որ իսկապես լուրջ վտանգ է չեզոքացվել: Ընդ որում՝ դատելով այն բանից, որ իշխանությունները այդքան հետևողականորեն խոսում են այդ թերահավատության մասին և փորձում է տեղի ունեցածի լրջության մեջ համոզել հանրությանը, վկայում է, որ թերահավատ է հասարակության մեծ մասը, այլապես փոքր մասի թերահավատությունը իշխանությունների համար այդքան անդրադառնալի խնդիր չէր լինի:
Մի բանում, սակայն, իշխանությունը երևի թե մոլորության մեջ է: Եթե հասարակությունը «ծաղրում» է կամ չի հավատում, չի վստահում, ապա ոչ թե հատուկ գործողություն իրականացրած ԱԱԾ և ոստիկանության աշխատակիցներին, ոչ թե նրանց արած գործն ու նվիրվածությունը, ոչ թե նրանց անձնազոհության պատրաստակամությունը, այլ՝ իշխանություններին: Եվ պետք չէ իշխանությունների հանդեպ հասարակության անվստահությունը տարածել այդ պրոֆեսիոնալների, անձնուրաց աշխատելու պատրաստ անձանց վրա: Հասարակությունը իշխանության հանդեպ է թերահավատ, ոչ թե ԱԱծ և ոստիկանության այն աշխատակիցների, որոնք պատրաստ են անգամ կյանքի գնով ապահովել պետության և քաղաքացիների անվտանգությունը:
Սա պետք է երևի թե արձանագրել մեկընդմիշտ. հասարակության վերաբերմունքը ուղղված չէ և չի էլ եղել ուղղված այդ անձանց աշխատանքին, նրանց գործունեությանն ու նվիրվածությանը: Եվ երբ այդ անվտանգության ապահովմանն ուղղված որևէ հատուկ գործողություն է իրականացվում, որն արժանանում է թերահավատության և անվստահության, իշխանությունը մինչև հասարակությանը դրա համար մեղադելը և հասարակության վերաբերմունքը սխալ հասցեով ուղղելը, պետք է, երևի թե, նախ ինքն իրեն հարց տա՝ իսկ ինչո՞ւ է այդ թերահավատությունը, ինչո՞ւ մարդիկ չեն հավատում, չեն վստահում, կասկածում են, «ծաղրում»: Ինչո՞ւ է այդպես, ո՞րն է պատճառը:
Այն, որ կան նման վերաբերմունքով շահագրգիռ խմբե՞ր, գուցեև տարբեր նեղ նպատակներ հետապնդող: Իհարկե, կարող են և լինել այդպիսիք, ու հաստատ կան այդպիսիք, ըստ որում՝ հենց իշխանության շարքերում էլ: Սակայն ոչ մի նեղ խումբ, այն էլ՝ փոքր երկրում, չի կարող նման նպատակներով շահագրգռված հասարակությանը բերել անվստահության և թերահավատության, եթե իշխանությունների գործունեությունն ինքնին լի չէ նման առիթներով ու պատճառներով: Այսինքն՝ եթե կան նման խմբեր, որոնք փորձում են ուղղորդել հանրությանը, ապա այդ խմբերի աշխատանքը հեշտացնում է հենց իշխանությունը՝ իր վատ աշխատանքով, իր անարդյունավետ կառավարումով, երկրում օրինականություն, իրավահավասարություն, արդարադատություն իրականացնելու իր անընդունակությամբ կամ չկամությամբ, պետությունը, հասարակությունը յուրայինների և ոչ յուրայինների բաժանելու գործողությամբ, կոռուպցիայի դեմ, մենաշնորհների, օլիգոպոլիաների դեմ պայքարելու անկարողությամբ և չկամությամբ, պետությունը լիսկաներին, վարդանիկներին, շմայսներին և այլոց հանձնած լինելու գործողությամբ:
Այս ամենն է, որ բերում է հասարակական անվստահության, թերահավատություն առաջացնում իշխանության ցանկացած գործողության հանդեպ: Եվ այս միջավայրում է, որ գործունեության պարարտ հող են գտնում տարբեր շահեր հետապնդող խմբերը, այդ թվում՝ ներիշխանական շատ խմբեր առաջին հերթին:
Սա է պետք հասկանալ, այդ հարցերն է պետք տալ ու պատասխանները գտնել՝ խնդիրները լուծելու համար: Այլապես հասարակությանը թերահավատության մեջ մեղադրելը ընդամենը կա՛մ գիտակցված նենգափոխում, կա՛մ փախուստ է իրականությունից, կամ էլ մոլորություն, որը թույլ չի տա գտնել իսկապես կարևոր խնդիրների լուծումներ, որոնք իհարկե շատ անհրաժեշտ են բարդագույն մարտահրավերների պայմաններում պետական անվտանգությունը և քաղաքացիների պաշտպանվածությունը ապահովելու համար: