«Տնտեսական օրակարգ-2015» համաժողովում ունեցած ելույթում Հայաստանի վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը հայտարարել է, որ նվնվոցով հնարավոր չէ տնտեսություն զարգացնել, և նման մարդկանց հետ ինքն անցնելու ընդհանուր ճանապարհ չունի:
Իհարկե, թե ինչով է Հովիկ Աբրահամյանն ինքը տնտեսություն զարգացնում՝ վարչապետի ելույթում ըստ էության ոչ մի խոսք չկա: Նա հայտարարում է, որ բաց և պատրաստ է բոլոր առաջարկությունների համար:
Խնդիրը, սակայն, այն է, որ Հայաստանի տնտեսությունն այսօր, մեղմ ասած, այն վիճակում չէ, իսկ Հայաստանն էլ այն մարտահրավերների առաջ չէ, որ կառավարությունը հայտարարի առաջարկներին բաց ու պատրաստ լինելու մասին և նստի թախտին ու սպասի բախտին: Կառավարությունը, հայաստանյան իրականության պայմաններում, ինքն է պարտավոր առաջարկություններ անել ներդրողներին, պոտենցիալ հնարավոր ներքին ու արտաքին գործընկերներին: Կառավարությունը պետք է ոչ թե հայտարարի, որ իր դռները բաց են և սպասում է առաջարկների, այլ ինքը առավոտից երեկո բախի դռներն ու առաջարկներ անի այս կամ այն ոլորտի կապակցությամբ:
Հովիկ Աբրահամյանի ելույթը պետք է լիներ առաջարկներով ողողված ելույթ, գաղափարներով, նախագծային ուղենիշներով հագեցած ելույթ: Իսկ նա ընդամենը հայտարարում է, որ նվնվացողների հետ անցնելու ճանապարհ չունի և պատրաստ է լսել առաջարկներ: Այսինքն՝ վարչապետը ըստ էության անձնական բիզնես-առաջարկ է անում, ոչ թե պետական տնտեսական քաղաքականության պատասխանատուի հայտարարություն: Որովհետև պետությունն ինքը պետք է լինի ներդրողներին արվող մի հսկա առաջարկ, պետությունն ինքը պետք է ներդրողներին ասի, թե ահա՝ սա եմ անում ձեզ համար, սա եմ անում, այս եմ փոխում, այն եմ բացում, այս գաղափարն եմ առաջարկում և ներգրավվողին այսպիսի արտոնություն կամ գրավչություն եմ ապահովում: Պետությունը պետք է անի այն, ինչը, օրինակ, Սաակաշվիլին արեց Վրաստանում, իսկ հիմա փորձում է անել Օդեսայում:
Կոռուպցիոն խորհուրդը գլխավորող վարչապետը ներդրողներին առաջին հերթին պետք է նախ՝ կոռուպցիայի դեմ գործնական և իրական, համակարգային պայքարի գեթ մեկ օրինակ ներկայացնի, որովհետև Հայաստանում բիզնես-միջավայրի գրավչության և ներդրումների ներգրավման թիվ մեկ խոչընդոտը բոլորի՝ և տնտեսվարողների, և նաև միջազգային փորձագիտական կառույցների, և արտաքին ներդրողների կարծիքով՝ կոռուպցիան է, հովանավորչությունը, բիզնեսի և իշխանության սերտաճումը: Եվ եթե այս ուղղությամբ չկան բիզնեսին ներկայացվող գործնական քայլեր, ապա վարչապետի ելույթը ըստ էության վերածվում է պետական պաշտոնն անձնական բիզնեսների բարգավաճմանը ծառայեցնելու մի քայլի, որովհետև Հովիկ Աբրահամյանն այսօր մեկն է այն բարձրաստիճան պաշտոնյաներից, որոնք Հայաստանում համատեղում են պետական բարձր պաշտոնն ու բիզնեսը:
Իհարկե, վարչապետն ինքը չի նվնվում՝ ի տարբերություն հասարակության: Որովհետև նրա բիզնեսները բարգավաճում են, որովհետև նրա որդու քաղաքական կարիերան է բարգավաճում, ոչ թե հասարակության: Հովիկ Աբրահամյանն, իհարկե, իր օրինակով է ցույց տալիս, որ նվնվալով ոչինչ չի լինում, պետք է օգտագործել պահը, և քանի հնարավորություն կա՝ դասավորել անձնական կյանքը:
Բայց խնդիրն այն է, որ Հայաստանի քաղաքացիները վարչապետի պաշտոն չունեն, որ, ասենք, գոնե գյուղապետ որդի ունենան ու չնվնվան:
Իսկ եթե լուրջ, ապա դատելով Հովիկ Աբրահամյանի ելույթից՝ Հայաստանում շարունակվում է իշխանական տոտալ ոչ ադեկվատությունը երկրի համար ծանրագույն ներքին ու արտաքին մարտահրավերների հանդեպ, և ակնհայտ է դառնում, որ բարձրաստիճան պաշտոններ զբաղեցնող մարդիկ պարզապես ունակ չեն մարտահրավերների այդ մեծ շրջանակը դիտարկել անձնական մղումների պրիզմայից դուրս և իրենց հրապարակային ելույթներում ոչ թե հասարակության հետ հաշիվներ մաքրել, այլ հասարակությանը առաջարկել զարգացման անկեղծ, համոզիչ և առարկայական ուղիներ:
