Նախորդ շաբաթ Սահմանադրական փոփոխությունների տեքստի ամբողջական հրապարակումը և քաղաքական ուժերի հետ սկսված քննարկումներն ըստ էության նշանակում է, որ իշխանության ներսում համաձայնեցվել են լիազորությունների բաշխման հիմնական խնդիրները, որոնք այդ փոփոխությունների առանցքային խնդիրն են: Այսինքն՝ ռազմավարական իմաստով լիազորությունների բաշխման խնդիրն ըստ էության լուծված է, խորհրդարանական քննարկումների, քաղաքական ուժերի հետ կոնսուլտացիաների, այսպես ասած՝ հանրաքվեի նախապատրաստման գործընթացի շրջափուլում իշխանության համակարգի ներսում կընթանա այս լիազորությունների բաշխման շուրջ մարտավարական պայքար, և իշխանության տարբեր թևերը, ըստ իրենց հավակնությունների, ռեսուրսների և հնարավորությունների, կփորձեն այս կամ այն իշխանական լծակի հեռանկարով հասնել ընդլայնումների կամ նվազեցումների:
Իհարկե, մեղմ ասած վաղ է խոսել այն մասին, որ լծակներն ու լիազորությունները ոչ միայն սահմանված են, այլ նաև բաժանված, և ըստ էության հայտնի է, թե ով ինչի տեր կլինի փոփոխությունները ընդունելուց և խորհրդարանական ընտրություններն անցկացնելուց հետո: Այսինքն՝ լիազորությունների շուրջ մարտավարական պայքարը ինչ-որ իմաստով «կույր» բնույթ կկրի, և այս կամ այն ներիշխանական թևը, այս կամ այն դեմքը ընդամենը ենթադրությամբ և հավակնությամբ կփորձի մարտավարական շտկումների ենթարկել խորհրդարանական, կառավարական, նախագահական կամ զինված ուժերի լիազորությունները:
Մեծ հաշվով, ըստ էության ներկայացված սահմանադրական նախագիծը հանդիսանում է ներիշխանական փոխհամաձայնության նախագիծ, որտեղ նախանշվում են իշխանության մի քանի բևեռներ՝ որպես երաշխիքներ կապիտալի և իշխանական դիրքերի անվտանգության համար: Այսինքն՝ ընթացիկ սահմանադրական բարեփոխումներն իրականացվում են ներհամակարգային պայքարը մարելու համար, որի առանցքում պայքարն էր իշխանության, ասել է թե՝ անվտանգության և անձեռնմխելիության համար:
Նոր նախագծով նշմարվում է մի քանի իշխանական բևեռ, մոտավորապես 3-4, ինչը ըստ էության հավասարազոր է ներիշխանական ազդեցիկ խմբերի քանակին: Եվ եթե նրանք մինչև այսօր սրությամբ պայքարում էին բուրգի գագաթի համար, քանի որ այդ գագաթի տնօրինությունն էր խոստանում երաշխիքներ բիզնեսի և իշխանության պահպանման համար, ապա այսուհետ գագաթի լիազորությունները բաշխելով երեք-չորս տեղ՝ իշխանական համակարգն ըստ էության փորձում է լիցքաթափել ներքին պայքարը:
Հարցն այն է, որ այդ պայքարը աստիճանաբար ստանում էր կենաց-մահու բնույթ՝ ելնելով տնտեսական ճգնաժամից, ռեսուրսների ճգնաժամից, և այդ կենաց-մահու բնույթի պայմաններում պայքարը, մեծ հաշվով, անկանխատեսելի էր, և ըստ էության հաջողությունը կարող էր մի փոքր քամու պարագայում անգամ փոխել իր ուղղությունը: Եվ սա ըստ էության ստիպել է համակարգին գալ մեկ բևեռը մասնատելու, այլ կերպ ասած՝ երաշխիքային կտրոնը մի քանի մասի բաժանելու որոշման:
