Բաղրամյան պողոտայում հավաքված ցուցարարների բազմությունը օր օրի պակասում է, և ակնհայտ է դառնում, ինչպես կասեր Օստապ Բենդերը՝ չկա նախկին էնտուզիազմը: Նախկին մի քանի հազարի փոխարեն, երեկ Բաղրամյան պողոտայում հազիվ մի քանի հարյուր ցուցարար էր հավաքվել: Չկա նաև «կենդանի պատը», որը պետք է կանխեր ցուցարարների և ոստիկանության հնարավոր բախումը, բացառությամբ, թերևս, Նիկոլ Փաշինյանի, ով հետևողականորեն շարունակում է մնալ ցուցարարների և ոստիկանության բաժանարար գծի մեջտեղում:
Ոստիկանությունը կարծես թե որոշել է կոշտ միջոցների փոխարեն մեղմ ուժի կիրառման տարբերակն ընտրել, որն արտահայտվում է ընդամենը պետք եղած ժամանակ լոկալ միջամտություններով՝ ինչպես, օրինակ, բարձախոսների կիրառման արգելքին հետևելը, չնայած երեկ ցուցարարներին հաջողվեց համոզել կամ պարտադրել ոստիկանությանը, որ բարձրախոսներ միացվեն: Չկան դհոլն ու զուռնան, ու հնչող երաժշտությունն էլ մի տեսակ ոգևորող ու համախմբող չէ, այլ մելամաղձոտ ու հաղթական զգացողություններ չառաջացնող:
Ցուցարարներն այլևս ունեն հերոսի իրենց կերպարը, այն հերոսի, ով հերոսական հունիսի 23-ի լուսաբացին կռվել է ոստիկանության դեմ և այդքանից հետո էլ շարունակում է իր պայքարը: «Կարգին տղա է, ջրված, միլիցիա տարված, հիմա էլ մեր հետ է»,- իր ընկերներից մեկին այսպես ներկայացրեց ցուցարարներից մեկը: Այսպիսով, Բաղրամյան պողոտայի հերոսը հունիսի 23-ի լուսաբացին ջրված ու ոստիկանություն տարված երիտասարդն է: Բայց հերոսներից շատ քչերն են հիմա գալիս Բաղրամյան պողոտա, որովհետև նրանցից ոմանք ասում են, որ իրենց խորթ են զգում այստեղ՝ Բաղրամյան պողոտայում:
Ինչ-որ մարդիկ փորձում են կազմակերպական տեսք տալ ցույցին: Ռուզաննան հանրային քննարկումներ է կազմակերպում, որոնց միջոցով պետք է պարզեն, թե ինչ օրակարգ կարող են ձևավորել ցուցարարները, որոնք են նրանց պահանջները: Որոշվել է, որ պետք է ստեղծվեն տարբեր մասնագիտացված խմբեր, որպեսզի նրանցից յուրաքանչյուրը մասնագիտական քննարկում կազմակերպի:
Ռուզաննան, որն այդ հանրային քննարկումների կոորդինատորն է, ասում է, որ կան քաղաքական, մշակութային, տեղեկատվական, արագ արձագանքման, կազմակերպչական խմբեր, և առաջարկում է, որ հրապարակում հավաքվածները անդամակցեն այդ խմբերին, ակտիվորեն մասնակցեն հանրային քննարկումներին, որոնց միջոցով հնարավոր կլինի լուծումներ առաջարկել և գտնել:
«Մենք «Ֆեյսբուքում» ունենք «Բաղրամյան պողոտայում նստացույցը շարունակվում է» անվանումով իվենթ, և ցանկացողները կարող են միանալ նրան, տեղեկանալ հանրային քննարկումների արդյունքներին»,- ասում է Ռուզաննան:
Բաղրամյան պողոտայում շարունակվող ցույցի հետ կապված կա երկու տեսակետ. ըստ առաջինի՝ ցուցարարների քանակը գնալով պակասելու է, և մի պահ նրանց քանակը այնքան փոքր է լինելու, որ ոստիկանությունը բացելու է Բադրամյան պողոտայի երթևեկությունը՝ ցուցարարներին խնդրելով իրենց բողոքի ակցիան շարունակել մայթի վրա, չխանգարելով տրանսպորտի երթևեկությանը: Մյուս վարկածի կողմնակիցները խիստ լավատես են և հավատում են, որ դեռ հնարավոր է Բաղրամյան պողոտայում նախկինի նման բազմահազարանոց ցույցեր կազմակերպել և իշխանություններին պարտադրել կատարել իրենց կամքը՝ չեղարկել ՀԾԿՀ որոշումը: Այս վերջին տարբերակը ուղղակի հեռու է իրականությունից, քանի որ Բաղրամյան պողոտայում այլևս չի կարող հավաքվել նախկին զանգվածը, և դրա համար կան հիմնավոր պատճառներ:
Հունիսի 28-ին, երբ «Ո՛չ թալանին» նախաձեռնության ներկայացուցիչները հեռացան Բաղրամյան պողոտայից, պողոտայում հավաքված զանգվածի միջից կարծես թե նոր առաջնորդներ ծնվեցին՝ ավելի արմատական մոտեցումներով: Բայց ցուցարարների մեծ մասը հասկացավ, որ այդ մարդիկ չեն կարող լինել իրենց առաջնորդը ամենատարբեր հանգամանքներից ելնելով, և արդյունքում աղբամանների վրա կանգնած նոր լիդերների ու ցուցարարների միջև առաջացավ խզում:
Ցուցարարների ճնշող մեծամասնությունը չընդունեց իր նոր առաջնորդներին, և այդ չընդունելը արտահայտվում է Բաղրամյան պողոտան անվերադարձ լքելով: Ցուցարարների ճնշող մեծամասնությունը չի ընդունում պայքարի ռադիկալ մեթոդները և պատրաստ չէ ոստիկանության հետ կոշտ դիմակայությանը, նրանց պետք են այնպիսի առաջնորդներ, որոնք առաջնորդվում են ժողովրդի մատը փուշ չմտնի սկզբունքով, և հայ հանրությունը, անկախ նրանից՝ պայքարը քաղաքական է, թե քաղաքացիական, միշտ առաջնորդ ընտրել է հենց այդպիսի մարդկանց: