Ըննդիմադիր պատգամավորներն այս օրերին էլեկտրաէներգիայի սպասվող թանկացման խնդրով տարբեր քննարկումների և հայտարարությունների ժամանակ ակնարկում են, թե սոցիալական բունտը թակում է Հայաստանի դուռը: Թակո՞ւմ է՝ դե, գնացեք բացեք. երևի մնում է ասել այդ իրավիճակում, երբ ընդդիմադիր քաղաքական ուժի առաջնորդներից մեկը հանդես է գալիս այդպիսի հայտարարությամբ: Եթե սոցիալական բունտը թակում է երկրի դուռը, ապա առաջինը այն պետք է բացի ընդդիմությունը, առավել ևս՝ տեսնելով իշխանության անտարբերությունը:
Ընդդիմությունը բացելու մի քանի պատճառ ունի: Նախ՝ եթե իշխանությունը պատասխանատվություն չի ստանձնում հնարավոր քաոսիկ զարգացումների համար, ապա դա պետք է անի ընդդիմությունը և «բացելով դուռը»՝ փորձի, մի կողմից, համակարգել «բունտը» և մեծացնել դրա արդյունավետությունը, զուգահեռ, բնականաբար, թուլացնել քաոսիկ հեռանկարները և թույլ չտալ, որ այն դառնա անկառավարելի ամբոխի խելագարություն, ինչը, բացի պետությանը հարվածելուց, այլ բան չի տա:
Ընդդիմության բացելու մյուս պատճառն այն է, որ քաղաքական ընդդիմությունները այդպիսի վիճակները տրամաբանորեն պետք է փորձեն օգտագործել իրենց դիրքերն ամրացնելու, իշխանության առաջ իրենց ուժը մեծացնելու համար: Եթե ընդդիմությունը չի վազում սոցիալական բունտի թակած դուռը բացելու, ուրեմն ընդդիմությունը կամ համարժեք չէ իրավիճակին և իր առաքելությանը, կամ էլ ոչ մի թակոց չկա, այլ կա ընդամենը մտացածին մի ուրվական, չափազանցության միջավայր, որով փորձ է արվում վախեցնել իշխանությանը: Իսկ իշխանությունը դրանից վախեցող չէ՝ իհարկե, քանի որ շատ լավ գիտի, առաջին հերթին, ընդդիմությանը: Իշխանությունը շատ լավ գիտի, որ «բունտի թակոցից» առաջին հերթին վախենում են հենց ընդդիմադիր ուժերը, որովհետև այդ դեպքում նրանք կանգնում են հասարակության առաջ պատասխանատվության խնդրի դեմ հանդիման:
Մինչդեռ Հայաստանի ընդդիմադիր ուժերը, գոնե նրանք, ովքեր առաջատար են համարվում այժմ, իրենց կենսագրության ընթացքում ցույց են տվել լիովին հակառակ պատկեր՝ նրանք աչքի են ընկել բազմությունը նոսրացնելու, մաշելու հմտությամբ: Իշխանության հույսն էլ նրանց այդ հմտությունն է: Եթե դա մի քանի անգամ փորձված թան չլիներ, իշխանությունը ներկայումս շատ ավելի անհանգիստ կլիներ՝ ականջը գետնին, որ մի քանի կիլոմետրից զգա «բունտի» ոտնաձայները: Քննարկելու հարց է, իհարկե, «ապստամբ» հասարակության հետ կամ պոտենցիալի հետ աշխատանքի մեթոդաբանությունը, որով առաջնորդվում է այս կամ այն քաղաքական ուժը կամ դաշինքը Հայաստանում: Բայց խնդիրը ցանկապատ կոտրելը կամ գրավելը չէ, խնդիրը ֆիզիկական ագրեսիան չէ, այլ «ապստամբ» պոտենցիալի ինստիտուցիոնալ փոխակերպումը ստեղծագործ էներգիայի:
Դա, իհարկե, պահանջում է բավականին ռեսուրսներ՝ ինչպես մտավոր, այնպես էլ ֆինանսական: Հայաստանում ընդդիմությունն առայժմ միայն գտել է հասարակության հետ միջնաժամկետ կամ երկարաժամկետ աշխատանքի ձևեր, բայց բովանդակությունը մշտապես մնացել է գերազանցապես նույնը: Այդ դեպքում, երբ «բունտը» թակում է դուռը, ինչ բովանդակությամբ և հիմքերով էլ, որ սոցիալական դժգոհությունը բունտ որակենք, դա արդեն ընդդիմության համար ավելի պակաս մարտահրավեր չէ, քան իշխանության համար, եթե ոչ՝ ավելի շատ մարտահրավեր է հենց ընդդիմության համար:
