Եվ այսպես, ԱՄՆ պետդեպարտամենտի մարդու իրավունքի վերաբերյալ տարեկան զեկույցի ֆոնին, որտեղ նշվում է, որ Սերժ Սարգսյանը 2008 թվականին նախագահ է դարձել նշանակալիորեն կեղծված ընտրության արդյունքում, Հայաստանի խորհրդարանը վավերացրեց հայ-ռուսական համաձայնագիրը:
Հիշեցնենք, որ խոսքը 2010 թվականի օգոստոսին Հայաստանում կնքված համաձայնագրի մասին է, որով Հայաստանում Ռուսաստանի ռազմակայանների տեղակայման ժամկետը 25-ից դառնում է 49 տարի: Դրանից բացի, Ռուսաստանն այդ համաձայնագրով ստանձնում է Հայաստանի անվտանգության ապահովման գործում ներգրավված լինելու լիազորություն: Դժվար է ասել, թե որքանով են այդ երկու իրադարձություններն ընդամենը համընկել ժամանակային հաջորդականության տեսանկյունից: Քաղաքականության մեջ, ինչպես հայտնի է, պատահականություններ չեն լինում: Դրանք չեն լինում կյանքում ընդհանրապես: Պարզապես շատ հաճախ մենք չենք հասկանում ինչ որ բաներ, մինչ կանգնում ենք կոնկրետ փաստերի, կատարված իրողությունների առաջ:
Եվ այդ իրողությունը բնորոշ է Հայաստանի անկախ պետականության, այսպես ասած երրորդ հանրապետության ամբողջ ընթացքին: Մենք միշտ կանգնում ենք փաստերի առաջ: Թերևս մի անգամ է միայն, որ մենք ինքներս, այսինքն մեր հասարակությունը այլոց ենք դրել փաստի առաջ` Ղարաբաղի պատերազմի ընթացքում, մեր հաղթանակով: Դրանից հետո այլք են մեզ միշտ կանգնեցրել փաստի առաջ` թե արտաքին, թե ներքին վերնախավերը: Ու մեր հասարակության վարքագիծը նորանկախ Հայաստանի շրջանում, թերևս բնորոշվում է հենց այդ պոստֆակտում իրողությամբ: Այսինքն, առավելապես վազք փաստերի հետևից, ծայրահեղ դեպքում փաստերին հարմարվելու հատկանիշների և ռեսուրսների փնտրտուք:
Հայաստանի ներկայիս ժամանակաշրջանի առանձնահատկությունն այն է, որ հասարակության մի զգալի մաս սկսել է ոչ թե վազել փաստերի հետևից, այլ փորձում է ինքը փաստի առաջ կանգնեցնել թե արտաքին, թե ներքին վերնախավերին: Այդ բանն առայժմ շատ դժվարությամբ է ստացվում, հաճախ չի էլ ստացվում և հարկ է լինում բավարարվել բարոյական հաղթանակով և հույսով, որ հաջորդ հաղթանակը ֆիզիկական է լինելու: Իսկ մինչ հասարակության մեջ տեղի են ունենում այդ պրոցեսները, քաղաքական շարժերն ակտիվորեն առաջ են գնում, ինչն էլ արձանագրվում է տվյալ պարագայում ԱՄՆ զեկույցի և Հայաստանի խորհրդարանի վավերացման տեսքով: Նկատելի է, որ արևմտյան ցանկացած կոշտության դեպքում Հայաստանի իշխանությունը պռոռուսական ընդգծված ժեստ է կատարում: Եվ հայ-ռուսական համաձայնագիրը գուցե հենց դրա համար էլ պահվում էր օգոստոսից մինչև հիմա, չէին շտապում վավերացնել, «Չեմբեռլենին» պատասխան ունենալու համար: Իրականում այդ պատասխանը Հայաստանի հասարակությանն է տրված, որին հերթական անգամ կանգնեցնում են փաստի առաջ` որևէ մեկը թող հույս չունենա, որ արևմտյան գնահատականները կարող են Հայաստանի իշխանությանը ստիպել էական զիջումներ կատարել ժողովրդավարության և իրավունքի հարցում:
Այդ բանը կարող է ստիպել միայն հասարակությունը, մեր հասարակությունը: Հայաստանի իշխանությունը միայն Հայաստանի հասարակությանն է, որ այսօր պատասխան չունի տալու: Ամբողջ խնդիրն այն է, որ հասարակությունը տա հարցը, հարցապնդման գործում լինի հետևողական և հնարավորինս ամբողջական:
