Սիրիայի հյուսիսարևելյան Ռաքքա քաղաքի մասին շատերը չէին լսել մինչև այն ժամանակ, երբ ԴԱԻՇ-ը 2014 թվականին այն հռչակեց իր մայրաքաղաքը՝ հայտնում է BBC-ն:
Անապատում մոտ 200 հազար բնակչությամբ այդ քաղաքը վերջին մի քանի դարերին առանձնապես մեծ նշանակություն չի ունեցել. այն եղել է ընդամենը հեռավոր իջևանատեղ Սիրիայի արևմուտքի մեծ քաղաքների և իրանական առևտրային կենտրոնների ճանապարհին՝ ինչպես Մոսուլը և Բաղդադը: Ռաքքան սկսեց խիստ փոխվել միայն 70-ական թվականներին, երբ Եփրատ գետի վրա կառուցվեց հիդրոէլեկտրակայան: Գյուղատնտեսության աճը այնտեղ գրավեց տասնյակ հազարավոր նոր բնակիչների և փոխեց քաղաքի ժողովրդագրությունը:
Քաղաքը բնակեցված է սուննիներով, որոնք արևմտյան Իրաքի սուննիների ցեղակիցն են: Նախկինում քաղաքն ունեցել է քրդական փաքրամասնություն, ինչպես նաև այլ էթնիկ խմբեր: Սակայն քրդերը վտարվեցին ԴԱԻՇ-ի կողմից:
ԴԱԻՇ-ի նոր կառավարությունը, ինչը հիմնավորվել է ապստամբներից մաքրված քաղաքում, հիմնականում հիմնվում է տեղի մասնագետների և նախկին պետական ծառայողների վրա:
ԴԱԻՇ-ը ստեղծել է դատարաններ, որոնք ստեղծագործաբար կիրառում են շարիաթի օրենքները: Ռաքքայի կառավարիչը կոչվում է «վալի», ում ենթարկվում են մի քանի էմիրներ, ովքեր ղեկավարում են մի շարք վարչություններ:
Դաժան պատժամիջոցների համակարգը քաղաքում ցանկացած դիմադրություն դարձնում է անմտություն: Այնտեղ սովորական երևույթ են հրապարակային գլխատումները: Այդ պատիժը նշանակվում է արարքների երկար ցուցակով, որոնք ԴԱԻՇ-ը համարում է հանցագործություն:
Քաղաքում մնացած բնակիչները սկզբում հարմարվել են ԴԱԻՇ-ի օրենքներին՝ սփոփվելով նրանով, որ այն տալիս է որոշ պետական անվտանգություն, ուտելիք և պետական սպասարկում: Սակայն ռուսական և ֆրանսիական ավիահարվածներից ջրամատակարարման և էներգամատակարարման խաթարման հետևանքով խաղաղ բնակիչների կյանքը դարձել է ավելի ծանր:
Քաղաքոմ կանանց և աղջիկներին չի թույլատրվում տնից դուրս գալ առանց տղամարդու ուղեկցության և նիկաբի, ինչը նրանց ծածկում է ոտքից գլուխ` ունենալով միայն բացվածք աչքերի համար: Քաղաքի փողոցներում հսկում է հատուկ ոստիկանությունը և հետևում շարիաթի կանոնների կատարմանը: Ամենուրեք ծխելը արգելված է: Ծխողներին որսում է հատուկ ոստիկանությունը և պատժում մտրակահարությամբ: Բոլոր տղամարդիկ պարտավոր են մզկիթ գնալ օրվա ընթացքում: Հեռախոսում կնոջ նկար պահելու համար նախատեսված է մտրակի 30 հարված:
Քաղաքում գործում է նաև կանանց ոստիկանություն, որը կազմված է հիմնականում գրոհայինների կանանցից: Նրանք հետևում են դրես-կոդի պահպանմանը և պատժում խախտողներին:
Երեխաների ծնունդը չի խրախուսվում, քանի որ երիտասարդ ամուսինները հիմնականում զոհվում են ռազմական գործողությունների ժամանակ: ԴԱԻՇ-ի արտասահմանցի զինյալները, որպես կանոն, կռվում են մինչև վերջ: ԴԱԻՇ-ի շարքերը մտած կանանց ապագան անորոշ է:
Ռաքքայում ապրող սիրիացիները մտածում են, որ դա վերջիվերջո կավարտվի, սակայն այլ ընտրություն, քան դիմանալ հալածանքներին և բռնություններին, չունեն: