Ռուս գրող Դմիտրի Բիկովը sobesednik.ru-ում անդրադարձել է այն հարցին, թե ինչու ռուսները Հայաստանում էլեկտրաէներգիայի դեմ ցույցերում տեսան Վաշինգտոնի ձեռքը:
Կա պատմական պարադոքս, որում, եթե մտածենք, պարադոքսալ ոչինչ չկա: Հայաստանում բարձրացրել են էլեկտրաէներգիայի գինը, և երկիրը բողոքում է: Իսկ Ռուսաստանում ևս շատ ապրանքների և ծառայությունների գներ են բարձրացրել, և ոչ մեկը ոչ մի ձայն չբարձրացրեց: Շշուկներ կան միայն երևանյան «մայդանի» վերաբերյալ: Երդվում են թույլ չտալ հերթական «գունավոր հակառուսական հեղափոխություն»:
Համոզում են շուտ-շուտ հիշել այն մասին, որ Ուկրաինան ձեռք չբերեց ո՛չ երջանկություն, ո՛չ կայունություն, փոխարենը զրկվեց տարածքի մի մասից և ստացավ պատերազմ: Այն մասին, որ տարածքի կորուստը և պատերազմը տեղի ունեցան ոչ առանց մեր ջանքերի, ոչ մեկը բարձրաձայն չի հիշատակում:
Որտեղի՞ց նման հիստերիա` Ուկրաինայի նորություններից անցում դեպի Հայաստան, դրան գումարած՝ պարբերաբար նախազգուշացումներ եղբայր ժողովրդին այն մասին, որ Ամերիկան կքաշի դեպի իրեն և կխաբի: Փաստերը, թե իբր Ամերիկան բան ու գործ չունի և մտածում է հայկական տարիֆների մասին, կոնսպիրոլոգների վրա չեն գործում: Մայդանը նրանք են: Բաղրամյան պողոտան ևս նրանք են: Ամերիկան գաղտնի ֆինանսավորում է ցանկացած շարժում, որի նպատակն է իշխանափոխություն իրականացնել, ինքնըստինքյան ռուսաֆոբ է և հակապուտինյան, քանի որ պուտինյան կառավարման հիմքում ընկած է ցանկացած շարժման վնասակար և հակապետական լինելու լեգենդը: Այստեղից ամենահեշտը ցուցարարներին մեղադրելն է պետությունը տապալելու ցանկության մեջ:
Նովոռոսիայի ակտիվիստները, օրինակ, պետություն չեն քանդում, քանի որ նրանք Պուտինի կողմից են: Իսկ հայերը քանդում են, քանի որ Հայաստանի ներկայիս ղեկավարությունը համարվում է ռուսամետ: Ինչո՞ւ է սոցիալական ցույցի գաղափարը, որը վերաճում է գունավոր հեղափոխության, համարվում ռուսաֆոբ: Որովհետև դա միակ միջոցն է, որի միջոցով հնարավոր է փոխել իշխող կլանին հենց Ռուսաստանում` ամենասարսափելի ռուսաֆոբիան, եթե դեռևս չեք հասկացել:
