Բաղրամյան պողոտայում կրքեր է բորբոքել Պարույր Հայրիկյանը՝ նախօրեին՝ գիշերը, պողոտա գալով Եվրամիության դրոշով: Ցուցարարների մի մասը գրոհել է նրան, ստիպել, որ հեռացնի դրոշները, որակել սադրիչ: Իսկ հետո հայտարարություն է եղել, որ կա կոնսենսուս, որ Եռագույնից բացի որևէ այլ դրոշ չի ծածանվելու պողոտայում:
Ուշագրավ է, որ այդ միջադեպից մի քանի ժամ առաջ Բաղրամյան պողոտայում տեղի ունեցողի վերաբերյալ «գունավոր հեղափոխության» ակնարկներ էր արել ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը: Տեսնես Եվրամիության դրոշների հանդեպ արվածից հետո Լավրովը կհամոզվի՞, որ «գունավոր հեղափոխության» ուրվագծեր չկան պողոտայում:
Սակայն ի՞նչ կա պողոտայում: Այս հարցը ավելի ու ավելի հրատապ է հնչում, առավել ևս նմանօրինակ որևէ միջադեպի կամ արտաքին քաղաքական գնահատականներից հետո: Ի՞նչ կա պողոտայում և ի՞նչ կլինի: Սրա վերաբերյալ առայժմ որևէ պատկերացում չկա: Բաղրամյանում խտացել է Հայաստանի հասարակական-քաղաքական կյանքը իր գույներով: Բաղրամյանը կարծեք թե դարձել է մի մեծ կաթսա, որում եփվում է ինչ ասես, բայց ոչ ոք գաղափար չունի, թե վերջում ինչ համ է ունենալու եփվածը: Իշխանություններին էլ կարծեք թե դա հետաքրքիր է, և ընդգծված կերպով լոյալություն է ցուցաբերվում պողոտայում տեղի ունեցողի հանդեպ:
Սրան զուգահեռ, այնպիսի տպավորություն է, որ իշխանությունները մի կողմ են քաշվել այն հույսով, որ քաղաքացիները, հասարակությունը ինքն իր դեմ կսկսի պայքարել: Դրոշի օրինակը, ըստ էության, նման վկայություններից մեկն է: Բացառված չէ, որ իշխանությունները, մի կողմ քաշվելով, այսպես ասած, ի դեմս ոստիկանության, կարող են որդեգրել այլ մարտավարություն և հասարակության դեմ դուրս գալ, այսպես ասած, ի դեմս հասարակության՝ փորձելով ստեղծել այնպիսի նախադրյալներ, երբ ավելի ու ավելի հաճախակիանան ներքին բախումները կա՛մ պողոտայում հավաքվող տարբեր խմբերի միջև, կա՛մ պողոտայում հավաքվողների և չհավաքվողների միջև: Այսինքն՝ իշխանություն-հասարակություն դիմակայությունը տեղափոխվի հասարակություն-հասարակություն ֆորմատ:
Սա, իհարկե, հնարավոր ելքերից մեկն է, հնարավոր համերից մեկը: Տարբերակ կարող է լինել նաև այն, որ Սերժ Սարգսյանի համար Բաղրամյան պողոտայում տեղի ունեցողը որոշակի ռեսուրս լինի իշխանության ներսում ինչ-ինչ հարցեր լուծելու կամ քաղաքական ուժերի հետ առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններում մանդատների առևտուր իրականացնելու համար: Հնարավոր զարգացումների հարցում առանցքային նշանակություն ունենալու է իհարկե այն, թե ինչ կանի հասարակությունը:
Այս տեսանկյունից, մեծ հաշվով, հասարակության արածի մեջ նոր է միայն այն, որ հանրային կյանքի խտացված հարթակ է ոչ թե ինչ-որ հրապարակ կամ դահլիճ, այլ մայրաքաղաքի կենտրոնական և ամենաբանուկ փողոցներից մեկը, որը նաև իշխանության խորհրդանիշ է:
Այս նորությունը քիչ չէ, իհարկե, սակայն միևնույն ժամանակ ակնհայտ է, որ չի կարող բավարար լինել տևական ժամանակի տրենդ ապահովելու համար: Եվ ուրեմն հասարակությունը ստագնացիոն վիճակից խուսափելու համար պետք է որևէ այլ նոր բան առաջ քաշի՝ արդեն բովանդակային իմաստով: Սակայն «դրոշակռիվը» վկայում է, որ հանրությունը կա՛մ կենտրոնացած է մնում խորհրդանշային ասպեկտի վրա, իսկ այս մասով ամենաազդեցիկն արդեն ձեռք է բերված, և հեռանկարն այդ պարագայում այլևս փակուղի է, կամ էլ հասարակությունը կենտրոնացած է մնում արտաքին ընկալումները ենթագիտակցորեն սպասարկելու վրա: Այս դեպքում ևս հեռանկարը փակուղուց ավելին լինել չի կարող, քանի որ անգամ արտաքին որևէ ընկալման պարագայում առանցքայինը այն է լինելու, թե ինչ կարող է անել Հայաստանի հասարակությունն ինքը:
Լուսանկարները՝ News.am-ի