Ուղիղ յոթ տարի առաջ օգոստոսի 7-ի լույս 8 գիշերը սկսվեց վրաց-օսական կամ վրաց-ռուսական պատերազմը: Այն տևեց 5 օր և ավարտվեց օգոստոսի 12-ին, երբ ռուսական զորքերը գտնվում էին Թբիլիսիից ընդամենը 76 կմ հեռավորության վրա: Շուրջ երկու հազար մարդու կյանք խլած, երեսուն հազար փախստականների ճակատագրեր խեղած այս պատերազմի արդյունքում Ռուսաստանի Դաշնությունը ճանաչեց Հարավային Օսիայի ու Աբխազիայի անկախությունը և ամրապնդեց այս հանրապետություններում իր ռազմական ներկայությունը: Թե ով էր իրականում նախահարձակ եղել 7 տարի առաջ` օգոստոսի 7-ին, մինչ օրս էլ վիճարկվում է, սակայն այն, որ հնգօրյա այդ պատերազմի արդյունքներով էլ, ըստ էության, նախանշվեցին հետագայում Ուկրաինայում և Ղրիմի անջատման հարցում Ռուսաստանի քայլերը, միանգամայն հստակ է:
Օգոստոսյան պատերազմը լուրջ հետևանքներ ունեցավ ինչպես պատերազմող կողմերի, այնպես էլ տարածաշրջանի, մասնավորապես՝ Թուրքիայի և Ադրբեջանի կողմից շրջափակման մեջ գտնվող Հայաստանի համար, որը, պատերազմական գործողությունների արդյունքում զրկվելով կենսական նշանակություն ունեցող հաղորդակցուղիներից, ըստ որոշ տվյալների՝ ոչ միայն կրեց շուրջ կես միլիարդ դոլարի վնաս, այլև արտաքին աշխարհից կտրվելու արդյունքում կանգնեց անվտանգության, այդ թվում` պարենային անվտանգության հետ կապված լուրջ խնդիրների առջև:
Օգոստոսյան պատերազմից յոթ տարի անց որքանով են փոխվել Հայաստանի համար առկա մարտահրավերները, արդյոք անցնող տարիներին հաջողվել է բարձրացնել Հայաստանի ոչ միայն ռազմական, այլև պարենային անվտանգության մակարդակը, որոնք էին հնգօրյա պատերազմի դասերը մեզ համար, և ի վերջո` այն ինչպիսի ազդեցություն ունեցավ ինչպես տարածաշրջանային, այնպես էլ աշխարհաքաղաքական զարգացումների վրա:
Այս հարցերի շուրջ են այսօր ԱՆՏԻՆՈՄԻԱՅԻ տաղարում բանավիճում քաղաքական վերլուծաբան Սերգեյ Շաքարյանը և Քաղաքական և միջազգային հետազոտությունների հայկական կենտրոնի փորձագետ Ռուբեն Մեհրաբյանը:
