Վերաքննիչ քրեական դատարանի վարույթում է Մհեր Հարությունյանի գործով բերված վերաքննիչ բողոքների քննությունը:
Գործը քննվել է Աջափնյակ և Դավթաշեն վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանում Մարինե Մելքոնյանի նախագահությամբ:
21-ամյա Մհերին մեղադրանք էր առաջադրվել տուժողի առողջությանը խուլիգանական դրդումներով ծանր վնաս հասցնելու համար՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 112 հոդվածի 2-րդ մասի 9-րդ կետով այն բանի համար, որ 2014 թվականի սեպտեմբերի 13-ին, ժամը 23-ն անց 30-ի սահմաններում Երևան քաղաքի 16-րդ թաղամասի շենքերից մեկի բակում Վահագն Ի.-ի ու նրա անչափահաս որդու՝ 1997 թվականի փետրվարի 8-ին ծնված Արեգի հետ չնչին առիթից՝ վերջիններիս բարեկամուհի Ալլային (անունը փոխված է) փողոցում անհանգստացնելու հետ կապված խոսակցության ընթացքում «սանձարձակ ու անպարկեշտ արտահայտություններ է արել Վահագն Ի.-ի հասցեին, Արեգի ներկայությամբ հրահրել է քաշքշուկ, խուլիգանական դրդումներով ծանր վնասվածք հասցնելու դիտավորությամբ հարձակվել է Արեգի վրա, իր մոտ եղած կտրող-ծակող գործիքով երկու անգամ հարվածել է նրա կրծքավանդակին, ձախ գոտկային շրջանին ու նրա առողջությանը դիտավորությամբ հասցրել է ծանր վնաս՝ կրծքավանդակի ու որովայնի խոռոչներ թափանցող, ստոծանու և ստամոքսի վնասմամբ, գոտկային շրջանի ծակած-կտրած վերքերի ձևով: Դանակի հարվածներից հետո Մհեր Հարությունյանը դիմել է փախուստի:
Դատարանում Մհերն իրեն մեղավոր է ճանաչել մասնակիորեն: Նա հայտնել է, որ դանակով ինքն է հարվածել Արեգին:
Դեպքի օրը, ժամը 21-22-ի սահմաններում ինքը հանդիպել է ընկերոջը՝ Արմենին, իրար հետ գարեջուր են խմել, այնուհետև տեսել են անցնող աղջիկներին՝ Ալլային ու Մերիին (անունը փոխված է):
Ինքը մեքենայի միջից Ալլային ինչ-որ արտահայտություն է արել՝ խի՞ ես նայում, հետո իջել է մեքենայից, Ալլայի հետ զրուցել է: Այնուհետև մոտ 300 մետր քայլելով իջել է ներքև: Մերին այդ ժամանակ քայլել է իրենցից առաջ:
Ալլան նրան ձայն է տվել, որ հետ գա, բայց նա հետ չի եկել ու գնացել է, իսկ ինքը Ալլայի հետ մնացել է մոտ տասը րոպե: Ալլան ասել է, թե գալիս են բարեկամները՝ Վահագնն ու Արեգը, ինքը նրան ասել է, որ կարող է գնալ:
Արեգի ու նրա հայրիկի հետ մեկ կամ երկու րոպե խոսակցություն է եղել: Արեգը հարվածել է իրեն, ինքը հարվածել է Արեգին:
Ինքն Ալլային չի հարվածել, ձեռքով չի հպվել նրա թիկունքին, միայն մի պահ բռնել է ձեռքից, նրան չի ցավեցրել:
Երբ Ալլան ցանկացել է տալ իր հեռախոսահամարը, եկել են Վահագնն ու Արեգը: Նրանք Մերիի հայրն ու եղբայրն են՝ իրեն Ալլան է ասել:
Բակում գոռոց, աղմուկ, հայհոյանք իր կամ նրանց կողմից չի եղել: Դեպքը տևել է մեկ կամ երկու րոպե: Չի կարող ասել՝ բակում իրենցից բացի մարդ եղե՞լ է, թե՞ ոչ, որովհետև մութ էր:
Դեպքի ժամանակ ինքն էլ է վնասվածք ստացել՝ ձախ աչքի տակը պատռված է եղել: Ինքը բժշկի չի դիմել: Ինքը մտածել է, թե քարով են խփել…
Արեգին ինքը երկու անգամ է հարվածել: Առաջին անգամ խփել է, երբ նա մոտեցել է իրեն, որ խփի, իսկ երկրորդ անգամ մտածել է, որ նա նորից ուզում է մոտենալ ու խփել, դրա համար է հարվածել:
Իր ձեռքի դանակի լեզվակը բացված վիճակում եղել է մոտ 10-12 սմ: Դեպքից հետո դանակը գցել է ճանապարհին:
Բանակում ծառայելու ժամանակ դանակը միշտ մոտն է եղել: Այդ օրն էլ ինքը դանակով գարեջուր է բացել:
Վահագնի հետ խոսակցության ժամանակ ինքն Արեգին է ասել. «Գրիզիտ մի արա», քանի որ նա անընդհատ խոսակցությունն ընդհատել է:
Աղջիկներին, Վահագնին ու Արեգին ճանաչել է հենց դեպքի օրը: Դրանից առաջ նրանց չի ճանաչել:
Աղջիկներին հանդիպել է ժամը 22-ի սահմաններում: Ինքը միայն Ալլայի ձեռքն է բռնել:
Ինքը տուժողների ու վկաների հետ թշնամություն չի ունեցել, չի կարող ասել, թե նրանք ինչու են նման ցուցմունքներ տալիս:
Երբ մեքենայից իջել է, դանակն իր ձեռքին է եղել: Ալլան նայել է դանակին, ինքը նրանից ներողություն է խնդրել, ծալել է դանակն ու դրել է գրպանը, այդքան բան է եղել:
Չի կարող ասել՝ Մերին ինչու է գնացել դեպի իրենց տուն, իսկ Ալլան մնացել է: Չի կարող ասել, թե ինչու են Վահագնն ու Արեգն իջել բակ:
Ալլան հնարավորություն ուներ գնալու, ինքը նրան չի պահել: Ինքը Վահագնին հարցրել է՝ ո՞րն է նրա աղջիկը: Հետո ասել է, որ Մերիին ինքն ընդհանրապես ոչինչ չի ասել, միայն Ալլայի հետ է խոսել ու շատ նորմալ է խոսել, ցանկացել է նրա հետ ծանոթանալ: Ինքն աղջիկներին չի նեղացրել:
Սկզբում Արեգն է իրեն հարվածել կողքից:
Ինքը դեպքի վայրից չի փախել, պարզապես հեռացել է: Իրեն մեղավոր է ճանաչում Արեգին հարվածելու համար: Առաջադրված մեղադրանքը չի ընդունում:
Տուժող Արեգը հայտնել է, որ Մոսկվայից իրենց տուն հյուր էր եկել իրենց բարեկամուհի Ալլան, ու քույրը՝ Մերին, նրան տարել էր քաղաքում զբոսնելու:
Երեկոյան ինքն ու հայրն էին տանը, երբ քույրը զանգել է: Նա խնդրել է իջնել ներքև, քանի որ տղաների հետ խոսակցություն է եղել: Քույրը հորն է զանգել: Ինքը հոր հետ իջել է բակ:
Քրոջը տեսել է վերելակի մոտ: Նա եղել է խառնված վիճակում: Ալլան եղել է մի քիչ հեռու: Քրոջն ասել է, որ շուտ գնան տուն: Ալլային հարցրել է՝ ի՞նչ է եղել, նա պատասխանել է, որ տղաներն իրեն անհանգստացրել են:
Տղաների անունները նա չի տվել, որովհետև նրանց չի ճանաչել: Տղաները կանգնած էին Ալլայից մի քանի մետր հեռավորության վրա: Ինքն ու հայրը մոտեցել են Մհերին, մյուս տղան ընդհանրապես խոսակցությանը չի մասնակցել:
Հայրն այդ տղային ասել է, որ նա տուն գնա, ասել է՝ «տաքացած ես»: Ինքն է փորձել նրան հանգստացնել: Բայց Մհերն ասել է իրեն. «Դո՞ւ ինչի ես եկել»: Հետո հորն ասել է. «Ինչի՞ ես գրիզիտ լինում»: Այսինքն՝ Մհերը, իր հոր տարիքը չհարգելով, ճիշտ չի արտահայտվել:
Ինքը աջ ձեռքով խփել է նրան՝ հոր հետ անհարգալից խոսելու համար: Մի քանի վայրկյան հետո Մհերը դանակով խփել է իրեն: Ինքը դանակը չի տեսել: Այդ ժամանակ մութ է եղել, ինքը վնասվածքն էլ չի նկատել: Բայց տեսնելով, որ արյուն է հոսում, վազել է դեպի շքամուտք, որտեղից իրեն մեքենայով տարել են հիվանդանոց ու վիրահատել են:
Վկա Մերին ասել է, որ ինքն ու Ալլան զբոսանքից վերադառնալիս մտել են խանութ: Երբ դուրս են եկել, նկատել են, որ մի մեքենա գալիս է իրենց հետևից: Մեքենայի մեջ տղաներ են եղել, իրենց վատ են պահել, վատ են խոսել: Քույրը նրանց ասել է՝ քշեք-գնացեք:
Իրենք քայլել են դեպի տուն, մեքենան շարունակել է գալ իրենց հետևից: Տղաներն ընթացքի ժամանակ շարունակել են խոսել:
Հետո մեքենան կանգնեցրել են, քաշքշել են Ալլայի թևերից: Ինքը անմիջապես առաջ է գնացել ու զանգել է հորը, որ նա շուտ իջնի:
Հայրը եղբոր հետ իջել է: Կռիվ են արել, ինքը ոչինչ չի տեսել, որովհետև իրեն տուն են ուղարկել:
Ամբաստանյալը, ըստ Մերիի, նստած է եղել վարորդի կողքին, ինքը նրան նախկինում չի տեսել: Վարորդ Արմենը իրենց թաղամասից է:
Տղաները, ըստ Մերիի, սկզբում իրենց առաջարկել են, որ նստեն մեքենա, իրենց հասցնեն շենք: Իրենք ասել են՝ պետք չէ, իրենք ոտքով կգնան: Բայց Մհերն իջել է մեքենայից, բռնել է քրոջ թևից, ասել է, որ նա նստի մեքենա, Մհերի ձեռքին դանակ է եղել, բայց հետո նա այն ծալել ու դրել է գրպանը:
Ինքը փորձել է Ալլային քաշելով մի կողմ տանել, Ալլան ասել է՝ թող, տեսնեմ ինչ է ասում: Ինքը գնացել դեպի իրենց շենքը ու զանգել է հայրիկին…
Ընդհանուր իրավասության դատարանը վերաորակել է Մհեր Հարությունյանի արարքը, նրան մեղավոր է ճանաչել դիտավորությամբ տուժողի առողջությանը ծանր վնաս հասցնելու համար՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 112 հոդվածի 1-ին մասով:
Մհեր Հարությունյանը դատապարտվել է 4 տարի ազատազրկման: Այս պատժին հաշվակցվել է նախաքննության ժամանակ անազատության մեջ Մհերի մնացած 4 ամիսը, վերջնական պատիժ է սահմանվել 3 տարի 8 ամիս ազատազրկումը:
Մհերը կալանքի տակ է առնվել դատարանի դահլիճից:
Այս դատավճիռը բողոքարկվել է ամբաստանյալի շահերի պաշտպանի ու մեղադրող դատախազի կողմից:
Վերջինս անհիմն է համարել արարքի վերաորակումը ընդհանուր իրավասության դատարանի կողմից ու միջնորդել է Մհեր Հարությունյանին մեղավոր ճանաչել խուլիգանական դրդումներով տուժողի առողջությանը ծանր վնաս հասցնելու համար՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 112 հոդվածի 2-րդ մասի 9-րդ կետով, և նշանակել արարքին համաչափ պատիժ:
