ԱԺ նախագահ Գալուստ Սահակյանը երեկ հայտարարություն է տարածել Բաղրամյան պողոտայում տեղի ունեցող զարգացումների վերաբերյալ: Հայտարարության բովանդակությունը այնքան հետաքրքրական և կարևոր չէ, որքան հայտարարությունն ինքնին: Բովանդակությունն, ըստ էության, տեղավորվում է այն ընդհանուր գնահատականների և տրամադրությունների շրջանակում, որ առկա էին Հայաստանի իշխանությունների մոտ վերջին 6-7 օրերի ընթացքում:
Առավել հետաքրքրական է այն, որ Գալուստ Սահակյանն է հանդես գալիս իրավիճակի վերաբերյալ գնահատականով և հայտարարությամբ: Սա, իհարկե, չի կարող կատարվել առանց Սերժ Սարգսյանի առնվազն համաձայնության, իսկ գուցե և ուղղակի ցուցումով: Մինչ այդ՝ հունիսի 28-ին, հայտարարություն էր արել նաև վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը, երբ իրավիճակը բավական լարված էր և կար բախումների վտանգ:
Ինչ նպատակ են հետապնդում նման հայտարարությունները: Հազիվ թե որևէ մեկը հավատա, անգամ հայտարարության հեղինակները, որ հասարակությունը կարող է լուրջ ընդունել նմանօրինակ տեքստերը այդ գործիչների անունից, ազդվել դրանցից և ասենք՝ ընդունել հորդորներն ու բացել Բաղրամյանը կամ անել այս կամ այն «կառուցողականե քայլը: Վերջին հաշվով, հասարակությանը կառուցողականություն խորհուրդ տալու փոխարեն, այդ պաշտոնյաները որպես կառուցողական քայլ, ըստ էության, պետք է ողջ կուսակցությամբ հանդերձ հեռանան հասարակության զարգացման ճանապարհից:
Եվ ուրեմն՝ հազիվ թե որևէ մեկը հավատա, թե հասարակությունը կարող է կուլ տալ նման ձևականությունների խայծն ու ասենք՝ լսել Հովիկ Աբրահամյանի, Գալուստ Սահակյանի, Սերժ Սարգսյանի հորդորները կամ Վովա Գասպարյանի փիլիսոփայական մենախոսությունները: Եվ ուրեմն՝ այդ նախաձեռնությունների հեղինակները հասկանում են, որ նույնիսկ նմանօրինակ ձևականությունների կարիք չկա, քանի որ այսօր, ըստ էության, լիովին այլ հասարակական իրավիճակ և հոգեվիճակ է: Հետևաբար՝ նման հայտարարությունների նպատակները լիովին այլ են, և ըստ ամենայնի այստեղ խնդիրը գտնվում է ներիշխանական դաշտում:
Սերժ Սարգսյանը երևի թե որոշել է ոչ մեկին անմասն չթողնել ստեղծված իրավիճակում, ոչ մեկին չթողնել «ձեռքերը լվացածե: Այսինքն՝ Սերժ Սարգսյանն, ըստ էության, չի ուզում, որ այս ամենում «չթաթախվածե որևէ պաշտոնյա մնա իշխանության առանցքային դեմքերից, և միաժամանակ նաև այս ամենով, իհարկե, իրականացնում է ներիշխանական տրամադրությունների շոշափում՝ փորձելով հասկանալ, թե ինչպիսին է իրավիճակը իշխանության ներսում ներկայիս էքստրեմալ իրադրությունում, և թե կա՞ն պաշտոնյաներ, որոնք կարող են երկակի խաղ խաղալ՝ մի ոտքով լինելով իշխանությունում իր կողքին, իսկ մյուս ոտքով փորձելով ինչ-որ դիրքավորում ունենալ փողոցում, այսպես ասած՝ «կոմպլեմենտարությանե սկզբունքով:
Մեծ հաշվով, սա, իհարկե, կարող է իր դրական ազդեցությունն ունենալ նաև Բաղրամյան պողոտայի համար, որտեղ, իհարկե, խնդիր կա զերծ մնալ տարատեսակ խառնակչություններից և քաղաքական շահարկման ու պառակտման փորձերից: Իսկ դրանցից զերծ մնալու կարևոր նախադրյալ է նաև այն, որ փողոց ուղղակի կամ անուղղակի չներթափանցեն իշխանական կամ ներիշխանական թևերը իրենց հակասություններով կամ մրցակցությամբ և չփորձեն հանրությանն օգտագործել միմյանց միջև հաշիվներ մաքրելու համար: Եվ այս իմաստով նմանօրինակ հայտարարություններով բացվող պաշտոնյաները, ըստ էության, ակամայից դառնում են հանրային օրգանիզմի դիմադրունակության հավելյալ տարրեր:
