2008 թվականին դառնալով նախագահ՝ Սերժ Սարգսյանը կիրառության մեջ դրեց կուսակցությունների հետ խորհրդակցությունների պրակտիկան: Նախ այդ խորհրդակցությունները անցկացվում էին Մարզահամերգային համալիրի կլոր սեղանի շուրջ և ներառում էին մի քանի տասնյակ կուսակցությունների, իսկ հետո աստիճանաբար Սերժ Սարգսյանը մաղեց այդ շրջանակը, և այսօր սահմանադրական փոփոխությունների շուրջ նա խորհրդակցում է մեկ, առավելագույնը երկու ձեռքի մատների վրա հաշվող կուսակցությունների հետ:
Սակայն հեռանկարում ըստ էության, դատելով ներկայացվող սահմանադրական փոփոխությունների նախագծից, որի շուրջ էլ Սերժ Սարգսյանն այսօր խորհրդակցություններ է անցկացնում կուսակցությունների հետ, նա պլանավորում է շատ մոտ ապագայում Հայաստանում թողնել ընդամենը երկու կուսակցություն: Համենայնդեպս, հենց այս մեխանիզմն է իր մեջ պարունակում խորհրդարանական ընտրությունների երկրորդ փուլի մասին դրույթը, որից իշխանությունները չեն հրաժարվում, չնայած Վենետիկի հանձնաժողովի վերապահումներին անգամ:
Լավ է դա Հայաստանի համար, թե վատ՝ շատ դժվար է ասել: Մեծ հաշվով, եթե կուսակցական համակարգը կայացած չէ, եթե սահմանադրական կարգ գոյություն չունի, կուսակցությունների քանակը, ըստ էության, ավելի շուտ դառնում է տեխնիկական խնդիր: Եվ առնվազն հասարակական շահերի տեսանկյունից որևէ տարբերություն չկա՝ երկկուսակցակա՞ն քաղաքական համակարգ կձևավորվի, թե՞ կլինեն մի քանի կուսակցություններ, որոնք հիմնական դերակատարները կլինեն դաշտում:
Երկկուսակցական համակարգը նշանակություն ունի իշխանությունների համար, քանի որ երկու կուսակցությունների պարագայում նրանց համար բավական դյուրին է դառնում, այսպես ասած, լեզու գտնելու, վիճելի հարցերի շուրջ պայմանավորվելու խնդիրը: Ավելի հեշտ է լուծել մեկ կուսակցության հետ պայմանավորվելու հարցը, քան երեքի կամ չորսի: Եվ ըստ այդմ՝ Հայաստանում երկկուսակցական դոմինանտության տանող սահմանադրական փոփոխությունների նախագիծն ունի հենց այս նպատակը, որի իրականացման պարագայում նույնիսկ պետք չէ բացառել, որ շատ մոտ ապագայում Հայաստանում ընտրությունների միջոցով անգամ իշխանություն կարող է փոխվել՝ անունով:
Բանն այն է, որ եթե իշխանություններին հաջողվի անցկացնել երկկուսակցական ֆորմատի տանող մոդելը, ապա հաջորդ քայլով արդեն կձևավորվի երկրորդ ուժը: Իսկ երրորդ քայլով շատ հնարավոր է, որ ժողովրդավարական կոսմետիկան կիրառի արդեն այնպիսի շպարի միջոց, ինչպիսին ընտրությունների միջոցով իշխանափոխությունն է, որը, իհարկե, բովանդակային իմաստով կլինի զուտ անվանափոխություն:
