Հայաստանի քաղաքական երկնակամարում կարող է հայտնվել նոր կուսակցություն, որը կստեղծի նախկին արտգործնախարար և նախկին ԲՀԿ-ական Վարդան Օսկանյանը: Տեղեկություններ կան, որ նա ինտենսիվ հանդիպումներ է ունենում այդ կապակցությամբ: Վարդան Օսկանյանի առաջնային խնդիրներից մեկն այն է լինում, որ նա հավաստիացնում է կուսակցության հետ Ռոբերտ Քոչարյանի կապի բացակայության մասին: Սա, իհարկե, հասկանալի է, քանի որ Ռոբերտ Քոչարյանի ամենահավատարիմ թիմակիցներից մեկը քաղաքականության մեջ ասոցացվել և երևի թե, անկախ հավաստիացումներից էլ, մշտապես ասոցացվելու է Ռոբերտ Քոչարյանի հետ այնքան, քանի դեռ քաղաքական գնահատական չի տվել նաև այդ տարիների քաղաքականությանը:
Նոր կուսակցությունը, ըստ սպասումների, կարող է լինել, այսպես ասած, արևմտյան ուղղության: Սրանք, իհարկե, սպասումներ են, գնահատականներ, ենթադրություններ: Ի վերջո՝ Օսկանյանը կարող է և ոչ մի կուսակցություն էլ չհիմնել: Այս կապակցությամբ Հայաստանում իրավիճակը վաղուց շատ պարզ է, և պատրանքները երևի թե ավելորդ են: Հայաստանում ներկայիս քաղաքական դասը ամբողջությամբ ցույց է տվել իր անկենսունակությունը, և հայկական կուսակցությունների, այսպես ասած, արտաքին կամ գաղափաական ուղղվածության հանգամանքները լիովին հարաբերական են, ինչի վառ վկայությունը 2013 թվականի սեպտեմբերի 3-ն էր: Այդ ժամանակ չափազանց հստակ դարձավ, որ դաշտի բոլոր հիմնական դերակատարները գտնվում են ռուսական ծիրում կամ, այսպես ասած, «ոչ հակառուսական» գծի մեջ: Ի դեպ. այդ շարքում էր նաև Վարդան Օսկանյանը:
Սակայն այստեղ խնդիրը վաղուց ի վեր անձերը չեն, այլ ընդհանրական քաղաքական պատկերը: Սեպտեմբերի 3-ին պարզ դարձավ, որ այն ամբողջապես նկարվում է ռուսական սցենարով, կառավարվում ռուսական վահանակից: Երկու տարին և Հայաստանի եվրասիականացումը բավական էին՝ հասկանալու համար, որ այստեղ այլընտրանքներ ըստ էության չկան: Պատրանքներից վաղուց հրաժարվել է նաև Արևմուտքը՝ հասկանալով, որ Հայաստանի ներկայիս դերակատարները ունակ չեն ոչինչ ավելիի, քան, ասենք, Սերժ Սարգսյանը: Եվ ինչ հնարավոր է Ռուսաստանի ծիրից դուրս՝ Սերժ Սարգսյանն ինքն անում է, հետևաբար այլևս Արևմուտքի համար որևէ իմաստ չկա որևէ քաղաքական ուժի վրա կատարել որևէ խաղադրույք, կազմել համագործակցության կամ գործընկերության ծրագրեր:
Սեպտեմբերի 3-ից հետո անցած երկու տարին ակնհայտ է դարձրել, որ նման պոտենցիալով ուժ Հայաստանում պարզապես չկա: Եվ ուրեմն Հայաստանում ըստ էության արևմտամետ կամ ռուսամետ քաղաքական ուժ հասկացությունը այսօր դարձել է հարաբերական: Հայաստանում այսօր կա ռուսական արգելափակման ենթարկված քաղաքական դաշտ, որտեղ պարզապես Ռուսաստանի վերահսկողությունն ու լծակները այնքան են, որ Մոսկվան այսօր կարող է իրեն թույլ տալ, այսպես ասած, քաղաքական բազմազանության էֆեկտի համար ունենալ քաղաքական ուժեր, որոնք ոչ միայն ռուսապաշտ չեն, այլև ըստ էության հանդես են գալիս արևմտյան ինտեգրացիայի դիրքերից:
Այդ ամենը Հայաստանի պարագայում վաղուց ընդամենը դեկլարացիա է և դրա մասին վկայում է այն, որ դաշտում գերիշխում է «անշրջելիության» մտայնությունը, որ եղածն իբր թե եղած է, իմաստ չունի եղածի դեմ խոսել, ավելի լավ է՝ խոսել հետագայի մասին: Իսկ երբ հետագայի մասին խոսվում է՝ կասկածի տակ չդնելով ներկայիս կայսերական արգելափակման հանգամանքը, ապա խոսքերն ըստ էության դառնում են դեկլարացիաներ, գեղեցիկ պատումներ, որոնցից ոչինչ չի փոխվում:
