Թուրքիայի խորհրդարանի նախագահ Ջեմիլ Չիչեքը թուրքական «Հյուրիյեթ» պարբերականի հետ զրույցում հայտարարել է, որ Թուրքիան ոչ թե դեմ է հայ ժողովրդին, այլ Հայկական սփյուռքին և Հայաստանի վարած քաղաքականությանը։
«Աստված վկա, հայերի դեմ հատուկ տրամադրվածություն չունեմ։ Ես, օրինակ, շատ եմ սիրում թուրքական երաժշտությունը, իսկ թուրքական երգերը երգում են բազմաթիվ հայեր, նաև ունենք հայ ճարտարապետներ, կոմպոզիտորներ, նկարիչներ։ Հայերին դեմ չենք՝ որպես ազգ, դեմ ենք Հայկական սփյուռքին և Հայաստանի վարած քաղաքականությանը, որոնք անհիմն մեղադրում են մեզ։
Մենք ցեղասպանություն չենք իրականացրել։ Հայերին ամբողջությամբ ոչնչացնելու որոշում չի եղել։ 1915 թվականը մարդկության պատմության ամենացավոտ էջերից մեկն է։ Բայց միայն հայերը չեն, որ ցավ են ապրել։ Բազմաթիվ թուրքեր նույնպես զոհվել են այդ տարիներին։ Այն ժամանակ հայկական հրոսակներին զինող պետություններ կային, որոնք այսօր աջակցում են «Քրդստանի աշխատավորական կուսակցությանը» (PKK)»,- ասել է Չիչեքը։
Նշենք, որ թուրք պաշտոնյաները վերջին տարիներին հաճախ են մեջբերում «արդար հիշողության» և «ընդհանուր ցավի» թեզերը: Պաշտոնական Անկարան վերջին տարիներին փոխել է մարտավարությունը՝ փորձում է խիստ ժխտումից անցում կատարել ավելի ժամանակակից և արդյունավետ միջոցների, այն է՝ Ցեղասպանությունը կոչել այլ բառերով: Թուրքական կողմն ակտիվորեն կիրառում է «ընդհանուր ցավի» թեզը, որն ամբողջովին արտացոլվեց նաև Էրդողանի անունից 2014 թվականի ապրիլի 24-ի նախօրեին տարածված ուղերձում: Ըստ «ընդհանուր ցավի» թեզի՝ «Առաջին աշխարհամարտի տարիներին տեղի են ունեցել ցավալի դեպքեր, որոնց զոհ են գնացել ոչ միայն հայերը, այլ նաև թուրքեր ու այլ մուսուլմաններ, իսկ այդ ցավը բոլորինն է»։
Այսպիսով՝ Թուրքիան խուսափում է հայերի զանգվածային կոտորածներն ու հայրենազրկումը կոչել ցեղասպանություն, ինչպես նաև փորձում է հայերի «ցավը» տեղավորել Առաջին աշխարհամարտի շրջանակներում և հավասարեցնել թուրքերի կորուստներին, ինչը որևէ աղերս չունի իրականության հետ: