Երեկ ԱԺ-ում քննարկվում էր եվրոպական ինտեգրացիայի ուղղությամբ պետբյուջեից իրականացված ծախսերի կատարողականը: Իսկապես հետաքրքիր էր իմանալ, թե ինչ միջոցներ են ծախսվել և ինչ ծրագրեր է իրականացրել Հայաստանի կառավարությունը եվրաինտեգրացիայի ուղղությամբ: Սակայն բյուջեի կատարողականը ներկայացնող ՀՀ գլխավոր գանձապետ Ատոմ Ջանջուղազյանը հենց սկզբում հուսախաբ արեց բոլոր նման սպասումները՝ հայտարարելով. «Բյուջեով չկա որևէ ծրագիր, որը միտված լիներ եվրաինտեգրացիային: Բայց դա չի նշանակում, որ չկան ծրագրեր, որոնք այս կամ այն չափով միտված չեն եվրաինտեգրացիային»:
Սպասում էինք, որ պարոն Ջանջուղազյանը գոնե մի ծրագիր կներկայացներ, որն ինչ-որ չափով միտված էր եվրաինտեգրացիային, բայց, ավաղ, ոչ մի օրինակ: Դրա փոխարեն պարզվեց, որ Եվրամիությունն է բազմաթիվ ծրագրեր իրականացրել, որոնք միտված են եղել Հայաստանի եվրաինտեգրացիային: Մասնավորապես միայն 2014թ. Հայաստանը ԵՄ-ից 7 մլրդ 139 մլն ոչ նպատակային գրանտ է ստացել, որոնք ուղղված են եղել օժանդակելու Հայաստանի եվրաինտեգրմանը:
Առաջին հայացքից տարօրինակ է թվում, թե ինչու պետք է ԵՄ-ն գումար տա ԵՏՄ-ին անդամակցած Հայաստանին, բայց պարզվում է, որ այդ գումարները տրամադրվել են այն ծրագրերի շրջանակներում, որոնք սկսվել են 2010-11թթ., և դրանց նպատակը եղել է աջակցել Հայաստանի եվրաինտեգրման համաձայնագիրը նախապատրաստելուն կամ և ընդհանրապես եվրաինտեգրմանը: Իսկ քանի որ Հայաստանը եվրաինտեգրացիայից հրաժարվեց 2013թ. սեպտեմբերին, եվրոպացիները չհասցրեցին սառեցնել եվրաասոցացման համար իրականացվող ծրագրերը: Ջանջուղազյանը ակնարկեց, որ 2015թ. իրավիճակը կարող է էականորեն տարբերվել, այսինքն՝ ԵՄ-ից Հայաստանին հատկացվող գումարը էականորեն կնվազի:
Չնայած Հայաստանի գլխավոր գանձապետի հոռետեսությանը, փոխարտգործնախարար Կարեն Նազարյանը խիստ լավատես է: Նա չի օգտագործում «եվրաինտեգրացիա» բառը՝ ասելով, որ Հայաստանը ոչ թե եվրաինտեգրվում է, այլ ձգտում է ԵՄ-ի հետ ունենալ ընդլայնված քաղաքական, ինչպես նաև խորը և համապարփակ առևտրատնտեսական հարաբերություններ: Իսկ որպեսզի այդ հարաբերությունները իրավական տեսք ստանան, Հայաստանի և ԵՄ-ի միջև նախապատրաստվի և կնքվի նոր համաձայնագիր, Հայաստանը սպասում է, որ Եվրոպայի խորհուրդը հաստատի Հայաստանի հետ բանակցելու մանդատը: Այ դրանից հետո հնարավոր կլինի որոշել, թե ինչ աստիճանի հարաբերություններ կարող են լինել Հայաստանի և ԵՄ-ի միջև:
Նախ Եվրաինտեգրացիայի խորհրդարանական հանձնաժողովի նախագահ Նաիրա Զոհրաբյանը Կարեն Նազարյանին հարցրեց, թե ինքը մարդկանց որ խմբին է պատկանում՝ լավատեսների՞, ովքեր համարում են, որ ԵՄ հետ նոր համաձայնագիրը հնարավոր կլինի ստորագրել, թե՞ հոռետեսների, ովքեր համարում են, որ համաձայնագիրը պատրաստ լինելուց հետո Հայաստանի հիմնական ռազմավարական գործընկեր Ռուսաստանը հերթական վետոն կդնի Հայաստան-ԵՄ ռեսթարթ տրված համագործակցությանը: Կարեն Նազարյանը վստահ պատասխանեց, որ ինքը լավատեսների խմբում է: Հետո ՀԱԿ խմբակցության քարտուղար Արամ Մանուկյանը հայտարարելով. «Թող մեզնից ավելի շատ եվրաինտեգրացիայի կողմնակից չլինի», փորձեց հասկանալ, թե արդյոք Հայաստանը եվրաինտեգրացիայի իր ցանկությունները համաձայնեցրե՞լ է Ռուսաստանի հետ, որպեսզի հարվածներ չստանա Ռուսաստանից: ՀԱԿ-ը, որ բոլորից ամենաեվրոպամետն է և բոլորից ամենառուսամետը, համարում է, որ սեպտեմբերի 3-ին տեղի ունեցածը հարված էր Ռուսաստանի կողմից հասցված Հայաստանին: Դրա մասին հայտարարեց Արամ Մանուկյանը՝ երևի մոռանալով, որ իր ներկայացրած խմբակցությունը ևս կողմ է քվեարկել այդ հարվածը հասցնելուն:
Բայց պարոն Նազարյանը հանգստացրեց Արամ Մանուկյանին՝ ասելով, որ Հայաստանը մշտապես երկխոսության մեջ է Ռուսաստանի հետ, որ վերջերս Հայաստանում էր Ռուսաստանի փոխարտգործնախարարը, և իրենք նրա հետ ևս խոսել են այս խնդրից, և Հայաստանի ու ԵՄ-ի հարաբերությունները շատ թափանցիկ են, որևէ գաղտնիք չկա:
Կամ Կարեն Նազարյանը անուղղելի լավատես է և իր լավատեսությունը չի կորցնում անգամ այն դեպքում, երբ դրա համար որևէ հիմք չկա, կամ նա ուղղակի լավատես է ի պաշտոնե՝ այնպես, ինչպես Նաիրա Զոհրաբյանը: Որովհետև երբ Նաիրա Զոհրաբյանին հարցրեցինք, թե ինքը մարդկանց որ խմբի մեջ է՝ լավատեսների՞, թե՞ հոռետեսների, նա պատասխանեց, որ ինքը ևս լավատես է: Ինչպես կարող է Եվրաինտեգրացիայի հանձնաժողովի նախագահը հոռետես լինել եվրաինտեգրացիայի հարցում, այդ դեպքում նրան կարող են հարցնել, թե ինչու է նա զբաղեցնում այդ պաշտոնը: Կարեն Նազարյանն էլ ՀՀ ԱԳՆ-ում համակարգում է ԵՄ հետ աշխատանքները և ի պաշտոնե չի կարող հոռետես լինել Հայաստան-ԵՄ հարաբերությունների հարցում:
Բայց ի՞նչ տեղի կունենա Հայաստանի հետ, եթե Հայաստանը ևս մեկ անգամ ԵՄ հետ փաստաթուղթ համաձայնեցնի, և Ռուսաստանը հերթական անգամ թույլ չտա նման համաձայնագրի ստորագրումը: Իսկ դա այնքան էլ անիրական չէ: 2013թ. էլ էր ամեն ինչ շատ թափանցիկ. Ռուսաստանի ԱԳՆ-ում ունեին Հայաստան-ԵՄ Ասոցացման համաձայնագիրը, անգամ ռուսական մամուլը տեղեկություններ ուներ դրա բովանդակությունից, և փաստաթուղթն էլ կազմվել էր այնպես, որ շատ չզայրացներ ռուսներին: Բայց ռուսներին դա չբավարարեց, և նրանք պնդեցին, որ ոչ մի ասոցացում էլ չի լինելու: Մի՞թե ավելի լավ չէ չզբաղվել ոչ մի ասոցացիայով, քան զբաղվել ու վերջում ոչ մի արդյունքի չհասնել:
