Հայաստանի առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը նոյեմբերի 25-ին հանդես է եկել սահմանադրական բարեփոխումների հանրաքվեից հրաժարվելու, կամ հանրաքվեն կեղծելու որևէ մտադրությունից զերծ մնալու կոչով, այն ուղղելով Սերժ Սարգսյանին, և ասելով՝ սա աշխարհաքաղաքական մարտահրավերներին դիմագրավելու միակ միջոցն է: Ամենաուշագրավն այստեղ այն է, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ուղղակի և անուղղակի կերպով այդ մարտահրավերների աղբյուր է դիտում օրինակ՝ Ռուսաստանը, հայտարարելով, որ Մոսկվան Սիրիայում իր ինտենսիվ գործողությունները թիկունքից ամրացնելու համար քայլեր է անելու նաև Կովկասում, որտեղ նախաձեռնելու է Ղարաբաղյան կարգավորման «Մադրիդյան սկզբունքների» շրջանակում բանակցային գործընթացի ինտենսիվացում:
Տեր-Պետրոսյանն այլ մանրամասներ չի ներկայացնում, թե հատկապես ինչ պլաններ ունեն իր կարծիքով Կրեմլում, սակայն նշում է, որ Հայաստանին սպասվում են ծանր մարտահրավերներ, որոնք դիմակայելու համար պետք է ազգային միասնություն և համախմբում: Հետաքրքրական է ԵՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցումն անշրջելի համարող գործչից այսօր լսել, որ Ռուսաստանը կարող է փորձել ամրացնել իր դիրքերը Կովկասում և սա մարտահրավեր է Հայաստանի համար: Ընդամենը մեկ տարի առաջ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն, ըստ էության գլխավորում էր «ազգային միասնական» մի գործընթաց, որի նպատակն էր Հայաստանը դարձնել ԵՏՄ անդամ և կամա, թե ակամա կերպով լուծելով այդ խնդիրը, այդ գործընթացը փոշիացվեց փետրվարյան հայտնի զարգացումների արդյունքում: Եվ արդյո՞ք այդ զարգացումների արդյունքում է, որ Տեր-Պետրոսյանի համար Ռուսաստանի նախաձեռնություններն, այլևս Հայաստանի համար ոչ թե «անշրջելի» իրողություններ են, այլ մարտահրավերներ, որոնց պետք է դիմագրավել:
Մեկ տարի առաջ «ազգային միասնությունը» մարտահրավերներն, այսպես ասած, սահուն կերպով իրականացնելուն էր ծառայում, իսկ այսօր․․․ Իհարկե լավ է ուշ, քան երբեք, ինչպես ասում են, սակայն, շատ բան, իհարկե կարիք կա հասկանալու: Այն, որ Հայաստանի համար մարտահրավերներն իսկապես ահռելի են և սա առանց համազգային ներուժի, համապետական ներուժի հնարավոր չէ հաղթահարել, Տեր-Պետրոսյանը միանշանակ իրավացի է: Սակայն իրավիճակն իհարկե պետական շահի տեսանկյունից հետագա արդյունավետության համար ունի որոշակի պարզաբանումների անհրաժեշտություն, քանզի այն մարտահրավերները, որոնք նկարագրում է առաջին նախագահը, մեկ տարի, երկու տարի առաջ, սեպտեմբերի 3-ից ի վեր, գրեթե անընդհատ հիշեցնում, ահազանգում և տագնապ էին հնչեցնում այն «20-30» մարգինալները, որոնց այդ ժամանակ առաջին նախագահը «ջղաձգվողներ» էր անվանում, այն դեպքում, երբ հանրային այդ շերտերն ուղղակի աղաղակում էին, որ ԵՏՄ-ին անդամակցումը բերելու է լրջագույն մարտահրավերների անվտանգության, և մասնավորապես, հենց Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման հարցում, լինելու է այդ հարցում ռուսական ագրեսիվ քաղաքականության նպաստող գործոն:
Եվ ներկայումս, Տեր-Պետրոսյանն ըստ էության, ազդադարում է այն, ինչ Հայաստանի փոքրաթիվ քաղաքացիներն ազդադարում էին մեկ տարի առաջ, ինչի կապակցությամբ զգուշացնում էին, փոխարենն անվանարկվում և իշխանությունից, և ոչ իշխանությունից: Այս պատճառով է, որ իրավիճակն, իհարկե, կարիք ունի որոշակի մանրամասների և պարզաբանումների, որպեսզի թեկուզ ուշ, բայց լավ լինի, քան երբեք: