«Կիևում ցույցերը ևս այլ պահանջով սկսվեցին: Ուկրաինայի քաղաքացիները, որոնք ևս ապակուսակցական և ապաքաղաքական էին, բողոքում էին, որ Ուկրաինայի նախագահն ընդունում է ռազմավարական կարևորություն ունեցող հարցեր առանց ուկրաինացիների կարծիքը հաշվի առնելու: Այդ որոշումները ոչ մի կերպ չէին քննարկվում՝ ոչ հասարակական, ոչ էլ քաղաքական հարթության մեջ»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում անդրադառնալով Բաղրամյան պողոտայում տեղի ունեցող իրադարձություններին և Մայդանի հետ համեմատություններին՝ ասաց ուկրաինացի հեղինակավոր վերլուծաբան-հրապարակախոս Վիտալի Պորտնիկովը:
Նա ընդգծեց, որ ցույցերի առաջին օրերին շարքային ուկրաինացին ցանկանում էր բացառապես վերադառնալ եվրաինտեգրման ուղուն, իսկ Ուկրաինայի իշխանությունները ուժ կիրառեցին ցուցարարաներին ցրելու համար, ինչն էլ հանգեցրեց նրան, որ բողոքը ուժեղացավ և քաղաքականացվեց:
«Արժեքների հեղափոխությունը սկսվեց հենց ցուցարարներին ցրելուց հետո: Դա քաղաքացիների արձագանքն էր իշխանությունների որոշումներին:
Երևանում առայժմ այդ դիմակայության առաջին աստիճան է: Եթե Հայաստանի իշխանությունը պատրաստ լինի հասարակության հետ երկխոսության այն բոլոր հարցերի շուրջ, որոնք հետաքրքրում են հասարակությանը, մյուս աստիճաններին չի հասնի բանը: Ուկրաինայում եվրոպական ինտեգրացիան էր, Հայաստանում՝ տարիֆների պահպանումը այն մակարդակի վրա, որը գոնե հիմա կա»,- ընդգծեց Պորտնիկովը:
Նա ավելացրեց, որ քաղաքակիրթ երկրներում նման հարցերը լուծվում են երկխոսության միջոցով՝ այդպես է լինում եվրոպական ցանկացած երկրում. «Մեզ մոտ իշխանությունը սկսեց ծեծել ժողովրդին։ Այդպես է ընդունված նաև Ռուսաստանում՝ ծեծել ակցիայի մասնակիցներին՝ նրանց հետ երկխոսության մեջ մտնելու փոխարեն: Հայաստանում գործողությունների հետագա ընթացքը կախված է իշխանությունների՝ ցուցարարների հետ երկխոսության մեջ մտնելու ունակությունից:
Եթե երկխոսության փոխարեն նախընտրեն ուժի կիրառումը, ապա, բնականաբար, այդ ամենը կհանգեցնի ակցիայի մասշտաբների մեծացման ու իշխանությունների անկման»,- ընդգծեց մեր զրուցակիցը:
Նա անդրադարձավ նաև ռուսաստանյան ԶԼՄ-ների արձագանքին և ասաց. «Ինչ վերաբերում է ռուսաստանյան ԶԼՄ-ներին, ապա նրանց համոզմամբ՝ անհնար է, որ հանրությունը ընդզվի իշխանությունների այն որոշումների դեմ, որը նրանց սխալ է թվում: Ռուսաստանի Դաշնությունում քաղաքացին նախագահի կամ մեկ այլ չինովնիկի ստրուկն է: Իսկ նա, ով ընդվզում է իշխանությունների դեմ, ոչ թե քաղաքացի է, այլ պետության թշնամի: Այն պետությունը, որտեղ քաղաքացին կարևոր դեր չի խաղում, վաղ թե ուշ աշխարհի երեսից վերանում է: Ես չեմ կասկածում, որ Ռուսաստանին նման ճակատագիր է սպասվում»:
Նա նաև ավելացրեց, որ աուդիտի անցկացմամբ խնդիրը չի լուծվի. «Այդ խնդիրը չի վերանա կես տարուց, այստեղ և՛ իշխանությունները, և՛ ցույցի մասնակիցները պետք է գտնեն մի մոդել, որը կլուծի տվյալ խնդիրը մոտակա կես տարվա ընթացքում, որպեսզի տարիֆների բարձրացումը նոր զանգվածային ցույցերի չհանգեցնի»:
Պորտնիկովը նշեց նաև, որ առաջացած հիմնական խնդիրը ամենևին էլ էլեկտրաէներգիայի սակագնի բարձրացումը չէ. «Ես կարծում եմ՝ հիմնական խնդիրն այն է, որ ՀՀ չինովնիկները պատկերացում չունեն, թե ինչպես է Հայաստանի պետականությունը զարգանալու հետագայում: Խնդիրը տարիֆները չեն, այլ այն, որ Հայաստանի պետականության հետխորհրդային կառուցվածքն արդեն իրեն սպառել է: Մեկը մյուսից հետո կառաջանան դժվարություններ, ամենատարբեր խնդիրներ, որովհետև պետությունը միևնույն է՝ չի կարողանա լավ սոցիալական պայմաններ ստեղծել, բացի այդ՝ հնարավորություն չի ունենա հանրությանը տրամադրել այնքան գումար, որպեսզի վճարեն բարձր տարիֆների դիմաց»:
Ինչպես նկատեց Վիտալի Պորտնիկովը, մի կողմից՝ պետությունը ծախսել է ողջ ռեսուրսները, մյուս կողմից էլ՝ սարսափելի կերպով կոռումպացված է, և ելքը միայն մեկն է՝ անհրաժեշտ է կատարել բարեփոխումներ, իսկ այսօրվա իշխանություններն ու էլիտան հնարավորություն չունեն դրանք իրականացնելու. «Այդ պատճառով, որպեսզի Հայաստանի պետականությունն ապրի, անհրաժեշտ է փոխել իշխանություններին, փոխել տնտեսական ներկայիս վիճակը: Իսկ վերջինս հնարավոր չէ առանց Ռուսաստանի հետ կապերը խզելու, որը այդ ամենի դոնորն է: Ռուսաստանից հրաժարվելը հնարավոր չէ առանց արտաքին քաղաքականության առաջնահերթությունների վերանայման և այն մոտեցման, որ Ղարաբաղյան հակամարտությունը կարող է լուծվել միայն արևմտյան երկրների, ԵՄ անդամ երկրների հետ խորը գործակցությամբ։ Այդ խնդրի լուծման համար պետք է գնալ ցավոտ փոխզիջումների, որոնք հիմա անընդունելի են Հայաստանի հասարակության և պետության համար»:
