Սպասումը մտքի վիճակ է: Հիմնականում դա նշանակում է, որ դու ոչ թե ներկան ես ուզում, այլ ապագան. դու չես ուզում այն, ինչ հիմա ունես, այլ ձգտում ես մի բանի, որը չունես: Այդպիսով դու, գտնվելով սպասման մեջ, անգիտակցաբար հակասություն ես ստեղծում «այստեղի» և «հիմայի» միջև, այսինքն՝ այն ներկայի, որում դու հիմա գտնվում ես, և այն երևակայական ապագայի, որում ուզում ես հայտնվել: Դա մեծապես նվազեցնում է կյանքի որակը՝ ստիպելով կորցնել ներկան, գրում է medinfo. ua-ն:
Եթե դու հավատարիմ չես գոյին, ապա չես կարող կյանքը լիարժեք զգալ, այն կյանքը, որն ընթանում է հենց հիմա, և որը այն միակն է, որ կոչվում է իրական բարգավաճում:
Դրա համար էլ պետք է հրաժարվել սպասումի վիճակից, որում կարող է հայտնվել քո միտքը. գտնվիր իրական պահի մեջ:
Երբ դու ներկայում ես, երբեք ցանկություն չես ունենա ինչ-որ բանի սպասելու: Դրա համար էլ հաջորդ անգամ, երբ ինչ-որ մեկից կլսես՝ «ներեցեք, որ ստիպեցի Ձեզ սպասել», կարող ես պատասխանել. «Ամեն ինչ կարգին է. ես չեմ սպասել. ես պարզապես այստեղ կանգնած՝ վայելել եմ ինքս ինձ, վայելել իմ ներքին ուրախությունը»,- մեջբերումն արված է Էքխարտ Թոլլի «Հիմա պահի ուժը» գրքից:
