Այսօր հայտնի է դարձել, որ Սերժ Սարգսյանը սեպտեմբերի 7-ին աշխատանքային այցով կմեկնի Մոսկվա, որտեղ նույն օրը կհանդիպի ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ: Ըստ հաղորդագրության՝ հանդիպման օրակարգում կլինեն երկկողմ հարաբերությունների խորացման հարցերը:
Դատելով նրանից, որ հաղորդագրությունը տարածել է Կրեմլի մամուլի ծառայությունը, կարող ենք եզրակացնել, որ հանդիպումը տեղի է ունենում Մոսկվայի նախաձեռնությամբ: Դատելով հանդիպման բովանդակության ազդից՝ կարող ենք եզրակացնել, որ Մոսկվան, ըստ էության, որոշակի անհանգստություններ կամ դժգոհություններ ունի Հայաստանի հետ կապված: Սրա մասին է վկայում երկկողմ համագործակցությունը խորացնելու մասին քննարկումների ազդարարումը, քանի որ երկկողմ հարաբերությունների հարցում Հայաստանը ՌԴ հանդեպ կարծեք թե անում է նույնիսկ ավելին, քան հնարավոր է կամ տրամաբանական:
Սրան զուգահեռ, Սերժ Սարգսյանի այցի մասին հաղորդագրությունը վկայում է, որ այցը լինելու է, այսպես ասած, հանպատրաստից, այսինքն՝ դրա անհրաժեշտությունը նոր է առաջացել: Եվ այս համատեքստում հետաքրքրական է, որ գրեթե նույն կերպ էլ տեղի ունեցավ ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի այցը Բաքու: Իսկ այդ այցից հետո էլ սկսվեց Տավուշի մարզի հուժկու հրետակոծումը, որը շարունակվում է արդեն երկու գիշեր:
Ի դեպ, շատ հետաքրքիր կլինի տեսնել, թե արդյոք այն բանից հետո, երբ Կրեմլը հայտարարել է Սերժ Սարգսյանի Մոսկվա մեկնելու մասին, Տավուշի մարզի ռմբակոծումը կամ հրետակոծումը ադրբեջանցիները կդադարեցնե՞ն: Խնդիրն այն է, որ Սարգսյանի Մոսկովյան այցի մասին Կրեմլի հաղորդագրությունը հաջորդում է սահմանային լարվածությանը, ինչը, մեղմ ասած, հիմք է տալիս ենթադրել, որ Կրեմլը կարող էր այդ լարվածությունն օգտագործել Սերժ Սարգսյանին Մոսկվա կանչելու համար:
Բոլոր դեպքերում, սեպտեմբերի 7-ի մոսկովյան այցը իսկապես տեղի է ունենալու իրադարձությունների շատ խորհրդանշական շղթայում՝ թողնելով բավական ուշագրավ հետևությունների առիթներ: Պետք է սպասել, թե ինչ տեղի կունենա այցի ընթացքում, ինչ հայտարարություններ կլինեն, կամ ինչ զարգացումների կբերեն դրանք և՛ Հայաստանի ներսում, և՛ արտաքին զարգացումներում:
Աշխարհաքաղաքական զարգացումները հարավկովկասյան տարածաշրջանում մտել են բավական ինտենսիվ ընթացքի փուլ, և իրադարձությունները տեղի են ունենում շատ արագ: Իրանի միջուկային ծրագրի շուրջ համաձայնությունից հետո Հարավային Կովկասում ըստ էության փոխվում է աշխարհաքաղաքական իրավիճակը, փոխվում է գունավորումը: Ո՛չ ֆիզիկապես կամ վարչական իմաստով, ո՛չ սահմանների փոփոխության իմաստով, սակայն մթնոլորտային առումով փոխվում է ստատուս քվոն:
Վրաստանում ՆԱՏՕ-ի ուսումնական կենտրոն է բացվում, Թուրքիայում ծավալվում են թուրք-քրդական բախումներ, միաժամանակ արտահերթ ընտրություններ, որոնք կարող են ավարտվել անգամ իշխանափոխությամբ, ակտիվանում է Միացյալ Նահանգները: Այս ամենը, իհարկե, անխուսափելիորեն պետք է բերեր հայ-ռուսական որևէ շփումների, հարցն այն է, թե ինչի են բերելու այդ շփումները և հատկապես ինչ հարցերում:
Ընդհանուր առմամբ խնդիրն այն է, որ երբ Մոսկվան փորձում է պայքարել տարածաշրջանում իր ազդեցության պահպանման կամ ազդեցության վերականգնման համար, ապա, որպես կանոն, գործընկեր է ընտրում Ադրբեջանին, իսկ Հայաստանին հիշում են, երբ հարկավոր է ուղղակի ցույց տալ Կովկասում իրենց ազդեցությունը: Եվ այստեղ է, որ հայ-ռուսական հարաբերություններում որևէ նմանօրինակ հանդիպման հեռանկար Հայաստանի համար միշտ էլ լինում է տագնապալի:
