Ռուսական մամուլում տեղեկություն է հրապարակվել, որ Ռուսաստանը պատրաստվում է ԵՏՄ սեղանին դնել համացանցային առևտրի մասքատուրքով չհարկվող շեմը իջեցնելու մասին համաձայնագիր, որով նախատեսվում է 1000 եվրոյի շեմը հասցնել 15 եվրոյի: Այսինքն՝ ովքեր համացանցով ձեռք կբերեն մինչև 150 եվրոյի ապրանք, կազատվեն մաքսատուրքից, իսկ դրանից բարձր գնման դեպքում կվճարեն մաքսատուրք: Այդ մասին գրել է ռուսական «Վեդոմոստին»:
Թերթը գրել էր նաև, որ սահմանվում է նաև գնումների համար վճար՝ 25 եվրո, որն անկախ գումարի ծավալից պետք է կատարվի: Այսինքն՝ երբ դուք ձեռք եք բերում, ասենք, 30 եվրոյի որևէ ապրանք՝ համացանցային, էլեկտրոնային առևտրի միջոցով, դուք պետք է Եվրասիական միությանը վճարեք 25 եվրո: «Վեդոմոստին» գրում է, որ Բելառուսն ու Ղազախստանը համաձայնել են նոր առաջարկին, իսկ Հայաստանը դեռ մոտեցում չի հայտնել: Հայաստանին երևի չեն էլ հարցնի, Հայաստանն ընդամենը կքվեարկի, երբ հարցը դրվի ԵՏՄ հանձնաժողովի սեղանին: Հայաստանը չի գնա դեմ որևէ առաջարկության, որն անում է Ռուսաստանը:
Այսպիսով, Հայաստանի հասարակությանը կհասնի ԵՏՄ կոչվող կառույցի հերթական գարշահոտությունը: Այդ կառույցը առայժմ բացի կորուստներից՝ Հայաստանի քաղաքացուն որևէ այլ բան չի տվել: ԵՏՄ-ի ստեղծումից ի վեր Հայաստանը զգում է դրա տնտեսական վնասներն ու սահմանափակումները միայն՝ կրճատվում է ներմուծումը, կրճատվում է արտահանումը, նվազում են տրանսֆերտները, և հիմա էլ փաստորեն պատրաստվում են սահմանափակել շարքային քաղաքացիների էլեկտրոնային գնումների հնարավորությունը:
Հայաստանում, օրինակ, ներկայումս չհարկվող շեմը 200 հազար դրամն է, մոտավորապես 400 դոլար: Ընդ որում՝ քաղաքացին գրեթե չի վճարում նաև առաքման համար՝ հազիվ 5-10 դոլար: Ժամանակակից աշխարհում էլեկտրոնային առևտուրը տեխնոլոգիական անքակտելի մի բաղկացուցիչ է, որը բավական հարմարավետ է դարձրել քաղաքացիների կյանքը: Եվ ահա, ԵՏՄ-ում, ըստ էության, փորձում են սահմանափակել այդ հարմարավետությունը:
Ավելին՝ սա, ըստ էության, նաև քաղաքացու և աշխարհի շփման սահմանափակում է, այսպես ասած՝ երկաթյա վարագույի մի տարր, առայժմ, իհարկե, ոչ կոպիտ ու քողարկված, սակայն շոշափելի տարր: Ընդհանրապես, որևէ սահմանափակում, որն իր մեջ կներառի անջրպետ քաղաքացու և մնացյալ աշխարհի հաղորդակցության մասով, դա ըստ էության երկաթյա վարագույրի մի տարր է: ԵՏՄ-ում, ըստ էության, փորձ է արվում ներդնել հենց այդ տարրը: Ավելին՝ սա ամենայն հավանականությամբ լավ մտածված մի մարտավարություն կամ ռազմավարություն է, որը երկաթյա վարագույրի ներդրման, այսպես ասած, «քաղաքակիրթ» տարբերակ է:
Բոլորովին վերջերս Ռուսաստանում սկսեցին քննարկել այդ երկրի քաղաքացիներին Եվրոպա ելքի վիզա տրամադրելու սահմանափակման հարցը՝ իբրև թե անվտանգության նկատառումներից ելնելով: Փարիզի ահաբեկչությունները դարձան այդ հարցի ազդարարման առիթ: Պետք չէ կասկածել, որ վաղ թե ուշ այդ հարցը կբերվի արդեն ԵՏՄ օրակարգ, կամ այս դեպքում՝ գուցե ՀԱՊԿ օրակարգ, քանի որ, այսպես ասած, անվտանգության խնդիր է: Ընդ որում՝ այդ ամենից անգամ զարմանալ պետք չէ, որովհետև այլ մարդուց, որը աղետ է համարում ԽՍՀՄ փլուզումը, հազիվ թե հնարավոր լինի սպասել այլ ռազմավարություն, քան ԽՍՀՄ վերականգնումը:
Մեծ հաշվով, մենք ականատես ենք ԽՍՀՄ-ի քայլ առ քայլ վերականգնման գործընթացի: Իսկ ԽՍՀՄ-ը վերականգնել հնարավոր է միմիայն աշխարհի հետ երկաթյա վարագույր կառուցելով, այսինքն՝ սահմանափակելով հասարակությունների շփումները աշխարհի հետ, այլապես ԽՍՀՄ վերականգնումը կլինի անհնար: ԵՏՄ-ում գտնվող Հայաստանը փաստացի գտնվում է ԽՍՀՄ վերականգնման գործընթացում: Ընդ որում՝ այդ գործընթացում գտնվում է լիակատար ձայնազրկության պայմաններում, ունակ չլինելով պաշտպանել անգամ սեփական շահերը:
Եթե Բելառուսն ու Ղազախստանն, օրինակ, կարողանում են Ռուսաստանի հետ ինչ-որ քաղաքական առևտուր անել և կորզել զիջումներ, Հայաստանը այդ հնարավորությունից զրկված է իսպառ: Ու նաև այն պատճառով, որ եվրասիական կապիտուլյացիան տեղի է ունեցել ոչ միայն իշխանության, այլ նաև ընդդիմության «սպիտակ դրոշով»: Ավելին՝ եղել է «սպիտակ դրոշը» պարզելու համար ներքին մրցակցության պայմաններում, երբ ընդդիմությունը իշխանությունից ավելի բարձր էր փորձում պարզել այդ դրոշը բռնած իր ձեռքը: Իսկ այդ ամենն էլ տեղի է ունեցել Հայաստանի անվտանգության և տնտեսական շահերի մասին առասպելներով, որոնք փլվեցին խաղաքարտե կամ ավազե տնակի նման: