Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարարության պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան նախօրեին հայտարարել է, որ չնայած ԱՄՆ-Ռուսաստան տարաձայնություններին, դրանք չեն ազդում ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացի վրա, և ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները աշխատում են միասին: Զախարովան հայտարարել է, որ Մոսկվան լուրջ պատասխանատվությամբ է մոտենում իր համանախագահության առաքելությանը:
Դրանից քիչ անց, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկացի համանագահը ադբեջանական լրատվամիջոցներից մեկի փոխանցմամբ հայտարարել է․ «Մենք անհամբերությամբ ենք սպասում Հայաստանի և Ադրբեջանի ԱԳՆ ղեկավարների հետ հանդիպմանն ու բանակցային գործընթացի զարգացումը քննարկելուն․․․Հակամարտությունը խաղաղ ճանապարհով լուծելու համար կողմերի նոր պարտականությունների պահանջ կա` նախապատրաստված ամենաբարձր մակարդակով»,-ասել է Ջեյմս Ուորլիքը:
Այն, որ ամերիկա-ռուսական դիմակայությունը չի անդրադառնում ղարաբաղյան հակամարտության վրա՝ իհարկե, ողջունելի է, հատկապես այն պայմաններում, երբ մենք տեսնում ենք, թե ինչպես է Հայաստանի տնտեսության վրա անդրադառնում այդ դիմակայությունը, երբ տեսնում ենք այդ դիմակայության ծանր տնտեսական ազդեցությունը: Եվ ահա, այս ֆոնին, իհարկե, լավ է, որ ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման վրա մենք այդ ազդեցությունը չենք տեսնում:
Մյուս կողմից, սակայն, պետք է երևի թե արձանագրենք մի բան, որ այս տարիների ընթացքում, ըստ էության, հենց ամերիկա-ռուսական մրցակցությունն է, որ օգնել է պահել ղարաբաղյան ստատուս քվոն և չկանգնել պարտադրված զիջումների կամ փոխզիջումների առաջ, որոնք կարող են շատ ցավոտ և վտանգավոր լինել Հայաստանի ու Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգության համար:
ԱՄՆ-ը և Ռուսաստանը, ըստ էության, փոխադարձաբար ձախողելով, խանգարելով կամ արգելակելով դոմինանտության հասնելու միմյանց փորձերը՝ ապահովել են որոշակի կայուն և հավասարակշիռ իրավիճակ երկու տասնամյակի ընթացքում: Եվ այս տեսանկյունից կարծեք թե Հայաստանի շահերից է բխում, որ ԱՄՆ-ը ու Ռուսաստանը ղարաբաղյան հարցում շարունակեն մրցակցել դոմինանտության համար և այսպիսով, ըստ էության, հակակշռել միմյանց:
Եվ այս տեսանկյունից նաև, եթե ամերիկա-ռուսական պայմանավորվածությունը և համաձայնությունը, դիմակայությունը ղարաբաղյան հակամարտության վրա չտարածելու փոխըմբռնումը առկա մրցակցությունը խաղաղ և առանց սադրիչ ավանտյուրաների շարունակելու շուրջ է, ապա սա, իհարկե, միանշանակ ողջունելի է: Սակայն, եթե ամերիկա-ռուսական համաձայնությունը, միմյանց միջև դիմակայությունը ղարաբաղյան խնդրի վրա չտարածելու հարցում փոխհամաձայնությունը մրցակցությունը դադարեցնելու շուրջ է ընդհանրապես, ապա այս դեպքում արդեն սա ուղղակի տագնապ է Հայաստանի համար, որովհետև եթե Ռուսաստանն ու ԱՄՆ-ը դադարեն մրցակցել, ապա այստեղ, իհարկե, Հայաստանի ու Ղարաբաղի համար ռիսկերն էապես ավելանում են: Ոչ, իհարկե, բացառապես բոլոր դեպքերում, սակայն զգալիորեն ավելանում են, և իրավիճակը այդ դեպքում գերազանցապես դառնում է վտանգավոր:
Սրան զուգահեռ, մրցակցության ավարտը կամ մրցակցության չեզոքացումը Հայաստանի համար կարող է դրական լինել միայն այն դեպքում, երբ դա տեղի է ունենում Ռուսաստանի ներուժի կամ ազդեցության հաշվին, քանի որ վերջին շրջանում հենց Ռուսաստանի դեստրուկտիվ քաղաքականությունն է հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը թեժացրել և դարձրել պայթյունավտանգ:
