Բաղրամյան պողոտան վերածվել է Հայաստանի զարկերակի, ինչը, սակայն, ամենևին չի կարող ողջունելի լինել, չնայած առաջին հայացքից այն ուրախալի հանգամանքին, որ հասարակությունն, այնուամենայնիվ, շարունակում է պահել իր դիրքերը: Դիրքերն այստեղ ամենևին ֆիզիկական իմաստ չէ, որ ունեն: Հասարակությունը Բաղրամյան պողոտայում արձանագրում է իր սուբյեկտությունը: Սրան զուգահեռ, սակայն, պետք է խոստովանել, որ այդ սուբյեկտությունը բավական թույլ է և չափազանց թույլ է հատկապես այն մարտահրավերների ֆոնին, որոնց առաջ կանգնած է Հայաստանը: Այսինքն՝ Բաղրամյան պողոտան մի կողմից ցույց է տալիս, որ Հայաստանի զարկերակը կա, Հայաստանն անկենդան չէ, մյուս կողմից՝ այդ զարկերակն անբավարար է Հայաստանի դիմադրունակության համար: Իսկ դիմադրունակություն պահանջվում է ոչ թե վաղը, այլ հենց այսօր, ամեն վայրկյան:
Այս տեսանկյունից առկա պատկերն իսկապես հակասական է: Միաժամանակ այն օբյեկտիվ է: Հայաստանում ինստիտուցիոնալ վակուում է բոլոր իմաստներով: Չեն գործում պետական ինստիտուտները, նկատի ունենք հանրային շահի տեսանկյունից գործունեությունը, և չեն գործում նաև քաղաքական-հասարակական ինստիտուտները, համենայնդեպս՝ անհրաժեշտ արդյունավետությամբ: Նման պայմաններում բնական է, որ զարկերակը ուժեղ լինել չէր կարող, և դրա գոյությունն արդեն իսկ մեծ բան է: Այդ իրավիճակում հանրությունը փորձում է նախաձեռնությունը վերցնել իր ձեռքն ու կազմակերպել ինչ-որ բան: Ի՞նչ, առայժմ կարծեք թե որոշակի չէ, և երկու օր է Բաղրամյան պողոտայում ընթանում են քննարկումներ այդ ինչի շուրջ:
Ակնհայտ է մի բան՝ կարիք կա պահանջների վերաձևակերպման, որ կային մինչև հունիսի 27-ը: Ըստ որում՝ վերաձևակերպման կարիքն առաջացել է ոչ թե դրանց կատարված լինելու պատճառով,- կատարված-չկատարված դիլեման ժամանակավրեպ է,- այլ որովհետև ակնհայտ է այդ պահանջների հանդեպ հասարակական լայն հետաքրքրության բացակայությունը: Թե որոնք են պատճառները այդ հետաքրքրության նվազման, այլ հարց է, սակայն փաստ է, որ հետաքրքրությունը նվազել է: Հետևաբար՝ պետք է պահանջների վերաձևակերպում: Բոլորովին կարևոր չէ, որպեսզի հոծ զանգվածներ հավաքվեն Բաղրամյանում: Կարևոր է, որպեսզի Բաղրամյանում տեղի ունեցողը հասկանալի լինի դրանից դուրս գտնվողների համար: Ուժը քանակի մեջ չէ, այլ խնդրի ընկալման: Որքան լայն շրջանակով ընկալվի խնդիրը, այնքան ուժեղ է լինելու այն տարածքը, որտեղ խնդիրը կդրվի իշխանության առաջ:
Իշխանությունն էլ առայժմ դադարի փուլում է: Այստեղ էլ իրավիճակը միանշանակ չէ: Տարօրինակ կթվա, սակայն իշխանություններն էլ հենց այստեղ բախվել են ինստիտուցիոնալ ճգնաժամին: Պետական ինստիտուտների անկենսունակությունը իշխանություններին զրկել է հասարակության հետ հարաբերվելու հնարավորությունից: Իշխանության ինստիտուտները բոլորովին այլ են, ստվերային-կոռուպցիոն բնույթի և նրանց գործունեությունը արդյունավետ է տարածության մեջ: Բաղրամյանում տարածությունը խտացված է հասարակության փոքր, միաժամանակ կոռումպացվածությունից դուրս շրջանակի մեջ, և արդյունքում իշխանությունները հայտնվել են հարաբերվելու ինստիտուցիոնալ ճգնաժամի մեջ: Այստեղ նույնիսկ խնդիրը համարժեքությունը չէ, այլ ընդհանրապես որևէ հարաբերության կոմունիկացիայի բացակայությունը: Դրա համար իշխանությունը որդեգրել է սպասման ռեժիմ:
Պատահական չէ, որ գրեթե համատարած լռություն է իշխանական շրջանակներում, և չկա որևէ մեկնաբանություն տեղի ունեցողի կապակցությամբ: Իշխանությունը սպասում է քաղաքացիների սխալին: Նախաձեռնությունն անցել է հանրությանը, բայց դա էլ իր հետ բերել է մեծ պատասխանատվություն՝ իշխանություններին հարաբերության ավանդական կոմունիկացիաներին վերադարձի հիմք չտալու համար:
Եթե պահվի այդ ստատուս քվոն՝ համալրվելով նոր և բառի ուղիղ ու պատկերավոր իմաստով «դրսին» ընկալելի պահանջ-բովանդակությամբ, ապա հնարավորություն կա, որ հասարակությունը իշխանությանը գուցե թե առաջին անգամ կստիպի գնալ ոչ կոսմետիկ փոփոխության՝ իր մոտ առաջացած ինստիտուցիոնալ ճգնաժամը չխորացնելու և ճակատագրականությունից հետ պահելու համար: