Անկախ լրագրող, տեսաբան Վադիմ Դուբնովն «Ազատություն» ռադիոկայանի համար ռադիոհաղորդման մեջ անդրադարձել է Բաղրամյան պողոտայում կազմակերպված էլեկտրաէներգիայի դեմ բողոքի ակցիային:
«Երևանի Բաղրամյան պողոտան ցուցարարներից ազատելու մեկ շաբաթը հավերժության դեր է կատարել, որը թաղել է ամեն մի հիշողություն կատարվածի մասին: Մի քնաի օր անց պողոտայում ամեն ինչ նորից առաջվանն է դարձել՝ կարծես ոչինչ չի եղել, կարծես ոչ ոք չի վախեցրել Մայդանով և Պետդեպով և չի ստուգվել հայ-ռուսական եղբայրության պատմական ամրությունը»,- ասում է հեղինակը:
Նրա խոսքով՝ Հայաստանում ընդհանրապես ցանկացած «քաղաքական փոթորիկ շուտով ստիպում է ժպտալ նույնիսկ նրանց, ովքեր սկզբում քաղաքական ինքնահեգնանքի ունակության կասկած չէին հարուցում»: «Իսկ հիմա համընդհանուր ոգեշնչանքը, պարզվեց, ընդհանրապես ինչ-որ ծաղրերգություն է, քաղաքացիական համերաշխությունը, պարզվեց, ընդամենը տոն է, իսկ տոնը չի կարող հավերժ տևել, արգելափակված պողոտայից նորից երթուղային տաքսիներ ընթացան, և դա հրաշալի է, իսկ էլեկտրականության հետ կապված, ինչ արած, չես դիմադրի»,- նշում է տեսաբանը:
Ըստ Դուբնովի՝ ցանկացած սոցիալական խնդիր քաղաքական արմատներ ունի, հատապես մեզ նման կառուցված երկրներում: «Բայց Հայաստանում անկախության տարիներին չեն կառուցել ոչ մի նավթավերամշակող գործարան, և դիտորդների վարկածները, որոնք ենթադրում են, որ դա հենց այնպես չէ, ամենևին դավադրություն չեն թվում: Նավթամթերքների մի մասը Հայաստանը ծովով, Վրաստանով է ստանում, մի մասը՝ առանց բենզինի, Իրանից: Բոլոր փոխադրումները, հասկանալի է, մենաշնորհային են. ինչի՞ է պետք նավթավերամշակող գործարանը:
Դա հայկական տնտեսության գլխավոր ձեռքբերման միայն մեկ օրինակ է՝ դրա տոտալ մենաշնորհման, որի կառուցվածքով կարելի է իմանալ ամբողջ ներքին քաղաքականության մասին, ընդ որում՝ անուն առ անուն: Հիդրոռեսուրսները պոտենցիալ հայկական էներգետիկայում լիովին բավարար են, և փոքր ՀԷԿ-երը տեղ-տեղ գործում են, բայց դրանք երևույթ չեն դառնում, և հին պատնեշները չեն վերականգնվում, որովհետև բոլոր նրանց շահերի հավասարակշռությունը, ովքեր վերահսկում են այդ գործընթացը, պահպանված է, և դա քաղաքական կայունության գրավական է, իսկ ի՞նչը կարող է ավելի կարևոր լինել»,- նշում է տեսաբանը:
«Եվ հաջողությամբ մենաշնորհվել է ինչ-որ հայկական Սիլիկոնային հովիտ՝ այդպիսի պայմաններում մենաշնորհվում են նախանցյալ օրվա ձեռքբերումները…
Իսկ քանի որ Հայաստանում ոչ ոքի համար դա գաղտնիք չէ, հեղափոխությունը, հատկապես՝ սոցիալական բնույթի, հեփենինգ է դառնում, իսկ քաղաքացիական դիրքորոշումը՝ ընդամենը դրա կիսաանպատիժ դրսևորումից հաճույք ստանալու միջոց, ոչ թե խաղի կանոնները փոխելու մեխանիզմ»,- ասում է հեղինակը:
Նրա խոսքով՝ հենց այդ պատճառով է, ոչ թե միայն ավանդույթի պատճառով, որ մայդանա-հակառուսական ինչ-որ բան հնարավոր չէ: «Բոլորը հասկանում են, որ ամեն ինչ տեղի է ունենում այստեղ և հիմա՝ ծիծաղելի մականուններով հայ օլիգարխների շրջապատում, ոչ թե գաղութների հարցերով ռուսական վարչությունների գրասենյակներում: Ուստի ռուսական գերիշխանության մասին խոսել անիմաստ է»,- նշում է լրագրողը:
